FanFic.nl

een dagboek met verloren gedachten

hoofdstuk 8

weet ik veel welke dag het is

creatief dagboek,
Ik wil varen.Ik vind geen kracht meer. Ik blijf naar mijn hemd in de hoek van de kamer kijken. Zou ik het doen. Ik heb geen idee hoe lang ik hier al zit. Misschien nog maar een paar uur. Of een paar dagen, weken, maanden, jaren. Ik ben te zwak om te denken. Ik Denk dat ik het ga doen dagboek. Soms vraag ik me af hoe het met Shiva gaat. Wat zou Arne met haar gedaan hebben. Soms hoor ik haar blaffen. Dan neem ik opgelucht adem en weet ik dat ze er nog is. Gelukkig heb ik Alexis nog. Zij houdt me sterk. Alexis is een ginger. je weet wel van die meisjes met rost haar en sproetjes. Wel dat is Alexis. Ze is een beetje punk en sommige lokken heeft ze groen gekleurd. "Zo val ik op," zegt ze dan. En dan lachtte ze. Door haar weet ik nog wat lachen is want zelf doe ik het niet meer. Ik ben er om vergeten te worden dagboek, ik hoor hier niet thuis. Daar wordt ik elke dag op herrinnert. Zelf vandaag. In deze moeilijke en harde tijd wordt ik er aan herrinnert. Vandaag kwam Arne naar beneden om me zoals gewoonlijk eten te brengen. Maar toen ik vroeg of Alexis ook iets te eten mocht. Trok hij zijn wenbrauw op en liep terug naar boven. "Je bent een raar kind weet je dat?! In de plaatst van dat hemd aan te doen zou je het beter gebruiken voor iets nuttiger!" riep hij voor hij de deur sloot met een luidde knal. Volgend mij heeft hij gelijk dagboek. Wat doe ik hier nog?

"Hey, stop met zeuren."
"Alexis?"
"Ja ik ben het. Waarom ben je zo triest?"
"Iedereen haat me. Ik wil niet meer op deze vreselijke wereld leven."
"Niet iedereen haat je." Denk maar aan Shiva en Klarissa. Zij houden van je."
"Wow, twee personen. Ik voel me zoveel beter. Maar niet heus. Ik ben er gewoon om vergeten te worden. Ik ben raar!"
"Dat je de wereld anders ziet betekent niet automatisch dat je raar bent."
"Maar Arne zei..."
"Niks te Arne? Hij is je niet waard. Zo een lieve, slimme en mooie meid is niemand waard."
Als ik dat alles ben, waarom kijk niemand dan naar me op."
"Sinds wanneer maakt jou dat uit. Blader eens terug in je dagboek. Waar is die Iris van toen?"
"Ik heb mezelf beloofd nooit achteruit te kijken. Zo krijg je toch alleen maar pijn."
"hoor jezelf bezig. Je maakt dezelfde fout als iedereen. Je kijkt niet voor-of achteruit je kijkt naar het grijs weet je nog. En wat doet iedereen dan?'
"zwijg! Ik benniet iedereen! Ik ben raar en ik ben trots!
Die laatste galmde nog even door de kelder. Ik hadniet door dat ik luidop aan het praten was. Maar Alexis had gelijk. Ik ben raar en ik ben trots.
"Dank je Alexis."
"Graag gedaan."

Morgen zal ik ontsnappen dagboek. ik ga nu slapen. En ik ga dromen om ze de volgende dag waar te maken; Ik mijn vleugels sla ik mijn vleugels open maar in het echt zijn ze nog gesloten. Maar dat zal niet lang meer duren. Slaapwel dagboek. let maar niet p mij, ik durf te dromen.

Weet ondertussen dat het 14 januari is.

Creatief dagboek,
Ik eindelijk in een mooie en fatsoenlijke kamer van een agente. jij vraagt je natuurlijk af hoe dat ik hier in godsnaam kom. Wel dat vertel ik graag Maar het was niet makkelijk en bijna onmogenlijk. Zo is het gegaan...
Ik werd vandaag wakker door een emmer water dat over mij gegoten werd. Toen ik mijn ogen opende zag ik Arne met een emmer in zijn handen naar me grijnzen. "Opstaan sukkel!" Hij smeet een plastiek bord voo me op de grond. "Sorry dat je brood nat is. Ik heb er 'perongeluk' een glas water over gegoten." zei hij en lachtte. "Smakelijk!" riep hij voor hij de deur sloot en mij achterliet in de kelder. Ik keek naar mijn natte boterhammen en bedacht me dat het leek op hondenvoer; En toen bedacht ik me een plan;. Ik ging op de boventse trap zitten en wachtte tot ik de voordeur hoorde dicht gaan. Ik wist toen dat het 12 uur was. Want dan ging Arne altijd voor weet ik veel wat naar buiten. ik paktte mijn natte boterham en begon Shiva te roepen. Shiva kwam op mijn geroep en de geur van de boterham af. "Shiva? Luister. Breng baasje haar broek naar hier oké? Ik herhaal: haal baasje haar broek." Ik hoorde Shiva haar pootjes op de vloer en later hoe ze terug trappelde en iets voor de deur legde. "Heb je mijn broek? Brave meid. Maar hoe kom ik hier uit?" Ik voelde in de zakken van Arnes hemd en dat van mij om iets te vinden om de deur te openen. 2 keer niks. Ik zuchtte en wreef met mijn handen door mijn haar. Opeens voelde ik iets hard. Ik trok het uit mijn haar en keek naar het speldje in mijn hand. Even lachtte ik maar die verdween al snel. Het was bijna onmogenllijk maar het proberen waard. Zeker toen ik een klik hoorde en de deur openging. Ik aaide Shiva die de hele tijd aan de deur had zitten wachten. Ik paktte mijn broek en zocht in mijn zakken naar mijn gsm. Ik had een paar gemiste oproepen en wat berichten maar dat boeide me niet. Ik tiktte het nummer in van de politie in en de telefoon ging over.

"hola, hablas con la policía. ¿En qué puedo ayudarle?" (hallo, u spreekt met de politie. Waarmee kan ik helpen?)
Ik antwoorde in mijn beste engels omdat ik nog niet genoeg spaans kon spreken:
"Hello, you're talking with Iris. I was stuck in a basement but I am free now."
"Who put you there?"
"Arne Jacobs but he is registered under a fake name."
"And what is his fake name?"
"Jonathan Pepper."
"And what was your name again?"
"Iris. But i also have a fake name. It is Anne Pepper."
"So Jonathan is your brother?"
"No but it is a long story. I just want that you get him."

Oppeens hoorde ik de deur opengaan.

"Miss? Is everything oké?
"He is here."
"Hold on miss. Just tell us your adress en we will come as fast as we can.

Ik vertelde hen het adres en hing mijn gsm op. Ik verstoptte me achter de muur van de keuken en hield me muis stil. Ik hooptte dat hij me niet zou zien. Maar helaas. Dat was het nadeel van lang haar. Hij greep mijn haar vast en trok van de muur weg. "Hoe kom jij uit die kelder!?" Ik huilde. "Hé?!" Arne was een beest geworden. Ik kreeg een klap in mijn gezicht en slingerde wat verder over de grond. Hij paktte iets uit een lade en richtte het naar mij. Met een druk op de knop zou ik dood zijn. "Dag Iris. Doe de groeten aan de andere kant." ik sloot mijn ogen maar hoorde in de plaats van een knal geroep van Arne. Ik opende mijn ogen en zag Shiva bijten in het been van Arne. Maar Arne was te sterk. Hij smeet Shiva iets verder tegen de muur. Ik gilde het uit. Zijn pistool werd weer op mij gericht. Alexis stond in de deuropening maar deed niks. Ze kon niks doen. Alleen voor mij was ze een persoon. Voorde rest was ze lucht, een geest. Ik wou het opgeven maar opeens stak Alexis haar hand op. Op haar pols stond iets geschreven. "Hodidt" stond in sierlijke letters geschreven. Ik lachtte. "Alleen als jij eerst gaat." "Ik smeet me op Arne en alle pijn die hij mij had gegeven gaf ik hem nu terug. Ik sloeg, schoppte en krabtte. Arne draaide ons om. Hij lag op mij. "Wil je pijn!? Dan krijg je pijn!" Hij deed mijn broek open maar ik trappelde zo hard met mijn benen dat hij niet veel kon doen; Ik kreeg weer een klap in mijn gezicht. Hij stond recht En smeet een fles olie op de grond. Met een druk op de knop van zijn aansteker stak hij het hele boeltje in brand. Het vuur kwam steeds dichter bij mij. Ik begon te hoesten en kreeg bijna geen lucht. Ik ging neer zitten. Geplakt tegen de muur. Arne lachtte. Alexis kwam naast me zitten en greep me vast. Ze herrinderde me aan mijn moeder. Gedachten, woorden en beelden van het verleden en nu flitste door mijn hoofd. Ik sloot mijn ogen ik hoorde het gelach van Arne, de kalmerdende woorden van Alexis en het geknetter van vuur dat steeds dichter bij kwam. Oppeens paktte iemand mij op. En haalde me uit de brandende hoop. Ik opende mijn ogen en zag een man die ik niet kende.Hij legde me neer bij Shiva. "Are you Iris?" vroeg hij.Ik kniktte. "Good. Are you oke?" ik knikte opnieuw. Ik paktte Shiva vast en keek hoe een paar mannen Arne vastpakkte en hem inrekende. "Come on. We have to go." zei de agent en rektte zijn hand naar me uit. Ik glimlachtte en hielp me rechttrekken. Ik wou net gaan tot ik me iets bedacht. "Wait! Can I please take my dairy?" De agent kniktte. Ik paktte mijn dagboek en mijn pen en ging met de agent mee. Shiva volgde mij op de voet. Toen ik net buiten was kwam er een brandweerwagen de straat binnen gereden. Ik stapptte in een plotiewagen en het laatste dat ik zag van het huis was hoe de brandweer binnen gaan en het vuur probeerde te blussen. Eemaal op het politiekantoor begon ik in paniek te slaan. De agent die me uit de vlammen had gehaald kwam naar me toe. "From what country are you?" vroeg hij me toen hij me een tas chocomelk gaf. "Belgium." antwoorde ik rustig. Mijn handen trilden van de schok. "So you speak dutch?" "Yes." De agent zei iets tegen een andere agent in het spaans wat ik niet verstond. "Agent Cara will listen to you. She is from Netherland so you can talk dutch to her." Ik glimlachtte dankbaar. De agent ging weg en liet me even alleen. Shiva begon zachtjes te janken en kroop wat dichter tegen me aan. "Het komt wel goed Shiva. Hier zijn we veilig." Shiva keek me met haar blauwe ogen aan. "Je hebt mij wel goed beschermt hé. Jij bent een brave meid! Een heel brave meid." ik kietelde Shiva en wreef over haar buikje. "Is dat jou hond?" Ik keek op en zag een vrouw in de deuropening staan. Ik knikte verlegen. "Ik ben Cara. Jij bent Iris toch?" Ik knikte weer. Cara lachtte. "Je mag best praten hoor. Hier kan niks met je gebeuren." Ik glimlachtte. Cara ging naast me zitten op een stoel. "Maar nu even serieus Iris. Zou je willen vertellen hoe jij in die kelder terecht kwam? Of vind je het te vroeg om te praten? Ik wil je niet forceren dus jij mag kiezen." Cara had een grappig hollands accent waardoor ik me moest inhouden om te lachen. "Misschien moet ik me eerst voorstellen. Ik ben Cara Devries. Ik woon al 3 jaar in Spanje en werk hier al evenlang als agente. En jij?" "Ik ben Iris Grootberg. Ik woon normaal in België en ben een leerlinge." "Dus nu kennen we elkaar al een beetje. Wil je me nu vertellen hoe je hier komt. Als jij wilt natuurlijk." "Alleen als jij dan vertelt waarom jij hier woont", zei ik. "Oké. ik beloof het." Ik nam even adem en wou praten. "Ik...Het spijt me ik kan het niet", zei ik triest. "Is dat je dagboek?" "vroeg ze wijzend naar mijn dagboek. "Ja." "Mag ik..." Ik knikte en gaf mijn dagboek. Cara was de enige persoon behalve Alexis die mijn dagboek mocht lezen. na dat ze klaar was met lezen gaf ze mijn dagboek terug en zuchtte. "Wauw, dat is een hele boel." Ik lachtte. "Je hebt echt talent." "Dank je." "Weet je; Ik was ook altijd een outcaster op school. Ik weet het, ik weet het, het is moeilijk te geloven met zo een prachtig uiterlijk maar het is waar." Ik lachtte. "Het komt wel goed." Ik glimlachtte dankbaar. "Dus. Jij hebt je mijn verhaal ongeveer vertelt dus ik moet mijn belofte houden." "Yes!" Cara lachtte opnieuw. Cara vertelde over haar leven in Nederland en wat ze allemaal had meegemaakt. Ze vertelde over hoe ze naar Spanje vertrok om een beter leven te zoeken en over alles wat ze mistte als ze in Spanje was. "Als je al die dingen mistte, waarom ging je dan niet terug?" "Hallo, heb je het weer hier al gezien? Nee serieus, ik ben terug gegaan maar in Nederland mistte ik Spanje." "Dus wat heb je gedaan?" "Ik ben met heel mijn familie naar Spanje verhuist. Zodat ik ze niet meer kon missen." "En je vrienden." "Die komen in de vakantie wel eens op bezoek." "Dus alles is goed gekomen?" "Ja, eigenlijk wel." Het was even stil tussen ons twee. "Dus waar ga je slapen?" vroeg Cara. Ik dacht na. ik haalde mijn schouders op. "Wil je anders voorlopig op mijn appartement slapen?" Ik knikte. "kom dan gaan we." Ik ging met Cara mee naar huis en dat brengt ons terug naar het heden. Ik heb mama al gebeld die dolgelukkig was. Morgen komen mijn ouders me ophalen. Ik zal dan wel eerst mijn spullen moeten gaan halen in het huis van mij en Arne. Cara heeft nog met de politie gebeld om mijn verhaal te vertellen en ze zei dat er niks was verloren gegaan in de brand. Arne ontkent alles tot nu toe en moet in de cel blijven. Mijn ouders hebben veel spijt van hun gedrag. Eigenlijk kan ik niet wachten tot morgen; Eindelijk lijk ik het licht weer te zien. ik denk dat ik eindelijk door de tunnel ben. Tot morgen dagboek. ikga dromen over morgen. Oh en Alexis bedankt voor alles. Je hebt gelijk. als je gelooft in jezelf kan alles! XXXX

Reacties: