FanFic.nl

poison

9

Hun vader bleek op de tweede verdieping te liggen waar alle patiënten met een vreemde ziekte bleken te liggen.
Vreemd genoeg leek hij niet bij de andere te liggen maar hadden ze hem naar een kamer gebracht die deen heel eind van de andere kamers lag.
'Omdat ze niet echt weten welke ziekte jullie vader geeft houden ze hem het liefst zo ver mogelijk van de anderen, zodat hij de anderen niet kan besmetten maar ook om er voor te zorgen dat een andere ziekte hem niet nog meer verzwakt.' Legde de dame die hen voor liep uit toen ze Albus zijn verbaasde gezicht zag.
'Mogen wij dan wel bij hem gaan?' Vroeg James die dit gesprek had opgevangen.
'Enkele helers moeten wel een paar spreuken op jullie toepassen die de kamer beschermt tegen slechte invloeden maar dan mogen jullie zonder probleem naar binnen. Kijk we zijn er net.'
Er stonden inderdaad al enkele helers klaar die hen voor ze het goed en wel beseften bestookten met enkele spreuken die niemand van hen kende.
Albus schrok hier even van maar toen hij geen verandering aan hem opmerkte ontspande hij weer.
'Kun jij met hen mee naar binnen gaan, Vicky? IK zou graag even ee gesprek voeren met de directeur over die Alicia Mortimer.' Legde Teddy uit.
Hij haf haar nog snel een zoen op haar hoofd en volgde toen de heler die hem naar de directeur zou leiden.
'Nou zijn jullie er klaar voor?' Vroeg Victoire met een bemoedigende glimlach op haar gezicht.
Albus zocht al zijn moed bij elkaar, nooit gedacht dat een bezoek aan zijn vader zo beangstigend kon zijn.
Lily leek zijn angst op te merken en kneep zacht in zijn hand.
'We gaan samen.' Trooste ze hem met een klein lachje.
Als een familie-Zoals Teddy hem op het hart gedrukt had- liepen ze de kamer binnen.


Hun moeder zag er uit alsof ze weken niet geslapen had in plaats van een nacht, er lagen diepe wallen onder haar ogen en haar huid zag er lijksbleek uit.
Ze zat aan de rand van een bed waar ze de hand van hun vader teder vast hield.
Haar gezicht leek een klein beetje op te klaren toen ze haar kinderen zag en liep meteen naar hen toe.
Lily sloeg haar armen meteen om haar moeder 's middel terwijl James en Albus hun arme om haar hals sloegen.
'Daar zijn jullie eindelijk.' Mompelde ze opgelucht.
'Wat is er gebeurt?' Snikte Lily. 'Waarom heeft niemand dit eerder opgemerkt?'
'Ik weet het niet, lieverd. Ik wou echt dat ik het wist.'
'Hoe is het nu met hem? Al enige verandering?' Vroeg Albus deze keer.
'Nee, het lijkt alsof hij gewoon ligt te slapen maar dat doet hij nu al zo lang. Ik weet niet wanneer hij wakker zal worden, jongens. De helers zeggen dat we gewoon gedult moeten hebben.'
Gewoon gedult hebben? Ze kunnen toch niet eisen dat ze gewoon gaan afwachten, er was toch iets dat ze konden doen?
Gefrustreerd was het enige wat hij nu kon doen was naar zijn bed toe gaan om hem te laten weten dat hij er was, of hij dit nu besefte of niet.
Hij schrok even toen hij het uitgemergelde lichaam zag van zijn eens zo sterke en levenslustige vader.
Hij beroerde zijn gezicht even met zijn hand maar er kwam geen reactie.
Ook een kneepje in zijn hand leverde niets op, geen kneepje terug zoals altijd, geen ondeugende glimlach, niets.
'Hey, pa. Ik ben het, Albus.Ik weet niet of je me kan horen maar word alsjeblieft snel wakker. Ik weet dat je sterk genoeg bent om ook dit aan te kunnen. En James, Lily en ik zullen er bij zijn om je te helpen.'
Hij keek even naar zijn gezicht in de hoop dat zijn stem toch enige reactie zou uitlokken maar ook nu bleef zijn gezicht zonder enige emotie.
'Dat was mooi, jongen. Maar nu moeten we naar buiten. Hij heeft rust nodig.' Fluisterde zijn moeder in zijn oor.
Onder zachte dwang leide ze haar drie kinderen weg van het bed naar buiten waar Teddy hen aan het opwachten was samen met een man van middelbare leeftijd.
Zijn ogen waren diep bruin en het weinige haar die hij nog had was blond gekleurt.
'Mevrouw Potter?' Vroeg de man terwijl hij zijn hand naar haar uitstak.
'Dat ben ik. En u bent?'
'Ik ben de directeur van dit ziekenhuis. Ik heb begrepen dat u beweert dat u bij het begin van uw man zijn ziekte hulp ingeroepen hebt van de heler Alicia Mortimer?'
'Beweert? Ik heb een oproep naar hier gestuurt en het is die vrouw die mijn man behandelt heeft? Waarom geeft ze haar gezicht eigenlijk nog niet laten zien? Na zo een ernstige fout is dit wel het minste dat ze kan doen.'
'Ik denk niet dat dit zo gemakkelijk zal gaan, Ginny.' Zei Teddy dit keer.
'Waarom?'
Teddy zocht even naar zijn woorden.
'Ik kon het eerst ook niet geloven, maar de bewijzen zijn overduidelijk. Alicia Mortimer kan Harry niet behandeld hebben want ze is al meer dan een half jaar dood.'

Reacties: