FanFic.nl

A new beginning

Hoofdstuk 1

Elena zat bij het graf van haar ouders, het was al een lange tijd geleden maar nog steeds voelde ze de pijn van het verlies. Vooral de nachten waren het ergst wanneer ze droomde over hun en in de droom realiseerde dat ze nooit meer terug kwamen en ze hun nooit meer zou zien.
Op zich was het leven niet slecht bij haar tante Judith en haar zusje. Maar er was iets wat ze miste in het leven, ze wist niet precies wat.

Het had geregend die dag en nu scheen er een waterig zonnetje het maakte alles extra triest.
Dit deel van de begraafplaats was nog oud en Elena vond het ook wel iets hebben.
Opeens kwam er een mist opzetten en hoorde ze een vogel. Ze schrok op uit haar gedachten en sprong en pakte het kleedje waar ze op zat. Er liep een rilling over haar ruggengraat en ze liep snel naar de uitgang.
Toen ze bij haar auto was liet Elena haar autosleutels uit haar tas vallen.
Ze bukte om de sleutels op te pakken maar iemand was haar voor.
"Alsjeblieft"zei de vreemde jongen. Elena keek hem aan kreeg een schok.
De jongen was...knap. Hij had donkere ogen en donker haar, hij droeg een zwarte broek en een zwart t-shirt met daarover heen een leer zwart jack. Normaal wist Elena altijd wat ze moest zeggen maar nu kwam er geen woord over haar lippen. "Ik ben Damon Salvatore en jij? " zei de jongen. "Elena, Elena Gilbert" zei Elena snel. "Leuk je te ontmoeten Elena Gilbert" en de jongen lachte. Elena had een dubbel gevoel hij was mooi maar hij straalde ook iets gevaarlijks uit. Iets mysterieus maar ze voelde zich sterk tot hem aangetrokken. Haar telefoon ging en ze zocht in haar tas. "1 momentje "zei ze. Ze pakte haar telefoon en zag dat Bonnie belde. Ze nam op en ondertussen keek ze weer naar Damon. Maar hij was weg. "Huh, hoe kan.." mompelde Elena en Bonnie doorbrak haar gedachte met een stroom aan woorden. "Ja, is goed" zei Elena "Ik kom eraan". Ze hing op en zuchtte Bonnie wou dat ze meteen kwam want ze had iets groots te vertellen. Elena stapte in haar auto en reed naar Bonnie.

Aangekomen stapte ze uit en liep de voortuin in waar de vader van Bonnie, meneer McCullough bezig was de bladeren van het gazon bij elkaar te vegen. "Hallo Elena, Alles goed met je?"vroeg hij.
"Ja hoor ook met u?" antwoordde Elena automatisch. Ze was het gewoon geworden om dat soort vragen handig te ontwijken en te doen alsof alles goed was. Meneer McCullough lachte en zei dat alles goed ging. Opeens kwam Bonnie naar buiten stormen en sleepte haar mee naar binnen naar haar kamer. Er lagen allemaal boeken op het bed, ze leken oud. Bonnie begon meteen te ratelen. "Elena, je gelooft het nooit!" begon ze. "Ik was gister bij Oma en ze vertelde dat ik afstam van een lijn van heksen en dat ik ook krachten heb" Ze lachte nerveus en peilde Elena's reactie. "Maar ik geloof er niet echt in hoor"ging ze snel verder. "Maar ik heb wel leren handlezen, wil je dat ik het bij je probeer?"En voordat Elena antwoord kon geven had Bonnie haar hand al gepakt en keek erin. "Hmmm"zei Bonnie bedachtzaam. "Het lijkt wel op je levenslijn heel kort is..." En ze lachte "Maar ik kan het waarschijnlijk nog niet zo goed". Elena lachte mee en begon snel over iets anders.

Toen Elena s'avonds weg reed dacht ze bij zichzelf dat ze toch nog een gezellige avond had gehad. Onderweg naar huis werd het opeens weer mistig. En opeens stond er iemand in het midden van de weg voor haar auto. Elena trapte net op tijd op de rem. Maar er stond niemand voor de auto. Ze stapte uit om te kijken of er niemand op de grond lag maar ze had niemand geraakt dat had ze moeten voelen. Ze keek voor de auto maar er lag niemand.
"Misschien kan je beter instappen en naar huis rijden het is niet zo veilig hier om deze tijd, je weet nooit wat zich schuil houdt" zei een stem achter haar. Elena schrok zich dood en kon nog net op tijd een gil binnen houden. Ze draaide zich om en voor haar stond Damon. "Je bent er wel goed in om mensen te laten schrikken" zei Elena geïrriteerd. Damon lachte alleen maar en ondertussen deed hij de autodeur open. "Nou , waar wacht je nog op? Stap in"zei hij. Elena was koppig en wilde meer weten over deze geheimzinnige jongen. "Wie ben jij eigenlijk? Ik heb je hier nog niet gezien"zei ze."O, maar daar kom je nog wel achter" en Damon lachte weer maar deze keer was een kwaadaardige grijns. Elena zuchtte en stapte in ze wou ook gewoon naar huis en lekker in bad en daarna lekker in bed kruipen ze had nu geen zin in dit gedoe. Damon deed de deur dicht en Elena reed weg ze keek door de achter uit kijk spiegel en er was geen spoor van Damon te bekennen.

De volgende ochtend kwam ze beneden en tante Judith en haar zusje Margaret zaten al aan tafel. Margaret zat in haar zitje met haar eten te spelen en begon te lachen en te brabbelen zodra ze Elena zag. Elena lachte en voelde zich warm worden ze liep naar haar toe en gaf haar een dikke knuffel. "Goedemorgen lieverd, wat wil je eten? " vroeg tante Judith en ze schonk een groot glas sinaasappelsap in voor Elena. Elena ging zitten. "Alleen wat toast". Tante Judith lachte vriendelijk. "Wat ga je vandaag doen?"vroeg ze. "Meredith en ik gaan straks hardlopen in het bos ze komt me zo ophalen"zei Elena. Tante Judith keek bedenkelijk. "Wat is er?"vroeg Elena. "In de krant stond er dat er vanmorgen een meisje is gevonden, ze denken aangevallen door wilde dieren" zei tante Judith bezorgd. "Dus is het wel slim als jullie gaan?". "We blijven op het pad en er zijn veel mensen om deze tijd in het bos"zei Elena terwijl ze een slok drinken nam.
Tante Judith keek nog even bedenkelijk maar knikte toen. "Jullie zijn verstandige meiden en ze zijn ook al aan het patrouilleren in het bos dus het zal wel los lopen".


In de auto op weg naar het bos luisterde Meredith en Elena rustig naar de radio.Elena was erg op Meredith gesteld het meisje had niet de behoefte om elke stilte op te vullen met onnodig gepraat. Meredith parkeerde de auto en zei "Kom op we gaan er tegen aan" De meisjes lachte naar elkaar en begonnen te rennen. Na een stukje kwamen ze dieper het bos in en de bomen werden hoger en het werd donkerder. Opeens hoorde ze een soort gegrom achter zich en geluid in de bosjes. Elena kreeg een angst aanjagend gevoel dat er iets niet goed was en dat het jacht op hun ging maken. "Vlucht" schreeuwde ze. En ze begonnen zo hard mogelijk te rennen ze hoorde iets achter hun aankomen, de brug kwam inzicht en ze stormde over de brug en opeens was het weg. De meisjes stopte hijgend. "Wat was dat?" vroeg Meredith " Dat wilde dier dat het meisje heeft aangevallen?" "Ik weet het niet"zei Elena "Maar vind je het niet vreemd dat het opeens weg is?" Meredith keek bedachtzaam er gleed een donkere schaduw over haar gezicht en ze mompelde "Misschien was het ook geen dier" Elena keek haar aan "Wat bedoel je?" Meredith zei niks. Er kwamen twee mannen aanlopen met geweren. "Niet echt slim dames om nu in het bos rond te hangen' zei 1 van de mannen. Elena herkende hem als Tyler Smallwoods vader. De ander was een man die ook in de gemeente actief was. "Zullen we jullie even terug brengen?" vroeg Meneer Smallwood. "Ja als dat kan"zei Meredith "Onze auto staat bij het begin" De mannen knikte en brachten ze terug. "Jullie hebben toch niet iets vreemds gezien?" vroeg de man van wie Elena even de naam niet meer kon herinneren. Elena en Meredith keken elkaar aan. "Nee"zei Elena "Gelukkig niet". Toen ze bij Meredith's auto waren bedankte de meiden de mannen en stapte in. "Zullen we nog even wat gaan drinken?" vroeg Elena. "Nee,ik wil even iets na trekken"zei Meredith. Elena drong niet aan Meredith zou het wel vertellen wat ze van plan was als ze er aan toe was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.