FanFic.nl

The Westermarck Effect [TC]

Hoofdstuk 3

Na Duits volgt biologie, waarbij we geen vaste plaatsen hebben. De nieuwe jongen, Bill, sjokt achter de groep aan met de dopjes van zijn iPod diep in zijn oren gedrukt, schijnbaar ongevoelig voor de nieuwsgierige blikken. Ik kan het mis hebben, maar die extravagante manga-imitatie lijkt over precies genoeg cool en apathie te beschikken om zich een plaatsje te veroveren in de upper-class van 6A. Hij heeft het eerste lesuur in ieder geval zonder kleerscheuren overleefd, mede dankzij zijn entree. Maar de echte vuurdoop komt straks, tijdens de pauze.
In het biologielokaal schuiven Isa en ik meteen door naar de tweede bank aan het raam. In ons eerste jaar hadden we onze allereerste les ook in dit lokaal, en aan deze tafel hebben we kennis gemaakt. We zijn misschien niet populair, verre van zelfs, maar die plek is ons recht en zelfs Adam Millowitsch of Viktor Rühmann zou die grens niet overschrijden.
Plaatsen innemen gebeurt met de gebruikelijke chaos, maar iedereen houdt de nieuwe jongen stiekem in de gaten terwijl hij een stoel zoekt. Justelle Schiller, onze beruchte desperate, schuift haar tas van de tafel op de grond en staart hem gretig aan, in de hoop dat hij naast haar gaat zitten.
Bill werpt één blik op de felroze haarband die vreselijk vloekt met haar roodbruine haren, de borsten die bijna uit het paarse shirtje knappen en de spikes om haar polsen, en loopt prompt door naar de volgende rij. Kijk, dat noem ik nu mensenkennis. Justelle stond ooit lager op de piramide dan Isa en ik, maar heeft zich met een nieuwe look, een monsterlijk ego en veel geruchten over haar en Adam een nieuwe status verworven. Adam heeft intussen zijn interesse in haar verloren, Sebastian heeft haar avances iedere keer beleefd afgewezen, en volgens de roddels is ze intussen een paar keer betrapt in de toiletten met een jongen uit de muziekrichting. Je snapt het idee.
Maar dus, om Justelle te ontwijken komt Bill aan de tafel achter mij en Isa terecht. Zij is nog steeds pissig over het feit dat ze het eerste lesuur naast Kasper Merbold moest doorbrengen -die twee zouden elkaar kunnen wurgen als je hen de kans gaf- maar gelukkig blijft Isa nooit lang kwaad. Dus draait ze zich om op haar stoel en steekt bruusk haar hand naar hem uit. Bill stopt met het uitzoeken van zijn juiste boeken en staart van haar hand naar haar gezicht, zijn gepiercete wenkbrauw opgetrokken.
‘Kijk niet zo. Gewoon schudden.’ Een klein trekje aan zijn mondhoek en hij sluit zijn vingers om die van Isa. Zwartgelakte nagels met een witte rand.
‘Ik ben Isa. Dit is Tom.’
‘Hey.’ Ik steek ook mijn hand uit, een beetje houterig. ‘Ik zat naast je tijdens Duits.’ Oh godverdomme, wat was dat nu voor een opmerking? Hij heeft nog maar één lesuur gevolgd op deze school en jij vindt het weer nodig om daar een samenvatting van te maken. Tom Kaulitz, één dezer dagen moet jij toch echt een cursus smalltalk gaan volgen. Bill grinnikt en Isa rolt met haar ogen.
‘Als hij zo doet, negeer je het best. Anders blijft hij ratelen en wordt het alleen maar gíªnanter.’
‘Krijg schurft, Lubitsch,’ mompel ik en por haar met mijn tekendriehoek. Net iets te hard, te horen aan het geluid dat ze maakt.
‘Lubitsch en Kaulitz, de eerste schooldag is nog niet goed en wel begonnen en jullie gaan er al weer tegenaan! Nog steeds van plan om jullie record van vijf jaar geleden te breken?’ schreeuwt mevrouw Liebermann doorheen het lokaal.
‘Sorry, mevrouw!’ roepen Isa en ik in koor terug. Mevrouw Liebermann heeft ons tijdens onze allereerste les na minder dan een halfuur aan de deur gezet, nadat we erin slaagden het aquarium met de waterschildpadjes van de vensterbank te slaan in een uit de hand gelopen spelletje rugzakslingeren. Hoewel kleine Rudy het tragische ongeluk niet overleefde, heeft mevrouw Liebermann sindsdien altijd een zwak gehad voor ons tweeën, en ze schopt ons er alleen uit als we het echt verdienen. Voor de rest van de tijd is ze een schat.
‘Ik hou jullie in de gaten, schildpadkillers,’ snuift ze met een slecht verborgen twinkeling achter haar rode brilmontuur.
‘Schildpadkillers?’ vraagt Bill.
‘Lang verhaal, andere keer.’

Die andere keer zal mogelijk een tijdje op zich laten wachten. Het is pauze, en het ziet er niet naar uit dat Bill ooit nog de kans zal krijgen om met mij en Isa te praten. Hij is letterlijk omsingeld.
Maar ik begin beter bij het begin. Kijk, de laatstejaars hebben hun eigen ruimte op school. Het is eigenlijk een oud lokaal, vol krakkemikkige tafels, sofa’s die voor 70% uit brandgaten bestaan, en een koffieautomaat die alleen werkt als je genoeg karma hebt. Hoewel roken op school verboden is, hangt het lokaal -beter bekend als de Schoorsteen- altijd vol blauwgrijze damp en slingeren er overal asbakken rond.
Het zesde jaar heeft een afdeling beeldende kunst en een afdeling podiumkunst. Beeldende kunst is onderverdeeld in BA (beeldende en architecturale) en AV (audiovisuele). Podiumkunst is onderverdeeld in toneel, muziek en dans. Maar de lokalen van podiumkunst zitten in de noordelijke vleugel, dus die mensen hangen zelden rond in de Schoorsteen.
Binnenin de Schoorsteen heerst er ook een vaste hiërarchie wat betreft de zitplaatsen. Waar je wel en niet mag zitten wordt volledig bepaald door je status binnen de klas. Ook al is dit het eerste jaar dat we hier binnen mogen, iedereen weet hoe het er in de Schoorsteen aan toe gaat.
De mensen van de eerste categorie, de royalty, zitten in de cirkel van zetels helemaal achteraan in de hoek. Zij hebben de beste stoelen en minstens drie asbakken tot hun beschikking.
Op een gewone middelbare school zou je daar misschien de cheerleaders vinden, en de aanvoerders van de sportteams. Bij ons zijn het meisjes zoals Evi en Yolanda, en hun trouwe volgelingen Gisele en Joyce. Ze zien er misschien niet uit als cheerleaders, maar het is hetzelfde principe. Knap, populair, oppervlakkig en vals.
Van de jongens zijn in onze klas alleen Viktor Rühmann en Adam Millowitsch royalty. Beste vrienden, luidruchtig en een beetje lomp. Viktor moet doorgaan voor de knapste jongen van de school, maar ik mag hem niet echt. Hij is niet gemeen, gewoon nogal… leeg. Hij en Evi zijn intussen een jaar samen. Adam daarentegen is een rasechte ‘alpha male’. Hyperactief, constant op zoek naar aandacht en lijkt erin te slagen om zowat alles en iedereen zijn bed in te praten, zelfs al gedraagt hij zich als een varken.
De tweede categorie heeft als domein het wanordelijke groepje tafels, stoelen en zetels in het midden van het lokaal. In de tweede categorie hebben wij eerst en vooral Kasper Merbold en Sebastian Schütz. Gangmakers, onafscheidelijke vrienden en verstokte stoners, maar net niet populair genoeg voor een ticket naar de top.
Dan Sandra Dassler. Wereldrecordhouder mouwvegen bij Evi en Yolanda, maar het werkt. Venijnig kind, en ze probeert soms iets te hard om erbij te horen.
Justelle Schiller hoort ook bij die categorie, maar zij is nergens te bekennen. Waarschijnlijk hangt ze weer rond in de noordelijke vleugel, bij de muziekklassen. En God mag weten wat ze daar… Oké, nee, dat wil ik niet denken. Dadelijk komt er een beeld bij.
Freya, Raymonda en Zoë hebben uiteraard ook hun plaatsje aan die tafel, dat is één van de redenen waarom Isa en ik nooit kunnen stijgen in de rangen, al zouden we willen.
Steffi Jannings schittert ook door afwezigheid, maar dat is niks nieuws. Steffi is twee keer blijven zitten en is in de voorbije maanden negentien geworden. Ze voelt zich veel te oud voor ons en spijbelt meer dan ze naar school komt. Haar kunstopdrachten zijn altijd geniaal, maar door haar gespijbel loopt ze vaak achter met de algemene vakken. Waar ze steeds heengaat als ze niet op school is, is één van die mysteries van het leven, zoals graancirkels.
De derde categorie, de mensen die een plek hebben in de sofa tussen de deur en de koffieautomaat, wordt bevolkt door drie mensen. Isa, ik, en Stine Barlach. Stine is een zwijgzaam en onopvallend blond meisje. Het enige wat haar ‘onderscheidt’ van de rest van de school, is het kleine Minxy Doll knuffeltje dat altijd uit haar jaszak steekt.
Isa en Stine hebben het hele voorbije schooljaar een knipperlichtrelatie gehad, maar over de zomermaanden hebben ze elkaar niet één keer gezien. Naar het schijnt brengt Stine elke vakantie door in Ierland, of dat is toch wat Isa zei. Zelfs zij weet niet veel over haar. Stine zit momenteel op de grond, met haar rug tegen de zijkant van de zetel en haar koptelefoon stevig over haar oren gedrukt.
En helemaal onderaan de voedselketen hebben we Emma Bauder, Maia Weill en Agnes Zeller. Zij hebben zelfs geen zitplaatsen, hun plek is op de vensterbanken.
Emma is er ook niet, zij hangt waarschijnlijk ergens in het trappenhuis rond. Onafscheidelijke unit Maia en Agnes hebben hun plekje in deze nieuwe omgeving echter al ingenomen, fluisterend, erop lettend dat ze met niemand oogcontact maken.
En achteraan, middenin de kwebbelende nest royalty met een uitdrukking van lichte verwarring op zijn gezicht, zit Bill Lohmann.
‘En zo verliest de jonge padawan zich aan de Duistere Zijde,’ mompelt Isa in een perfecte sombere Star Wars-stem. Ik grinnik zacht en klik een volgend liedje aan op haar mp3. Def Leppard, Photograph. Zoals we vorig jaar en alle jaren daarvoor ook deden in de cafetaria, eten we met elk één oortje in en kiezen we om beurten een nummer.
‘Kijk nou,’ fluistert Isa en stoot me aan, zo hard dat ik mijn beker koffie net niet laat vallen.
‘Wat?’
‘Kijk dan, blinde aap!’ Ik wil haar van antwoord dienen, maar dan zie ik het ook. Bill gaat staan, schuift beleefd de hand van Gisele van zijn knie en vist zijn rugzak bij zijn voeten op. Met zijn blik alweer op ongeïnteresseerd loopt hij de plots veel stillere schoorsteen uit. Bij de deur kruist zijn blik even de mijne, en hij glimlacht bijna onmerkbaar om de waarschijnlijk erg duidelijke uitdrukking van ontzag op mijn gezicht.
Vergeet wat ik zei over genoeg cool om zijn plekje tussen de royals te veroveren. Dat is beneden zijn waardigheid. Die gast heeft teveel cool voor dit universum.

Reacties: