Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Until Death Do Us Apart » 26: Gone
Until Death Do Us Apart
26: Gone
***
Met een schok keerde ik terug op aarde. Het was misschien slim om wat aan mijn gedachten te gaan doen, want sinds het meisje werden mijn herinneringen wel heel echt. Of mijn fantasieën.
Ik opende mijn mond om mijn vader te vertellen dat we hem eerder hadden gezien, toen Niall met zo´n kracht opstond dat ik ervan schrok.
´´Die! Hij! Dat is James!´´ Niall was ofwel kwaad, ofwel blij dat hij ook wat kon inbrengen, na ons gepraat over verschillende theorieën, waarbij hij enkel het luisterend oor had gespeeld.
´´Hoe weten jullie dat?´´ vroeg Sarah bij het zien van ons hevige knikken. Niall keek haar aan, glimlachte sluw. ´´Vraag maar aan Liam.´´ Sarah wendde zich tot Liam, die na Niall’s woorden zich zuchtend achterover had laten zakken.
´´Hij en ik hebben een… confrontatie gehad,´´ zei hij nuchter. Zowel Sarah als mijn vader haalden hun wenkbrauwen op, keken Liam wantrouwend aan. Hij zweeg, rode blosjes ontstonden op zijn wangen. Dit werd ongemakkelijk voor hem.
´´Die gast probeerde een meisje te verkrachtten. Niall en Liam hebben haar geholpen,´´ mijn woorden vlogen eruit, rechtstreeks naar Sarah en mijn vader, die vervolgens begrijpend knikten.
´´Oké. Hoe lang geleden was dat?´´ Ik dacht even na, telde op mijn vingers terug zodat iedereen kon zien dat ze even geduld moesten hebben. Toen mijn rekensom klaar was, gaf ik antwoord.
´´Dat moet twee jaar geweest zijn.´´ Mijn vader knikte, Sarah pakte het dossier van James in haar handen en sloeg het open.
´´Zijn naam is James Hitch, hij is geboren in 1982 in Doncaster.´´ Ik hoorde Louis zachtjes naar adem happen, keek hem aan en legde mijn hand even op zijn been. Zijn ogen vonden de mijne, keken me vragend aan. Ik schudde licht mijn hoofd. Nee, je kent hem niet. Niet echt.
Sarah hief haar hoofd, scande onze gezichten.
´´Ik begrijp dat jullie die avond gewonnen hebben,´´ concludeerde ze. We knikten.
´´Dat gaat je geen tweede keer lukken door roekeloos voor een meisje op te komen.´´ Haar koude stem bezorgde me rillingen, maar ik zette ze van me af.
´´Is er iets speciaals dat we over James moeten weten? Ik bedoel, vaardigheden of zo,´´ vroeg Niall twijfelend, terwijl hij zich realiseerde dat hij nog steeds stond en snel weer ging zitten.
´´Ja. We weten niet veel, maar over James weten we één ding. Een belangrijk ding.´´
´´En dat is?´´
Mijn vader keek ons streng en serieus aan. Zijn blik had iets vreemds, ik kon er alleen geen vinger opleggen. Was het woede? Of toch angst? Nee, dat sowieso niet. Mijn vader was nooit bang.
´´Manipulatie. Chantage. Mensen doen wat hij wil, niet andersom. Zo simpel is het.´´ Bij het zien van onze blikken, koos hij voor verdere uitleg, weliswaar kort. We hadden geen tijd meer te verliezen. ´´Types als James pakken dingen van mensen af, geeft ze alleen in ruil voor een dienst terug,´´ hij keek even opzij naar Sarah, die naar het dossier van James staarde en naar zijn verhaal luisterde, waarna hij weer verder ging.
´´Jessica, bijvoorbeeld. Die is net zomaar ontvoerd. De Panthers willen dat we achter hen aan komen. Kat en muis.´´
´´En op het moment…´´
´´Zijn wij de muizen.´´
´´Precies. En hun de kat,´´ zei mijn vader goedkeurend. Ik kon aan zijn blik zien, al was het maar een heel klein stukje, dat hij hoop had. Hoop dat dit goed zou komen. Hoop dat we ze zouden vinden. Hoop op alles.
´´En de andere twee?´´ vroeg Louis, terwijl hij wees op twee dezelfde soort enveloppen die gesloten op tafel lagen. Sarah knikte, klapte het dossier van James dicht en deed hem weer in de tas, waarna ze zich wendde tot een tweede map.
´´Oké. Dit is –´´
´´STOP! STOP NU!´´
Zeven hoofden draaiden zich richting de deur van de hal. Mark stond in de deuropening, met een verschrikte uitdrukking op zijn gezicht. Zijn borstkas ging snel op en neer, alsof hij ergens heel erg van geschrokken was. Alsof hij ergens bang voor was. Als een puppy die straf zou krijgen.
Mijn vader en Sarah stonden tegelijk op, het dossier van het volgende lid viel met een plof op de grond. Niemand keek ernaar, niemand lette erop.
´´Des… Sarah…Ik – het spijt me verschrikkelijk. Ik had niet moeten gaan en zij.. En –´´
´´Wat is er gebeurd Mark?´´ vroeg Sarah recht voor zijn raap. Mark zuchtte, keek haar aan met een blik die medeleven bij me opwekte.
´´Ze… Ik moest naar de W.C. Het meisje…´´
´´Wat is er met haar?´´
´´Ze is weg.´´
Stilte. Doodse stilte. Geen gekuch, geen geschreeuw, geen gelach. Niets. De tijd tikte aan ons voorbij, compleet in een andere wereld. Het voelde alsof mijn geest mijn lichaam verliet, op weg ging naar elders. Naar een mooiere plek, weg van hier. Weg van die onwetendheid.
Het meisje, weg. Dat kon niet. Het was onmogelijk. Er moest een andere verklaring voor zijn. Misschien was ze opgestaan. Weggerend. Dacht ze dat ze ontvoerd was, gevlucht.
Nee. Ze was dood. Niet levend, maar dood. Doden renden niet, doden dachten niet.
Dood was dood.
´´Allemaal meekomen. Nu.´´ Zonder tegenstribbelen, zonder een woord te zeggen, volgden we mijn vader. Hij was langs Mark heengelopen, de hal door. We volgden hem, vroegen niet waar we heen gingen, dachten niet aan waar we heen gingen. Of wel. Ik wist het niet, niemand wist het. We liepen, dachten niet. Uitgeschakeld, stand-by.
Mijn vader stopte voor de laatste deur in de hal, keek achterom, duwde toen naast de deur tegen de muur aan. Hij wachtte enkele seconden, ik staarde naar de plek waar hij had gedrukt.
Half om half verwachtte ik een sciencefiction achtige gebeurtenis, zoals de muur die zich naar achteren terugtrok en een complete schuilkelder tevoorschijn haalde. We wachtten, staarden, dachten niet en wachtten weer. En weer. En weer. Ik wilde haast mijn mond opentrekken, mijn vader vragen wat de bedoeling in jezusnaam was, want ik werd langzamerhand gestoord van de onwetendheid. Nadenken had geen zin, het klopte toch allemaal niet. Uitgeschakeld, stand-by.
En toen werd met een klap alles donker. Ik hoorde de jongens naar adem happen, voelde hoe mijn armen zich uit reflexen naar voren bewogen en zich om de middel van de persoon voor mij sloegen. Deze reageerde erop door met zijn handen de mijne vast te pakken en direct wist ik wie ik voor me had. ´´Wat gebeurd er?´´ Hoorde ik Liam paniekerig vragen.
´´Weet ik niet, dit hoort niet zo.´´ Ik hoorde mijn vader aan van alles zitten, ik hoorde geklik en ik hoorde geklop, maar ik had geen idee wat er gebeurde.
´´Harry?´´ fluisterde een zachte stem vanachteren in mijn oor. Ik voelde twee paar handen zich om mijn arm klemmen, die nog steeds om Zayn’s middel gewikkeld was.
´´Niall?´´
´´Ja. Harry…´´
Ik draaide mijn hoofd zo ver mogelijk naar achteren, kon nog net de contouren van Niall’s gezicht herkennen in de plotselinge duisternis.
´´Ik ben bang. Straks zijn ze hier.´´ Zijn ademhaling ging snel, ik voelde het in mijn nek blazen.
´´Nee. Dat kan niet. Er gaat niks gebeuren, rustig maar.´´ Niall kwam dichter tegen me aanstaan, omklemde mijn arm steviger. Er gebeurde niets. Niets aan de hand. Niet nadenken. Gedachten op nul, donker en stil. Uitgeschakeld, stand-by.
Reacties:
WE ZIJN WEER IN HET HEDEN DOEI JANE. of hoe ze ook heette.
Mar natuurlijk gebeurt er niets. Het is volkomen normaal dat dode meisjes wegrennen. Doe ik ook altijd, vandaar.
Ik snap er nog steeds vrij weinig van eigenlijk, dus ik ben benieuwd naar het volgende deel. (:
zo gaaf! snel verder! je schrijft echt heel goed! ik word bijna jaloers! go on!
oow wauw het is zo spannend.ik verdenk ook niall een klein beetje en dat mark bij de Panthers zit dat weet ik wel zeker. maar OMGOSHH watn kan jij mooi schrijven echt gewoon geweldig. ik was aan het lezen en mijn moeder vroeg iets aan me , maar ik had het niet door zat te veel in je verhaal. oeps. ik las de laatste zin en dacht toen. nee, niet meer ?? waar is de rest van dit hoofdstuk.
WAUW! snel verder
woooow, heftig.
ik denk dat mark gwn voor de panters werkt omdat ze iets van hem hebben en dat hij dit dan moet doen om datgene terug te krijgen
Solved it XD
Die map is zo ook weg en dat dode meisje is Jane
Tenminste dat lijkt mij logisch