FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

27: Liam

We stonden daar. In het donker. Tegen elkaar aan, luisterend naar de geluiden die mijn vader maakte met wat hij aan het doen was. Onbekend, wij onwetend.
‘’Een stroomstoring?’’ vroeg Louis voorzichtig.
‘’Ja. Nee. Weet ik niet…’’ brabbelde mijn vader snel. Hij was te druk bezig. Ik bedacht me dat het slim was hier weg te gaan, naar buiten te gaan, naar het licht. Er waren hier geen ramen, geen licht, alleen duisternis. Donker. Onwetend.
Ik liet Zayn los, draaide me om en trok Niall mee terwijl ik naar voren schuifelde. Even bleven de anderen staan, leken toen door te krijgen waar ik naartoe wilde en volgden me op de tast. We schuifelden, mijn vingers gleden langs de muren aan weerszijden. Over het hout, over een deur. Ik bleef staan, voelde verder en stuitte met mijn vingers op de deurklink.
‘’Nee…’’ jammerde Niall zachtjes. Dit was de kamer. De kamer van ons, de kamer van de dood. Van het meisje. Het lijk. De wond, het bloed. De dood. Ze was weg, maar toch ook niet. Dood, maar toch levend. Ik wilde niet, kon het niet. We moesten door.
Mijn vingers verlieten de deurklink, gingen verder op de tast terwijl ik met hun tempo mee naar voren schuifelde. Stukje voelen, stukje schuifelen. Één, twee, drie, acht meter.
‘’Au! Verdomme,’’ vloekte ik binnensmonds toen mijn vingers dubbel klapten tegen de muur recht voor me. Ik tastte naar de deur, vond deze, duwde de deurklink naar beneden zodra ik het koude metaal ervan voelde. De deur zwaaide open, kreunend sloeg ik mijn hand voor mijn ogen toen het licht me begroette.
‘’Jezus! Dank je!’’ Ik draaide me even om, keek naar mijn vader die zijn duim in de lucht opgestoken had, terwijl hij op zijn knieën bezig was bij de deur van de badkamer.
Ik stapte de door de zachte zon verlichtte woonkamer binnen en zag Sarah rommelen in één van de dossiers. Niall liet me los, ik liep naar Sarah toe.
‘’Zijn ze hier?’’ Mijn vraag was eruit voor ik er erg in had, Sarah leek het niet erg te vinden. Ze legde de mappen terug op de tafel, draaide zich om op haar stoel en keek me observerend aan. Na enkele seconden ontspande haar blik en glimlachte ze weliswaar.
‘’Nee. Maar één van hun handlangers zeker weten.’’ Mijn ogen werden groot, ik wist niet of ik nu opgelucht of bang zou moeten zijn. Beiden. Nee, dat kon niet. Goede en slechte emoties gingen niet samen, dat was hetzelfde als vuur en water. Kou en hitte. Papier en een vlam.
‘’Handlangers?’’ vroeg Zayn ongeloofwaardig, terwijl hij naast me kwam staan. Ik keek opzij naar hem, hij keek fronsend naar de dossiers op de tafel.
‘’Ja. Het lijk is weg. Dat kan nooit lang geleden zijn. Dus moeten ze hier ergens zijn.’’
Ik wilde vragen wat we nu gingen doen, toen Liam een ruige stap naar voren deed en daarbij Niall aan de kant duwde. Hij sloeg zijn armen over elkaar, zijn gezicht stond op onweer, zijn stem schreeuwde. Compleet over de rooie.
‘’En dan doen we niks? Dan blijven we hier? En je dochter dan? Nou? Denk je wel eens aan haar? Aan wat er met haar kan gebeuren? Jullie hebben me gevraagd, ik heb ingestemd, maar we doen niks. Niks! Is er dan niet één ding dat je kan doen, één ding? Wil je Jessica niet redden of zo?’’
Ik probeerde Liam een por te geven zodat hij zou stoppen met zijn razernij, maar Sarah was me voor. Ze sprong op van haar stoel, ging tegenover Liam staan, haar gezicht nauwelijks een centimeter van de zijne verwijderd. Op kille fluistertoon zei ze:
‘’Durf dat nog één keer te zeggen en ik vraag jou of je niet bang bent dat ze je vriendinnetje hebben. Want die pakken ze nog wel.’’ Daardoor werd Liam van zijn stuk gebracht. Zijn ogen vulden zich in één klap met tranen, terwijl hij zijn gezicht naar de grond richtte en zo afstand tussen hem en Sarah creëerde. Zij deed een stap terug, keek hem mild aan. Ze leek bijna spijt te hebben van haar harde opmerking, maar hij was verdiend. Wat Liam had gezegd kon echt niet.
‘’Ik… Zij… Wij…’’ Hij zuchtte, beet twijfelend op zijn lip. Durfde zijn gezicht niet te heffen om haar aan te kijken, om ons aan te kijken. Bleef staren naar de grond.
‘’Wij zijn uit elkaar. Ze heeft…’’ Hij schudde zijn hoofd en een rottig gevoel voltrok zich door mijn onderbuik, gaf me een steek van medelijden. Ik deed een stap terug naar Liam, legde mijn arm om zijn schouders en keek naar zijn gezicht, dat ik alleen van de zijkant kon zien.
‘’Wanneer, Liam? Ik – het spijt me,’’ fluisterde ik zachtjes, Liam schudde enkel zijn hoofd.
‘’Nee. Niet doen. Ik had het eerder moeten vertellen… Eergisterochtend, voor de repetitie. Daarom was ik ook zo vroeg bij Louis, je weet wel, afleiding en zo.’’ Hij hief zijn hoofd, keek me aan en glimlachte half. ‘’Beroemd zijn en echte liefde gaat niet samen. Dat blijkt wel weer.’’ Ik knikte heel licht, haast onzichtbaar, en deed moeite mijn mond niet open te trekken. Liam wendde zich tot Sarah, ik liet hem weer los en maakte wat ruimte.
‘’Het spijt me. Ik had dat niet mogen zeggen. Het… Ik – sorry.’’ Sarah bleef hem strak aankijken, enkele ongemakkelijke seconden bleef het stil.
‘’Het geeft niet. Dat van mij kon ook niet door de bocht. Sorry.’’ Liam glimlachte naar haar, zij beantwoordde zijn glimlach. En even, voor enkele seconden, leek het alsof zowel Sarah als Liam even oplichtte, heel even maar. In een moment van euforie, een moment van geluk.
Zouden ze… Nee. Onmogelijk.
Een nieuwe strook licht dat afkomstig was uit de hal achter ons, deed me omkijken. Ik onderdrukte een grinnik bij het zien van mijn vader, die met gebogen armen trots voor de badkamer stond, als een model dat zijn spieren showde. Sarah sloeg haar hand voor haar hoofd en Louis begon te grinniken. ‘’Oké, heel leuk dit. Maar serieus. Gaan we achter hem aan?’’
‘’Ze.’’ Ik trok mijn wenkbrauw op, keek verward naar Mark die van de bank was opgestaan en naar de televisie liep, om vervolgens Samantha te aaien.
‘’Ze?’’
‘’Ja. Ze. Het is niet één handlanger. Minstens twee. Heb je ooit een lijk getild?’’
‘’Nee.’’
‘’Mooi. Ze zijn zwaar. Dat lukt je niet met één man, zeker niet als ze door het raam moet.’’
Nog verwarder dan ik al was schudde ik mijn hoofd.
‘’Wat? Het raam?’’
‘’Ja. Hoe anders? Door de woonkamer? Langs ons?’’ Ik knikte en opeens fleurde ik op. Iets schoot me te binnen. Geheel uit het niets, maar zeer bruikbaar. Zonder iets te zeggen draaide ik me om en rende ik de deur uit, de veranda op, richting de vijver.
‘’Harry! Wacht!’’ Ondanks de kou had ik het warm, ofwel door de adrenaline, ofwel door Zayn’s stem die paniekerig had geklonken, bezorgd om mij. Ik hoorde hem achter me aankomen, gevolgd door de rest. Of nee, door nog één iemand.
Ik stopte voor de vijver, nam de plek even in me op. De vijver, niet te groot, niet te klein. Ik had hem zelf gegraven. Gegraven onder druk van een pistool. Een pistool met kogels, van Mark.
De vijver lag naast het hutje, in het hutje bevond zich een raam. Het raam van onze slaapkamer. Onder het raam waren geen voetstappen te zien, hoewel er nog wel wat sneeuw lag. Ik bedacht me dat je het zelfs in de natte modder had moeten zien. Maar, de grond was egaal. Geen voetstappen, geen enkel spoor. Ik bekeek de vijver opnieuw, bekeek hem goed. Een hand op mijn schouder kon me niet uit mijn concentratie halen, een tweede hand op mijn rug ook niet. Een zachte stem, compleet als echo op de achtergrond, ook niet. Totdat ik bruikbare woorden hoorde.
‘’…Uitgewist. We zullen het bos in moeten, willen we ze vinden.’’ Ik keek opzij naar Louis, die net zoals ik naar de vijver had zitten staren. Nieuwe gedachten, nieuwe hersenspinsels. Nu even niet, eerst nadenken. Aanzetten, bruikbaar maken.
‘’Wat zei je nou Lou?’’
‘’Hij zei dat de sporen zijn uitgewist door het water. Ze zijn via de vijver het bos ingegaan,’’ herhaalde Zayn Louis’ woorden. Door het water. Sporen uitgewist. Water…
‘’Mark.’’ De jongens keken me tegelijk verbijsterd aan, konden opnieuw niet reageren aan de snelheid waarmee ik een rechtsomkeert maakte, terug het huisje in. De deur open, de woonkamer in, naar Mark toe. Hij keek me verrast maar enigszins gefascineerd aan.
‘’Mark?’’
‘’Ja, Harry?’’
Hij wist al wat ik ging vragen. Ik kon het zien aan zijn blik, horen aan zijn stem.
‘’Waarvoor is die vijver?’’
Mark’s glimlach werd breder, ik hoorde mijn vader en Sarah stoppen met waar ze mee bezig waren. Ze wendden zich tot ons, wachtend op Mark’s antwoord. Zijn antwoord op mijn vraag. De eerste in een flinke tijd. Ik had er zo veel, zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Onwetend. Niet nadenkend. Uitgeschakeld, stand-by. Nee, nu moest ik mijn best doen. Mijn gedachten moesten meewerken, moesten me helpen. Niet straks, niet volgende week, maar nu. En we hadden geen tijd te verliezen. Ik was niet de enige die het wist. Sarah wist het ook. Misschien wist zij het nog wel beter. Zo’n iemand als Sarah hadden we harder nodig dan we ooit zouden kunnen bedenken. Er was voor ouders geen betere drijfveer als hun kinderen. Voor ons was het ons eigen leven en dat van elkaar. Het stond allemaal op een rand van een klif te balanceren, klaar om te springen. De vraag was of het koord wel sterk genoeg was voor ons alle vijf.

Reacties:

1 2

Bodine zei op 27 feb 2013 - 23:26:
Trouwens. Ligt dat lijk niet gewoon in de vijver? I mean. Ik denk dat het Mark is en dat dat kiend in de vijver ligt.
Sorryvoordedubbelereactie.

1Diloveniall zei op 27 feb 2013 - 23:02:
Ik vind het creepy.
De handlanger(s) zijn vliegensvlug, zijn zo stil als een muisje, zo sluw als een vos, zo kriebelig als een spin met de naam de Phanters.

Dus de handlanger(s) moet(en) het huis binnengekomen zijn, zonder dat één van de goeie partij het gehoord heeft. Zonder sporen achter te laten in zo'n korte tijd. Want je zou zeggen dat je in een bossen toch een heel eind door de bomen door kan kijken. Je zou dan misschien wel kleine puntjes kunnen zien.

Toch sta ik nog steeds bij mijn standpunt dat Mark er wat mee te maken had. Nieuwe redenen:
- Hij had iets met het licht te maken. Dat is weer extra tijd voor de handlanger(s)
- Hij heeft Harry de vijver laten graven, waardoor de Phanters hun sporen uit kunnen wissen.
- Hij heeft vaker een lijk gedragen.
- Hij denkt niet na over een oplossing, hij volgt alleen maar.

Ik snap Liam zijn uitbarsting wel. Hij geeft zijn leven om de dochter van haar te redden, en ze doen niks. Voor haar is het haar baan om het zo even makkelijk te zeggen. Natuurlijk gaat het om haar dochter, maar dan zou je toch juist verwachten dat je actie onderneemt. Desnoods dat er iedere nacht twee mensen voor het raam de uitkijk houden of zo iets dergelijks.
Die opmerking terug was best bitchie. Hij is hierheen gehaald, zonder dat hij er van te voren iets vanaf wist. En dan gaat ze hem ook nog bang maken met het feit dat Danielle misschien meegenomen is. Ook al zijn ze uit elkaar. Hij houdt nog wel steeds van haar, anders zou hij niet zo'n verdriet hebben.

Oeps, ik heb me een beetje uitgeleefd.

Ik ben benieuwd, ook naar de (bijna)verkrachter van mijn personage ^^

Bodine zei op 27 feb 2013 - 22:52:

‘’Zijn ze hier?’’

Nee, het meisje is zelf opgestaan en weggelopen. Of course.
Hey. Heeft Mark dat lijk misschien zelf weggebracht en vervolgens gedaan alsof? Ik vertrouw 'm toch niet. Heeft 'ie 't dan ook zelf in de kast gelegd? Nee? Ja?

‘’Au! Verdomme,’’ vloekte ik binnensmonds toen mijn vingers dubbel klapten tegen de muur recht voor me.

Ik dacht dat ze schuifelden? Hoe klappen zijn vingers dan dubbel? Issie van rubber of wa?

‘’Nee. Maar één van hun handlangers zeker weten.’’

MARK

‘’Handlangers?’’ vroeg Zayn ongeloofwaardig

ongelovig, more likely.

‘’Durf dat nog één keer te zeggen en ik vraag jou of je niet bang bent dat ze je vriendinnetje hebben. Want die pakken ze nog wel.’’

JE BLIJFT VAN DANI AF HOOR JE ME. O WEE.

Zouden ze… Nee. Onmogelijk.

omfg no please

‘’Mooi. Ze zijn zwaar. Dat lukt je niet met één man, zeker niet als ze door het raam moet.’’

maarmaarmaar. Het was een kind, nee? Dus als je een beetje een gespierde vent hebt, moet dat toch wel kunnen? Mark moet dat toch wel in z'n eentje kunnen? Toch?
Oh, Harry denkt wat ik denk. Not sure if that's good because Harry's rather stupid. Hmm.
Next? (: