FanFic.nl

whore.

seventeen.

"Waarom zou ik naar jullie luisteren?" lispelt de man, en kijkt Nienke en de twee jongens een voor een aan. "Omdat we anders de bewaking gaan halen." zegt de jongen met het steile haar. Steeds meer tranen stromen over mijn wangen. "Saki, Tobi, kom eens." roept een jongen met zwart haar. Er komen twee wat oudere mannen aan, in zwarte kleding. "Wat is er Bill?" vraagt hij. Ondertussen staat er een hele groep mensen om ons heen. Ik kan niks meer zeggen, ik kan alleen nog maar huilen. "Doe iets." roept de jongen met de dreads. "Ja, haal dat meisje weg bij die man, en sleep hem naar buiten." zegt de jongen met het zwarte haar. Meteen komen de twee mannen onze richting in. "Blijf daar staan." lispelt de man die mij vast heeft. "Anders doe ik dit meisje iets aan." zegt hij, en trekt mij dicht tegen zich aan. Ik ruik de alcohol en rook lucht nu heel goed. Ik moet ervan hoesten, maar het komt er niet uit. Alleen tranen komen uit mijn ogen. De twee mannen negeren de bedreiging, en komen op ons afgelopen. Ik wil gillen van angst, dat ze niet dichterbij moeten komen. Ik kijk Nienke aan. Angst is ook uit haar ogen af te lezen. Er lopen een paar tranen over haar wangen. De jongen met de pet slaat een arm om Nienke heen. De man heeft mijn arm nog steeds vast, en met zijn andere hand maakt hij vage gebaren. "Doe iets." roept de jongen met het zwarte haar hysterisch. "Ja Bill, we zijn bezig." zegt een van de beveiligingsmannen een beetje geïrriteerd. "Schiet op, straks doet hij haar echt wat." roept de jongen met de dreads. Nienke wordt zachtjes heen en weer gewiegd door de jongen met de pet. En de jongen met de lange steile haren staat machteloos toe te kijken. Waarom doen ze dit voor mij? Ze weten niet eens wie ik ben, of wie die man is. "Als je haar nu niet los laat, gebeurt er iets ergs." zegt een van de twee beveiligingsmannen. Ze staan nu op een meter afstand. "Drie.. Twee.. Een.." telt de ene af, en tegelijk springen ze richting ons. Maar de man zet een paar stappen achteruit, en trekt mij mee. "Blijf daar staan." lispelt hij. "Tobi, Saki, doe iets." roept Bill hysterisch. Hij lijkt net een meid. "Loop mee meisje." zegt de man, hij knijpt mijn arm nu helemaal fijn. Ik dacht dat hij niet nog harder kon knijpen, maar dat kan hij wel. "Loop mee." zegt hij nu, harder en dreigender. Hoe graag ik ook mee wil lopen, mijn voeten werken niet mee. "Stop nu." roept een van de twee beveiligingsmannen. De man loopt gewoon door, mij meesleurend. "Stop alsjeblieft." krijg ik er met moeite uitgeperst. "Wat zei je?" vraagt hij, en kijkt mij boos aan. Hij blaast zijn adem uit, recht in mijn gezicht. Ik moet er van hoesten. Opeens voel ik twee armen rond mijn buik. "Laat mij los." gil ik hard. "Rustig meisje, het komt goed." hoor ik een man zeggen. De greep aan mijn arm verslapt. Opeens laat de man los, en wordt van mij weggetrokken. Ik zie een van de twee beveiligingsmannen hem wegtrekken. Zou de andere mij dan vasthebben? De armen laten mijn middel los. Ik draai mij om, en zie dat het een van de twee beveiligingsmannen is. "Dank je." zeg ik zachtjes. "Graag gedaan." zegt hij, en glimlacht. Nienke komt eraan gerent. "Ik was zo bang." fluistert ze, terwijl ze mij stevig vastpakt. Nu stromen er nog meer tranen over mijn wangen, ik kan ze gewoon niet tegenhouden. Ik blijf een paar minuten in Nienke's armen staan, en dan laten we elkaar los. “Dank je wel.” zeg ik nog een keer tegen de beveiligingsmannen. “Waarom hielpen jullie?” vraag ik opeens, aan niemand in het bijzonder. Ik schrik van mijn plotselinge uitspraak, en sla mijn hand voor mijn mond. “Omdat je er uit zag of je wel wat hulp kon gebruiken.” zegt een van de jongens. Ik durf ze nu niet meer aan te kijken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik de beveiligingsmannen weglopen. "Zullen we nog even iets gaan drinken?" hoor ik een andere jongen vragen. "Ik ga het liefste terug naar huis." fluister ik zachtjes. Maar volgens mij hoort niemand mij. "Gaan jullie maar vast, ik kom zo wel." zegt weer een jongensstem. Ik durf nog steeds niet omhoog te kijken, en kijk maar wat naar alle schoenen. Ik, Nienke en nog een jongen hebben alle drie all stars aan. Een van de jongens heeft rood met zwarte cowboylaarzen aan, ze zijn niet lelijk. Verder heeft een van de vier kswisss aan, en de andere heeft adidas schoenen aan. Langzaam zie ik alle schoenen weg lopen, ook die van Nienke. Het liefst trek ik haar terug, maar iets houdt mij tegen. Alleen de kswiss-schoenen staan er nog. Ik durf nog steeds niet omhoog te kijken. Stilletjes kijk ik naar de grond. De kswiss-schoenen blijven staan, en ook de jongen die in de schoenen staat zegt niks. De schoenen komen langzaam dichterbij. Nog steeds is er niks anders te horen dan mijn gesnik. De tranen vallen een voor een naar beneden. Ze vallen kapot op de grond, ze vallen uiteen op de grond. De jongen duwt mijn hoofd omhoog. Ik kijk recht in de bruine ogen van de jongen met de dreads. "Niet huilen." fluistert hij zachtjes, en veegt voorzichtig een traan weg. Ik durf hem niet aan te kijken, dus ik wend mijn blik af. Hij tilt mijn hoofd weer op, zodat ik wel in zijn ogen moet kijken. "Kom, we gaan even zitten." zegt hij, en geeft mij voorzichtig een kusje op mijn wang. Hij begint te lopen, en gaat tegen de muur aanzitten. Afwachtend kijkt hij mij aan. Het liefste wil ik nu wegrennen. En dan doorrennen tot ik ergens kom waar niemand mij kent. Maar mijn benen doen het tegenovergestelde, ze blijven gewoon staan. Ik kan ze nog niet eens optillen. Als een verlamd iemand sta ik daar, midden op de stoep. Mensen kijken mij raar aan, maar dat kan mij op dit moment niks schelen. De jongen staat weer op, en komt naar mij toegelopen. "Kom." fluistert hij zachtjes, en pakt mijn hand vast. Langzaam word ik naar de muur getrokken. Ik laat zijn hand geen moment los.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.