FanFic.nl

Childrens screams ~Slenderman

1.

Ik klem mijn vingers om mijn schoudertas terwijl ik het pad door het donker probeer te zien. Natuurlijk heb ik mijn bus weer gemist en moet ik te voet naar huis, helemaal in het donker, in een bos dan nog. De kou dringt door mijn dunne jasje en ik begin te rillen. Misschien door de zenuwen, misschien door de kou, misschien door beide. Ik kijk naar de grond en merkt dat mijn schoenen open zijn en ik buk om ze dicht te knopen. Er ligt een mooie strik in de veters als ik iets hoor in de verte. Een gil? Ik spits mijn oren om het beter te horen maar er gebeurt niets meer. Schouderophalend loop ik verder. Weer dat geluid van rechts, maar dan dichter. Nu besef ik wat het is. Een schreew om hulp van een kind.

Voor ik goed en wel weet wat er gebeurt flitst de grond onder mijn voeten terwijl ik de bomen ontwijk en de takken wegduw. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voordat ik stop en naar adem hap. Ik kijk om me heen en het valt me op hoe stil het is. Zelfs de wind die door de blaadjes van de hoge bomen ruist maakt geen geluid. 'Hallo?' Mijn stem trilt en echoeëd door het lege bos. Mijn oog valt op iets wits aan een boom een beetje verder. Ik stap er op af en bekijk het wat dichter. Het is een tekening van een kind met 'Always watches. No eyes...' er op gekrabbeld.

Ik ruk het uit de stam en zie aan wat het vastzat. Een kleverige bloedvlek die donkerrood afsteekt tegen de schors. Er klinkt een reeks luide bonzen achter me en met een ruk draai ik me om, om enkele meters verder een gestalte te zien. Lang, met een zwart pak dat zwarter is dan de nacht en op de plaats waar zijn gezicht zou moeten zijn, zijn ogen, neus en mond, is er niets. Alleen een sneeuwwit hoofd. Van uit het niets schieten er tentakels uit zijn rug, die langs de bomen krullen en mijn richting uit schieten. Mijn mond opent in pure afschuw en ik prop het papiertje in mijn schoudertas voor ik in de tegenovergestelde richting wegsprint.

Reacties: