FanFic.nl

Schaakspel

Epiloog

De gangen waren wit, wit zoals altijd in ziekenhuizen en ze wisten geen van allen hoe ze zich een houding moesten geven. Behalve Eleanor misschien, die was maar een halve dag onder de grond geweest. Zij niet, de rest niet. Het werkte niet. Harry voelde zich opgesloten zodra hij ergens binnen was. Altijd moest een deur naar buiten openstaan, maar in het ziekenhuis was dat geen optie. Claustrofobisch voelde hij zich, verschrikkelijk claustrofobisch en het liefst zou hij wegrennen of gillen of wat dan ook, maar hij deed het niet. In plaats daarvan boorde hij zijn vingernagels in zijn handpalmen en beet hij op de binnenkant van zijn wang. Het bloedde, maar hij was gewend aan bloed en het was op de één of andere rare manier zelfs vertrouwd. Bitter op zijn tong, in zijn keel. In zijn mond. Schichtig keek hij om zich heen of niemand het zag, of niemand het wist, maar ze wisten het allemaal.
Ze wisten ook waarvoor ze er waren. Niet voor niets. Omdat ze het één of ander moesten tekenen. Eleanor had het uitgelegd, de Duivel had het uitgelegd en zelfs Zayn had het nog proberen uit te leggen, maar Harry begreep het niet en wilde het niet begrijpen. Begon het liefst te gillen als iemand over de tijd onder de grond begon, hij weigerde er nog aan te denken. Constant was hij bezig zijn gedachten leeg te maken, te stoppen met denken en te vergeten. Niet spelen, nooit meer spelen, dat vooral niet. Alle schaakspellen had hij het huis uitgemikt, bij het afval en hij had ernaast zitten wachten tot de vuilnisman het opgehaald had, om zeker te weten dat het weg was.
Hij zuchtte.
Piep, piep, ergens in het gebouw. Naast hen. Tegenover hen onder hen. Overal, en het frustreerde hem. Hij wilde zien wat er gebeurde, altijd zien wat er gebeurde. Weten wat er gebeurde. Geen donker meer, nooit meer donker. Hij sliep zelfs met het licht aan, controleerde zijn kamer voor hij ging slapen op camera’s en op het dubbele slot op zijn deur en ramen.
Uiteindelijk kwam de Duivel uit één van de kamertjes tevoorschijn met een notitieblok in zijn handen. ‘Ze heeft getekend,’ zei hij en Harry voelde een lichte vlaag van opluchting, omdat je moest leven om te kunnen tekenen. Ze leefde. Floor leefde en ze kon een formulier ondertekenen. De rest zat op de gang. Omdat ze naar haar toe mochten, strakjes, maar hij wilde niet maar hij moest. Ze hadden hem gedwongen maar hij wilde niet. Nog steeds niet.
Schichtig keek hij om zich heen, hoorde het gebieb van een apparaat in de kamer ergens in de gang, kreeg het op zijn zenuwen. Hij stond op, wilde weglopen, werd zachtjes teruggeduwd in zijn stoel door Zayn aan de ene en Louis aan de andere kant. Hij vocht niet, niet tegen hen. Ze waren de enigen die hij nog om zich heen kon verdragen, de enigen die hij nog vertrouwde. En Eleanor. Alleen hen. Meer niet, maar er waren veel meer mensen en hij wilde weg. Ze lieten hem niet gaan. Harry keek naar de Duivel en zag hem op zich aflopen. Steeds dichterbij, die Duivel. Gevaarlijk dichtbij. Drup, tik, biep. Zwart. Schaakmat. Hij schraapte zijn keel en begon te praten: ‘Ben je er klaar voor?’ Alles doorgesproken en een krabbel eronder. Het zou gerechtigheid kunnen betekenen, of een levenslange gevangenisstraf. Of allebei. Eventueel zelfs geen van beiden. Iedereen was in de ban van wat er stond te gebeuren. Het was doodstil in het vertrek.

It's the end, here today, but I will build a new beginning.
Oké, dit was het dan. Ik ben jullie zo zo zo zo zo ontzettend dankbaar dat jullie dit hele verhaal meegelezen hebben. Special thanks to Jess, Cynthia, Carlijn en Aimeery, omdat jullie degenen waren die altijd, no matter what, binnen no time lazen en een reactie achterlieten. Ook Daan, Mars en Shannon – jullie hebben geen idee hoeveel het voor me betekent dat jullie de moeite hebben genomen om elke keer al die hoofdstukken bij te lezen. So once again, thank you guys so so so so much. <3
Then. Onze geliefde Daan grapte een aantal weken over een vervolg op Schaakspel. In de eerst instantie lachte ik het weg, maar mijn hersenen konden het idee niet meer met rust laten en ik heb eigenlijk al een idee voor een eventueel vervolg. Het is namelijk zo, dat ik in Schaakspel zelf alleen maar in ben gegaan op wat er ín het huis gebeurde, hoe de jongens reageerden op wat er allemaal gebeurde. Velen van jullie lijken echter graag te willen weten hoe alles is gebeurd, en ik moet zeggen dat ik het leuk zou vinden er een vervolg over te schrijven. Meningen? Want als jullie er niet op zitten te wachten, zal ik het niet doen. Als jullie het wel zouden willen, let me know. Daarbij kun je dan gelijk de vragen stellen die je nog beantwoord zou willen hebben, zodat ik daar bij een eventueel vervolg rekening mee kan houden.
Mocht het vervolg er komen, wordt het waarschijnlijk minder lang dan Schaakspel zelf. Na gut, once again: opinions? Should I do it, or should I not do it? It's up to you this once.
En dan, om mee af te sluiten, nog maals heel erg bedankt. Your support means the world to me. <3

Reacties: