FanFic.nl

The Westermarck Effect [TC]

Hoofdstuk 6

Tegen half september was Bill ingeburgerd op school. Mensen -vooral meisjes- bleven nog steeds in de gangen stilstaan om hem na te kijken, maar hij werd niet langer behandeld als een exotisch dier. Meer als een rockster die per ongeluk de school binnen was gelopen.
De royalty’s deden nog steeds hun uiterste best om hem aan hun kant te krijgen. Vooral Evi was er niet mee opgezet dat de interessante nieuwe jongen liever met mij omging. Wie verkoos er nu een onhandige, dagdromende loser in hiphopkleren met een onbedwingbare neiging om overal op te tekenen boven de Queen Bee van de school?
Haar vriendje Viktor zou intussen groen en paars moeten uitslaan van jaloezie, maar hij was zelf te druk met de nieuwe jongen te begluren. Iedereen weet dat Viktor ‘voor twee teams speelt’, dus dat is op zich niet zo’n verrassing. Maar hij zou beter op zijn tellen passen voor hij met zijn vriendinnetje in de clinch moet voor de liefde van de nieuwkomer.
Voorlopig heeft Bill trouwens voor geen van beide ook maar enige interesse laten blijken, noch voor iemand anders. Vandaar dat Evi op 25 september, deze ochtend dus, in de gang buiten De Schoorsteen het zware geschut bovenhaalt.
Isa’s gezicht slaat volledig om naar onweer als Evi en Yolanda heupwiegend onze richting uit komen. Het was al zwaar bewolkt omdat Bill tegenwoordig altijd bij ons rondhangt.
Isa mag Bill niet. Ze zegt het niet met zoveel woorden, maar ik ken haar goed genoeg. Elke ochtend wanneer we hem bij de bushalte voorbij rijden en ik hem goeiemorgen knik van op mijn fiets, gaat zij sneller trappen. Hij haalt ons meestal in wanneer we uit het fietsenhok komen en wandelt dan stilzwijgend mee. Praten is niet zijn favoriete bezigheid, heb ik al gemerkt. Dan propt Isa haar iPod in haar oren en loop ik tussen twee fronten van totale stilte naar school.
In de les praat hij wel. Over de meest alledaagse dingen, en nooit meer dan vier zinnen na elkaar. Sinds die spijbelnamiddag in zijn torenkamer hebben we geen echt gesprek meer gevoerd. Ik weet niet of we vrienden zijn of dat ik gewoon een makkelijke houvast ben tot hij iets beters heeft gevonden. Ik raak niet wijs uit die jongen, maar op één of andere manier mag ik hem wel. Ik weet niet wat Isa tegen hem heeft.
‘Toilet,’ bromt ze als Evi breed en vals haar perfecte tanden bloot lacht naar Bill. Ik twijfel even en blijf dan maar staan. Ik ben stiekem wel nieuwsgierig naar wat ze te vertellen heeft.
‘Hey, Bill,’ kirt ze.
‘Hoi, Eva.’ De glimlach zakt een paar millimeter en ik bijt op mijn piercing om het niet uit te gieren. Waarschijnlijk was het niet zo bedoeld en weet hij haar naam echt niet meer. Wat het nog grappiger maakt.
‘Vrijdag ben ik jarig en ik geef een feestje. Voor een select publiek uiteraard. Jij bent uitgenodigd.’ Ze wappert een envelop onder zijn neus. Bill staart er uitdrukkingsloos naar, maar mijn maag springt achterwaartse salto’s. Een uitnodiging voor het verjaardagsfeestje van Evi Albers. Voor dat stukje papier zou driekwart van de school een rechterarm over hebben. En dat wil wat zeggen op een kunstacademie.
‘We spreken af om negen uur bij mij thuis. Alles wat je moet weten staat in de uitnodiging. Kom je?’ Haar wimpers fladderen als de vleugels van een kolibrie, ik kan ze bijna horen.
‘Misschien. Ik weet nog niet of ik kan.’
‘Het is een vrijdagavond. Heb je soms andere plannen?’ vraagt Yolanda met een venijnige ondertoon. Ze blijven natuurlijk de Queens, er is een grens in hoever je hen aan het lijntje kan houden. Ze zijn klaar met dansen, nu willen ze een antwoord.
‘Ik denk het niet. Goed, ik kom. Mag ik iemand meebrengen?’
‘Eén extra persoon kan wel,’ zegt Evi na een korte aarzeling. Ze wil Bill duidelijk niet mislopen.
‘Mooi. Hé Tom, ben jij vrij?’ Ik weet niet waar ik mijn aandacht eerst op moet richten. De verbijstering en afkeer op het gezicht van Evi, de geërgerd samengeknepen mond van Yolanda, het opgewonden gefluister van het groepje vierdejaars die het hele gesprek hebben afgeluisterd, het verblindend wit van de envelop onder de zwartgelakte nagels... Ik kies dan maar voor Bill. Zijn gezicht verraadt niks, hij kijkt me alleen afwachtend aan. Alsof hij echt niet doorheeft dat hij zonet een revolutie heeft ontketend. Met een baret en een sigaar zou hij een uitstekende Che Guevara zijn.
‘Eh... ja, ik geloof het wel.’ Mijn stem maakt een rare buiteling en ik voel dat ik begin te blozen.
‘Oké, dan zien we jullie vrijdag.’ Bill glimlacht afwezig en vist zijn iPod uit zijn zak. Evi en Yolanda slenteren weg, armen in elkaar gehaakt, druk fluisterend. Ze zijn er niet gelukkig mee, maar wat maakt het mij ook uit. Ik ga naar het feest van het jaar!
‘Wat wilden lame en lamer van jullie?’ vraagt Isa die plots weer achter ons staat. Ik open mijn mond, maar Bill is me voor.
‘Tom en ik zijn uitgenodigd voor de verjaardag van die ene met haar zwarte haar.’ Hij negeert de ongelovige uitdrukking van Isa, duwt zijn oordopjes wat dieper en drukt op play. Ik hoor de muziek ruisen. Fool’s Garden, merk ik meteen.
‘Evi’s verjaardagsfeest?’ Isa’s intonatie heeft meer afkeer dan ik ooit heb gehoord. ‘Ga je een beetje kontkussen bij de prinsen en prinsessen? Komen ze misschien een hofnar tekort.’
‘Isa, kalm aan. Evi nodigde Bill uit en hij vroeg mij mee...’
‘En jij zei ja?’ Ik knik. Door haar stekelige toon kruipt een onaangenaam schaamtegevoel langs mijn ruggengraat omhoog. In Isa’s ogen heb ik net een dozijn verschillende soorten verraad gepleegd, maar ze moet toch snappen dat ik zo’n kans nooit meer krijg? Uitgaan met de incrowd, zelfs al zijn het stuk voor stuk mensen die ik niet aardig vind en zullen ze me waarschijnlijk de hele avond negeren, ik zal toch een paar minuten van hun wereld kunnen stelen. Ik ben niet graag een outsider. In tegenstelling tot haar ben ik daar niet flink genoeg voor. Ik wil erbij horen, of op z’n minst doen alsof.
‘Ik ga naar huis,’ zegt ze bruusk.
‘We hebben nog twee uur tekenen,’ zeg ik voorzichtig.
‘Ik ben ziek,’ bijt ze me toe. Ze zuigt op de binnenkant van haar wang, haar tic als iets haar niet zint. Ik weet dat ze op het randje van ontploffen staat, en ik weet uit ervaring dat ik beter niet in de gevarenzone sta als dat gebeurt.
‘Oké, ik excuseer je wel bij Elvis. Tot morgen.’ Isa schokschoudert alleen, draait zich op haar hielen om en beent met grote stappen naar de trap. Ik kijk haar na tot Bill me op mijn schouder tikt.
‘Wat heeft ze?’
‘Niet lekker. Ze gaat naar huis.’ Bill knikt begrijpend en gaat verder mee neuriën met zijn muziek, dwars doorheen het belsignaal. Ik volg hem naar het tekenlokaal met een hoofd vol schuldgevoel en Lemon Tree.

Reacties: