FanFic.nl

Bite me, Edward.

Chapter 10: The pain cuts like a Knife.

"Aan spijt heb ik niets Edward. Ik heb zekerheid nodig, iets wat jy me niet kunt geven." zeg ik met een gebroken stem. De rest van de dag, en de nacht. Verloopt erg traag. Ik voel me vreselijk, alsof ik een emotioneel wrak ben, met een hart aan stukken gescheurt waarna Edward er nog eens hard op getrapt heeft. 's Morgens douche ik me rustig en kleed me aan. Ik trek een wit shirt aan met een zwart leren giletje er over. Een donkere skinny jeans en mijn donkergrijze beschreven allstars. Ik doe zoals gewoonlijk mijn make-up en loop naar beneden. We lopen met zijn allen naar de auto's en we stappen in de zilveren Volvo. Edward gunt mij geen blik en ik ben abnormaal stil. Rosalie streelt over mijn rug. "Gaat het?" vraag ze zacht. Ik knik en kijk naar het sombere weer buiten. 'Als alles even niet mee zit, don't give up hope. Achter de wolken schijnt de zon.' het is de herinnering aan de zoete stem van Tanya, alles in me verlangt nu terug naar Alaska. Als we op school aankomen negeert Edward me nog steeds volledig. I don't care, ik ben te moe, levensmoe wel te verstaan, om me er iets van aan te trekken. Elke keer weer zie ik het dialoog van gisteren wer in mijn gedachten. En ook elke keer weer doet het vreselijk veel pijn. Maar ik houd me sterk. Ik slik mijn verdriet in om niet in huilen uit te barsten. Rustig laat ik de Cullens alleen en loop naar mijn kluis. Ik pak de spullen die ik voor de pauze nodig heb en sluit mijn kluis weer. Elke les waar maar mogelijk is ga ik naast een ander persoontje zitten. Ik ken ze bijna geen van allen maar ik ga onder geen beding naast Edward zitten. Bij engels loop ik snel naar Alice en neem plaats naast haar, voordat Bella dat kan. Bella kijkt verbaasd naar me en ik zet een gemaakte glimlach op. "Dan kan jy naast Edward zitten." glimlach ik. Ze kijkt me lief aan. "Dankje Mary." Ik draai mijn hooft om naar het bord en doe net alsof ik moet kotsen van Bella's reactie. Ik kan me nergens op concentreren behalve die sombere buitenlucht, het dialoog van gisteren en Tanya's woorden die me troostten toen ik het zo hard nodig had. "En wil mevrouw Hollingsworth ook even opletten graag." roept de leraar. "Eigenlijk niet, de les is veel te saai, zelfs dit weer is nog boeiender." zeg ik zonder hem ook maar een blik te schenken. "Dan mag u het lokaal NU verlaten!" tiert de man. Ik heb niet eens zin om een opmerking terug te zeggen. Ik pak mijn boeken, stop ze in mijn tas en loop de klas uit. Ik stop de boeken in mij kluis en da op een bank boven de verwarming zitten. Als ik eindelijk de bel hoor is het pauze en ga ik aan de standaart tafel zitten. Bella en Edward gaan apart zitten aan de tafel, helemaal tegen de muur, alsof ze niet met ons zijn. Ze zitten te kleffen, met een gepijnigde blik voel ik mezelf toekijken en dan hoor ik ergens mijn naam geroepen. Newton. "Mary kom bij mij zitten!" roept hij, "No thanks, andere keer misschien." antwoord ik. Edward slijmt vreselijk en ik maak zacht kotsgeluidjes. "Wat nou weer Mary?" vraagt Edward zuchtend. "Dat dat kleffe niet bij je staat Edward, en ik heet voor jou Marony." kaats ik terug. "Nou Mary! Als ik 'klef' wil doen dan doe ik dat! En ik zal zeker niet luisteren naar wat jy zegt, want goshie wat is Mary toch weer zielig en gevoelig." pruilt Edward zogenaamd. De hele pauze moeten ze nog tegen het gebekvecht van mij en Edward kijken en dan gaat de bel. "Bite me, Edward!" sis ik giftig. Ik sta op zwier mijn lange witte haar over mijn schouder en loop elegant naar Tekenen. Ik wil naast Michelle gaan zitten, dat meisje waar ik naast moest zitten van de leraar gisteren. "Mary! Ga maar gewoon naast Edward zitten." zegt de man. Ik zucht en sjok naar Edward. Hij werpt me een dodelijke blik en ik kijk hooghartig terug. Vandaag krijgen we de opdracht vrij tekenen, en ik weet al precies wat ik ga maken. Ik begin ijverig met schetsen en na een halfuurtje ben ik ongever wel klaar. Het is een prachtige tekening, een meisje zit te lezen tegen een boom, terwijl het keihard regent en dondert. Ik kijk bewonderend naar mijn tekening. Edward grist hem uit mijn handen en bestudeert hem. "Wat een lelijke tekening." mompelt hij. Ik voel de woede al opborrelen en maak me klaar op uit te halen. "Want ben ik blij dat je er gister gelijk een einde aan hebt gemaakt, ik ben gelukkig behoeden voor de grootste fout in mijn leven, mijn vriendin bedriegen met een talentloos, zielig, klein meisje." bijt hij me toe. De woorden snijden een voor een diep in mijn hart. Ik kan niet eens meer boos zijn. De pijn is veel erger als dat. Tranen wellen op in mijn ooghoeken en ik trek de tekening uit zijn handen. Ik loop zonder wat te zeggen stil huilend de klas uit.

Reacties: