FanFic.nl

Truly, Madly, Deeply

Twenty-eight

Ik werd wakker. Mijn hoofd bonkte en mijn ogen moesten wennen aan het zonlicht. Naast mij lag Niall, nog lekker te snurken. Ik kroop wat zijn kant op en krulde tegen hem aan, legde mijn hoofd op zijn borst. Door mijn onverwachte aanraking schrok hij wakker.
"Lily, wat doe je?" mompelde hij. Ik wilde vragen wat er mis was, tot ik ineens een flashback kreeg van gisteren. We hadden de hele autorit niks gezegd, alleen maar naar buiten gestaard. In het hotel had Niall me geholpen en me in bed gelegd, ik was direct in slaap gevallen.
"Niall, over gisteren, het spijt me. Ik denk dat het me allemaal even te veel werd, met al die alcohol enzo.."
"Nee, Lily, het spijt mij. Ik ben veel te snel gegaan met jou, mijn leven is nu zo hectisch, ik had nooit kunnen verwachten dat jij er allemaal mee om zou kunnen gaan." Ik keek Niall zwijgend aan, zijn ogen waren nog steeds aan het wennen. We zaten allebei rechtop tegenover elkaar.
"En nu?" vroeg ik, terwijl ik op mijn onderlip beet. Wat had ik gisteren gedaan? Ik had Niall laten twijfelen aan mij, aan ons. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan, ik wilde hem niet kwijt, nooit.
"Misschien moeten we even een break nemen. Jij viert kerst gewoon bij jouw familie, ik bij die van mij en dan in het nieuwe jaar kunnen we wel kijken. Ik ga op tour dus ik weet niet wat er gaat gebeuren," zei hij langzaam. Ik zag een traan in zijn ooghoek blinken die hij snel wegknipperde. We hadden afgesproken kerst en oud en nieuw samen te vieren, dat zei hij nu af. Maakte hij het nou uit? Het drong niet helemaal tot me door en ik had geen idee wat ik moest zeggen dus ik staarde maar wat. Toen mijn blik die van Niall kruiste zag ik dat hij wachtte op een antwoord.
"Maak je het nou uit? Komt het door gisteren?" vroeg ik toen zachtjes, hij kon het bijna niet horen en ik voelde tranen op komen. Niall schraapte zijn keel.
"Nee, ja, nouja, gisteren heeft me wel wat doen laten zien. Ik leid geen normaal leven, je krijgt te maken met roddels en met negatieve opmerkingen die jou allemaal pijn zouden doen. Dat wil ik niet voor jou, ik wil dat je gewoon een onbezorgde jeugd hebt, kunt genieten en uitgaan, doen wat je wil doen. Met mij kan dat niet, hoe graag ik je het ook zou willen geven," zei hij. Ik zag tranen over zijn wangen glijden. Zijn gezicht was hartverscheurend en ik begon steeds harder te huilen. Ik wilde dat hij zijn arm om me heen zou slaan, zeggen dat het goed zou komen en we dit wel gewoon zouden vergeten. Dat deed hij niet. Mijn maag keerde zich om en ik werd misselijk, ik kon niet stoppen met huilen, ik schreeuwde dat het me speet. Ik riep dat ik mezelf haatte om wat ik gisteren had gedaan, Niall reageerde niet. Ik keek hem door mijn betraande ogen aan en zag hem omlaag kijken, druppels vielen op het bed. Ik wilde hem niet kwijt, en ik voelde hem wegglippen. Ik wilde me aan hem vasthouden maar het kon niet, ik had het verpest, voorgoed. De pijn in mijn borst liet me weten dat ik niet zonder hem kon, ik kon het niet.
"Niall, please, don't let me go. I love you." Ik schrok van mijn eigen woorden, het floepte eruit voor ik er erg in had. Maar het was waar, ik hield van Niall, ik wist het zeker. Die jongen had mijn hele wereld op z'n kop gezet. Ik keek Niall hoopvol aan, ik zag een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht en toen keek hij weg. Hij stond op en liep naar de badkamer, ik volgde hem met zijn ogen en toen hij de deur achter zich dicht deed moest ik naar adem happen. Ik had het nog nooit tegen iemand gezegd, of voor iemand gevoeld (op mijn vader, moeder en Julia na), en hij liep weg. Mijn hart scheurde in een miljoen stukjes en verspreidden zich door mijn hele lichaam, het voelde alsof er een gat zat in mijn borst die nu aan het groeien was. Ik voelde een leegte en ik kreeg het ijskoud. Ik liet me omvallen en pakte een kussen en begon daarin mijn tranen laten lopen, ik wilde gillen maar kon geen geluid produceren. Had ik gedroomd dat hij in zijn slaap had gezegd dat hij van me hield? Want hij hield duidelijk niet van me, anders had ie me niet zo koelbloedig hier achter gelaten. Ik wist niet dat Niall aan de andere kant van de deur ook met zijn hoofd in zijn handen aan het huilen was, en zich misschien nog wel erger voelde dan ik. Hij had de douche aan gezet zodat hij kon snikken zonder dat ik het zou horen.
Na een uur stopte ik met huilen, ik voelde me alleen nog maar erger, het lege, gapende gat in mij was gegroeid. Ik wilde nog wel huilen maar het kon niet meer, mijn tranen waren op, mijn ogen uitgedroogd, net zoals mijn keel. Ik was Niall kwijt, en het was mijn eigen schuld.

Reacties: