FanFic.nl

Bite me, Edward.

Chapter 11: Meeting the Wolve again.

Ik loop naar de wc, mijn tranen wegvegen en mijn make-up in orde brengen. Dan gaat de bel. Ach wat. Ik veeg mijn tranen weg en breng mijn make-up in orde. Ik loop naar mijn kluis en wissel mijn boeken voor de boeken waarvoor ik huiswerk heb, ik gris mijn spijkerjack uit mijn kluis en trek hem snel aan. Nu naar huis. Als ik op de parkeerplaats aankom zie ik niemand die op mij wacht. "Hoe kan dit?" vraag ik weer eens aan mezelf. "Nou, Emmett, Rose, Japs en Alice waren een uur eerder uit wat dus betekend, dat die klootzak me alleen heeft gelaten!" het laatste krijs ik. Woedend ren ik het terrein af en ik zie net een zilvere auto wegscheuren. "Stupid, shiny Volvo driver." mompel ik in mezelf. Ik loop het bos in en ren zo mijn weg naar huis. Het regent keihard dus ik ben helemaal verzopen. Ik stap het huis binnen en hang mijn jack op. Nukkig loop ik naar de living. Daar sta ik dan, iedereen kijkt naar mij en ik sta hier als verzopen kat. "Wat is er gebeurd! Och meisje toch!" zegt Esme moederlijk terwijl ze naar boven rent voor handdoeken. "Hartelijk bedankt Edward." sis ik tussen mijn tanden door. Hij grijnst. "It was all my pleasure." Een rilling van woede loopt over mijn rug. Hij schenkt me weer zo'n gemene blik. Het maakt me klein, het voelt alsof ik weer dat 7-jarige meisje was, dat bang was voor hem omdat hij altijd zo ijzig keek. Tranen wellen weer op en ik sprint naar boven. Ik haal hier en daar kleding uit de kast voor morgen. Ik prop alles in een tas en ga op de badkamer aan. Ook hier gris ik weer de spullen die ik voor morgen nodig heb en stop ze in de tas. Als ik alles heb ren ik naar beneden. Emmett houdt me onderaan de trap tegen. "En waar gaan we naartoe?" vraagt Emmett. "Weg, ik kan hier niet blijven als hij er is." zeg ik en zeg de woorden niet en hij harder. Emmett knikt begrijpend en laat me langs hem. "Waar ga je naartoe?" fluisterd Edward die naast me staat, opeens. "Weg, naar Alaska." sis ik. "Is dat mijn schuld?" vraagt hij, ik knik bruusk. "Dan heb je meer tijd voor die talentvolle volwassen vriendin van je, dan ben ik niet meer tot last." zucht ik, ik wil veel liever blijven, en Edward kunnen liefkozen. Ik pak mijn jas. Ik ren de deur uit met mijn jas in mijn armen en mijn tas op mijn rug. Ik besluit weer naar die betoverende plek te gaan, waar ik mijn gaven oefende. Na ongeveer een kwartiertje kom ik aan op het veldje. Weer zie ik Jacob Black. "Het nieuwe bloezuigertje." grijnst Jacob vriendelijk. De tranen wellen op en stromen binnen een mum van tijd over mijn wangen. Jacob ziet het en loopt snel naar me toe. "Sorry ik wilde je niet kwetsen." verontschuldigt hij zich. "Nee, het ligt niet aan jou, ik heb het gewoon moeilijk thuis. Just having my midlife vampire crisis, of zo iets." merk ik op. Jacob schiet in de lach. "Dus je bent weg gelopen." stelt hij vast en ik knik. "Dan kan je vanavond voor een keer bij ons op La Push slapen, ik kan je niet alleen buiten laten, besides, je lijkt me aardig." verteld hij, great, I'm having a chat with a werewolve. Veel triester kan het niet worden, ik laat me begeleiden door Jacob die me naar La Push brengt. Als Edward dit zou zien zou hij me vreselijk hard uitlachen. En off course is het ook wel dom. I'm suppost to be world's most dangerous predictor, but I'm a emotional little girl. Dankzij Edward natuurlijk, maar dat laten we maar even achterwege. Als het uit de hand zou lopen zou ik altijd naar nog naar Alaska kunnen gaan. Onderweg naar Quileute Rez of La Push of whatver, heb ik eigenlijk heel veel lol met Jacob. Hij is 16, net als mij, en we komen qua karakter goed overeen. Hij steld mij voor aan zijn vader en verteld ook waarom ik hier ben. Ik steek netjes mijn hand uit en Billy schud hem. "Mary Hollingsworth aangenaam meneer Black." zeg ik met ene beleefde toon. "Noem me maar gewoon Billy, Mary." knipoogt de man, ik knik. Jacob sleurt me mee naar zijn kamer. "Wil je al gaan slapen ofzo?" vraagt Jake me. "Jake, vampiers slapen niet." licht ik hem in. "Oh." antwoord hij. "Ik ga wel pitten, morgen moeten we weer vroeg weg, naar school." zucht hij. Ik zucht ook, school, bah, Edward weer zien, hell no! Ik trek in Jake's badkamer mijn pyjama aan en hij in zijn kamer. Als ik terug kom ligt jake al op een matras op de grond. "Ga jy maar in het bed liggen, ik lig wel hier." zegt hij. Ik glimlach. "Dat is lief van je." En ik ga in zijn bed liggen. Jake wil gaan slapen. Ik por hem de hele tijd. "Ik ga je bijten." blijf ik zeggen. Jake word langzamerhand gek van me. Jacob gaat vermoeit recht zitten. "Ik slaap wel niet, kleine irritante bloedzuiger." grijnst hij plagend. Ik grinnik. "Waarom worden jullie eigenlijk weerwolven genoemd, ze kunnen jullie beter maanwolven noemen." merk ik ineens op. Jacob blijft stil. "Eigenlijk, heb je gelijk." zegt hij verbaasd. Ik barst in lachen uit net als jacob. Na een tijdje begint hij steeds vaker te gapen. "Je mag wel gaan slapen hoor, ik beloof dat ik je niet zal bijten.'' zeg ik met een onschuldig gezichtje.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.