FanFic.nl

Ik stap het vliegtuig in. We zitten ergens vanachter. Moet ik nog door heel dat klotegangpad. Ik slaak een zucht als ik in mijn stoel zit. Eindelijk rust! Als ik nog langer had moeten rechttstaan, was ik flauwgevallen. Nee, serieus: mijn benen trilden gewoon van het lange rechttstaan. Ach ja, nu zit ik en moet ik niet meer zagen. Mijn ouders zitten achter me en ik zit naast een of andere jonge gast, ik schat hem een jaar of vijventwintig, die een Scapatruitje aan heeft (ik hí¡í¡t Scapa: ze zouden alle mensen die dat dragen gewoon moeten vermoorden). Tja, een goede indruk heeft hij bij al niet gemaakt (niet dat hij dat zou willen, maar gewoon even ter info). Oké, ik moet toegeven dat hij best knap is, maar hij heeft een iets of wat arrogante uitstraling. Komt waarschijnlijk door dat Scapatruitje... Eindelijk stijgt het vliegtuig. Ik pak mijn ipod uit mijn zak en begin te luisteren. Ik zing zachtjes mee. All this time you were prentending. So much for my happy ending... De jongen - of man: wathever you like - kijkt mij raar aan. Ik dacht dat ik heel zachtjes aan het meezingen was, maar blijkbaar toch niet, aan zijn blik te zien. Pech voor hem, ik zing lekker verder. It's nice to know we had it all. Thanks for watching as I fall. And letting me know we were done ga ik ongestoord verder. Ik zie dat hij echt geïrriteerd raakt. Pff... Loser.
Na nog heel veel liedjes vals meegezongen te hebben, besluit ik dat ik misschien maar eens iets anders moet doen. Een film kijken bijvoorbeeld. Tijd heb ik toch zat: van NY naar Zaventem is toch gemakkelijk zo'n 8 uur vliegen. Ik kijk naar het schermpje voor mij. Welke films zijn er? Edward Scissorhands: die heb ik al zo'n honderd keer gezien. Dan, Dreamgirls: afgekeurd. Hairpsray: ach ja, waarom ook niet? Ik druk op English en daarna op play. De oortjes plug ik in mijn oren. De jongen/man naast mij is duidelijk tevreden dat ik niet meer aan het zingen ben. Ach ja, ik zal hem ook maar eens een plezier doen. Eigenlijk ben ik gewoon veel te goed voor deze wereld. Nee, kidding...

__ ENKELE UREN LATER­__

Plots hoor ik een stem die op z'n plat Amerikaans aankondigt dat we gaan landen. Het werd tijd. Na 8 uur niet rechtgestaan te kunnen hebben (tenzij om even naar toilet te gaan) en alleen maar voorgekauwd vliegtuigvoedsel gegeten te hebben, ben je zo'n vliegtuig toch echt wel beu, believe me. Ik pak een kauwgom uit mijn handbagage: ik heb namelijk nogal veel last van het dalen en (ze zeggen dat) op een kauwgom kauwen helpt. Dus, braaf als ik ben, neem ik elke keer een kauwgom als het vliegtuig daalt. Toch tuten mijn oren nog altijd. Ik stop mijn vingers in mijn oren. Dit vind ik dus echt hatelijk! Ik haal opgelucht adem als het vliegtuig volledig op de grond staat.

Tante Peggy en mijn één jaar oudere nicht, Maries, staan ons op te wachten aan de vlieghaven.We omhelzen elkaar, want het is alweer een tijdje geleden dat we elkaar nog gezien hadden. In de auto begint Maries meteen hoderduit tegen mij te praten. Het is altijd al een wandelende praatmachine geweest. Maar dat is nou net zo leuk aan haar. “Oh, en je raadt nooit wat mij is overkomen”� zegt ze.. “Laat me raden”�, lach ik. “Je kwam Chad Michael Murray tegen op straat en die zei tegen jou: “Oh schat, nu hang ik toch toevallig helemaal vol chocolade en ik zou je echt dankbaar zijn als je mij zou willen schoonlikken.”� Maries trekt een pruillipje. “Nee, zo'n goed nieuws is het nu ook weer niet.”� Maries is een echte fan van Chad Michael Murray. Haar kamer hangt zo vol posters van hem dat je de kleur van haar muren bijna nier meer kunt zien. “Maar eigenlijk ben je nog niet zo mis”�, gaat ze verder. “Oh ja? Hij heeft je nummer gevraagd?”� “Nee, ik ben hem niet tegengekomen, maar wel een andere beroemde persoon.”� Ik trek mijn wenkbrauwen op. “Wie dan?”� “Tja... Zou ik dat wel vertellen...?”� “Komaan, zeg nu!”� “Oké, Robbie Williams.”� “Echt?”� “Ja. In de winkelstraat. Hij had wel een valse baard, maar eigenlijk was hij best slecht vermomd.”� “Wauw”� zeg ik. “Waarom kom ik nooit beroemde mensen tegen op straat? Ik woon in New York. Daar barst het van de beroemde mensen. Maar denk je dat ik er ooit al één ben tegengekomen? Nee. Never, jamais. Da's gewoon niet eerlijk.”� “Tja, dat is het lot”� zegt Maries met een serieuze ondertoon, maar barst dan in lachen uit. Nee, ze is nog geen haar veranderd.