FanFic.nl

The Boy [schrijvend]

6 ~ Ruzie

'Oke,' zei ik met een diepe zucht. 'Mooi' antwoordde hij enthousiast.
Jason had me gevraagd om mee te gaan naar een concert op een ander strand in de buurt. Ik had bedacht om tegen mijn moeder te zeggen dat ik naar die surf-lessen was waar ik me voor had ingeschreven. Ik ging veel liever met Jason naar een concert.

Ik keek op mijn horloge. Stond op van het bankje en liep heen en weer. Jason was te laat. Ik wachtte nu al een uur. Hoe lang zou je moeten wachten voordat een jongen op komt dagen? Ik ging weer zitten op het bankje en keek weer op mijn horloge. 'Dit is de druppel, ik ga hier niet nog één minuut langer op hem wachten,' zei ik tegen mezelf. Ik liep weg onderweg naar het huisje totdat ik bedacht dat ik zogenaamde surf-les had. Ik moest me blijkbaar nog een paar uur zien te vermaken. "Ik kan gaan zwemmen?" bedacht ik, "nee, geen zin in. Misschien naar het dorpje met de lokale bus? Ook niet." Ik had nergens zin in. Ik dacht aan de dag ervoor. Het smsje van Cher, Jason eindelijk echt ontmoeten, het strand. HET STRAND! "Dat is het! Daar ga ik heen, misschien kom ik daar zelfs Jason tegen." Ook al had ik geen behoefte in het zien van Jason. Ik had wel zin om even alleen te zijn, en dat kon op dat strand.



Ik klom over de laatste steen heen en zag een schim onder de rots zitten. Dat was vast Jason. Ik had gelijk. Hij zat daar heel relaxed naar de zee te kijken. Het leek wel alsof hij in een trans zat. Ik knipte met mijn vingers en hij knipperde. 'Dus je bent eindelijk op komen dagen,' zei Jason kalm. Hij keek nog steeds naar de zee en zei verder niets. 'Waar was je?' vroeg ik een beetje boos, ' ik wachtte al een uur op je!' 'Ik zat hier lekker te genieten van de stilte,' zei Jason langzaam. 'Maar we zouden naar het concert gaan. Je zou me ophalen,' zei ik gefrustreerd. Hij zuchtte en zei heel nonchalant, 'daar had ik geen zin in. Ik had geen zin in mensen.' Ik staarde hem aan. Hoe kon hij, eerst mij mee uit vragen en dan mij laten zitten. Ik stond op het punt om weg te lopen. 'Pas op. Ik hou van jou,' hij keek me plotseling aan. Ik stond op het punt om hem te bespringen. Hoe durfde hij dat te zeggen. En het klopte niet eens wat hij zei, 'pas op' en 'ik hou van jou' betekenen toch niks goeds? Ik walgde van hem. Ik liep weg en hij riep, 'tot ziens.' Ik keek nog één keer om en zag dat hij weer naar de zee staarde. Op dat moment voelde ik een koude hand op mijn arm en ik voelde dat ik werd weg getrokken. Het ging allemaal heel snel maar ik kon nog net een gil uit mijn mond krijgen. Ik keek om maar alles werd wazig en donker. Ik voelde niks meer. "Is dit hoe het voelt om dood te gaan?" vroeg ik aan mezelf.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.