FanFic.nl

The Vampire Hunters

Hoofdstuk 2

Na een week is alles weer hoe het was, ik ben de jongen bijna vergeten. Ik heb alle kranten in de gaten gehouden, en het is niet onopgemerkt gebleven. Godzijdank verdenken ze geen moord, en denken ze dat hij natuurlijk is gestorven. De vampierjagers zouden vast anders weten. Ik heb de begravenis van ver geobserveerd, en ik had zo een medelijden. Ik heb vreselijk van mezelf gewalgd. Ik heb dingen gedaan zodat ik het zal vergeten, heb mezelf pijn gedaan. De enige manier om die dingen te vergeten voor mij. Wat wil ik graag weer mens zijn. Ik zucht en ga op weg. Naar de begraafplaats van Isaiah Watsons. Zo heette hij. Hij was blijkbaar een amerikaan geweest, maar moet hierheen verhuisd zijn met zijn famillie. Ik kniel bij de grafsteen. ''Het spijt me zo..ik ben vreselijk. Vergeef me. Vergeef me.'' prevel ik. Ik blijf het zeggen. Ik leg een bloedrode roos neer, en na nog een keer een droevige blik op de grafsteen loop ik weer weg. Ik zet mijn hoed op mijn hoofd weer goed, de enige bescherming tegen de brandende zon. Het heeft geregend, dus ik moet mijn jurk optillen. Het mag niet vies worden. Vandaag is het zondag, en hoewel er verhaaltjes zijn dat vampiers niet op geweide grond kunnen komen, kan het wel degelijk. Ik ben nog steeds gelovig. Niet zo erg als vroeger, maar nog steeds. Ik begin ook steeds meer het geloof te krijgen dat mijn bestaan ironisch is. Bij de kerk bespeur ik geen vampierjagers, dus daar ben ik blij mee. Het is ook de rustdag voor die mensen, en meestal hebben ze een speciale kerk. Ik ga op een plaats zitten, en al snel begint het.

Na 1 uur stap ik de kerk weer uit. Een jongen loopt naar me toe en ik kijk hem onderzoekend aan. Geen jager. Althans, hij heeft geen speldje. En ik herken hem, hij is een jongen waar ik op het bal mee heb gedanst. Dimitri Movoskiv, geloof ik. Hij is heel aardig, daar kwam ik wel achter. ''Hallo, knapperd.'' zeg ik op flirterige toon. ''Bonjour madame, ik wist niet dat jij naar de kerk ging.'' antwoord Dimitri met een glimlach. Ik kijk hem even geschokt aan. Hoezo zal hij dat denken? Hij weet toch niet dat ik...? ''Ach, ik heb zo mijn gewoontes.'' antwoord ik glimlachend.
''Daar ben ik al wel achtergekomen ja. ''
Ik kijk hem heel geschokt aan en hij kijkt ernstig. Dit voelt aan als een plens ijskoud water. Hij weet het. ''Waarom kom je niet mee naar mijn kamer?'' vraag ik gespannen aan hem. Ik reis altijd door heel Rusland en soms buiten de grens, gewoon om te vluchten en wat heb ik anders te doen? Nu zit ik bij een erg luxe hotel, de eigenaars hadden het bal georganiseerd. Hij kijkt me wat verbaasd aan. ''Maar natuurlijk.'' antwoord hij, en we nemen een koets naar het hotel. ''Hoezo zei je dat?'' vraag ik aan hem, maar ik kijk hem niet aan. ''Ik..ben achter wat dingen gekomen.'' is zijn wazige antwoord. Ik kijk hem ontzet aan. God, hij is wel heel knap. Volmaakt. Ooit had ik ook zo iemand gekend, maar dat was in mijn mensentijd. Alsof Dimitri hem was. Zelfde knappe gelaatstrekken. Ze lijken echt veel op elkaar. We zijn eindelijk aangekomen en we lopen naar binnen. In mijn kamer draai ik me meteen om. ''Wat weet je allemaal?'' vraag ik licht eisend. Ik moet naar boven kijken, hij is een kop groter. Ik dacht dat ik lang was. ''Dat jij een vampier bent. Rustig maar, ik doe je niks, ik ben niet bang. Het maakt je eigenijk wel leuker.'' zegt hij tegen me terwijl hij een lok van mijn haar vastpakt en ermee speelt. Mijn adem stokt. Dit is niet goed. Dit is helemaal niet goed. ''Je verklapt het toch aan niemand?'' vraag ik bang. Hij kijkt me aan alsof ik gek ben. ''Natuurlijk niet lieverd. Ook al, mijn hard brak wel toen je ineens ervandoor ging met hoe heet hij, Isaiah? Je had met mij mee moeten gaan.'' hij klinkt een beetje boos. Hij mag niks doen. Ik kijk hem aan. ''Isaiah is dood.'' zeg ik zachtjes. ''Ik ben een monster. Je bent bij mij niet veilig Dimka.'' Dimka is zijn bijnaam in onze taal. ''Ik wil niets liever, Irena. Ik wil bij je blijven.'' en voor ik kan protesteren drukt hij zijn lippen op de mijne.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.