FanFic.nl

You only live once [non-related tc]

Hoofdstuk 1

Een nieuwe dag, een nieuwe dag vol met pijn.
Hoe ik het al die jaren heb doorstaan snap ik echt niet,
maar ik zit nu echt aan mijn limiet!
Bill loopt rond in zijn kamer nu zijn makeup af is en zijn veel te strakke kleren aan zijn.
Op zijn nachttafeltje staat een foto van hem en z'n moeder.
Hij moet de tranen bedwingen als hij de lieve lach van zijn moeder ziet.
' mama, je was er altijd voor me. Ik mis je zo' fluisterde hij door de kamer hopend dat niemand het hoorde.
Hij had nog maar 20 minuten voor op school te zijn,
dus verzette hij zijn gedachten en maakte zich verder klaar voor school.
School... Nog zo'n pijnlijk onderwerp! Bill liep naar zijn bushalte maar toen hij er bijna was reed de bus hem voorbij.
'Kut! Niet weer ! Dat wordt weer nablijven. Dan maar te voet naar school' zei bill halfschreeuwend.
Toen hij eindelijk op school kwam waren de lessen al een halfuur bezig.
Bill klopte op de deur van het lokaal en hoorde zijn lerares roepen:' kom binnen bill, toch nog besloten om te komen?'
'Sorry mevrouw' mompelde bill. Terwijl hij zich een weg naar zijn bank zocht, kreeg bill iets tegen zijn hoofd, werden er scheldwoorden gefluisterd.
En voor hij het wist lag hij op de grond. ' ha! Lig je daar lekker homo?!' Gooide George naar Bills hoofd.
George en Gustav waren de ergste in mijn klas. Ze konden geen dag zonder me aan te vallen.
Zonder ze één blik te gunnen strompelde ik verder naar mijn stoel.
Wat een begin van de dag kan het nog erger worden. Na de middagpauze stond ik echt op het punt om me gewoon voor een auto te gooien!
De hele middag had George en zijn bende mij gestalkt en net toen ik dacht dat het niet erger kon. Sloegen ze me gewoon op de grond.
De pijn was bijna dagelijks maar onmogelijk om aan te wennen. De tranen zaten al in mijn ogen maar ik was vastberaden om niets te laten merken.
Dat gunde ik die pestkoppen niet! 'Nog een fijne dag verder.' Hoorde ik de leerkracht naar de stroom van leerlingen roepen.
Op het einde van de dag kon iedereen niet snel genoeg buiten zijn.
School was mijn favoriete plaats niet maat thuis al evenmin.
Te laat thuis komen was ook geen optie en zeker niet met die strafstudie die ik aan mijn been heb.
Oh en morgen komt er een nieuwe leerling joepie nog een pester bij.
Ik realiseerde me dat het al 17u30 was en haaste me naar huis.
Als een muis probeerde ik de deur open te maken, maar niets ontgaat mijn vader.
'Jij stuk ongedierte ! Waar zat je ! Wacht maar als ik je te pakken krijg!' Brulde m'n vader.
'Het spijt me . Ik was de tijd uit het oog verloren.' Probeerde ik nog in te praten.
' het spijt me ? Daar ben ik veel mee ! Je zou beter beginnen met kuisen dat doen homo's nu eenmaal !!'
Met een ruk vloog ik op de grond. Ik krabbelde recht en ging snel aan het werk, ik wist wel dat het nog niet alles ging zijn.
Want hij had mijn strafstudie nog niet gezien. Na 3 uur het hele huis te kuisen gaf ik mijn agenda aan mijn vader.
'Wat is dit nu weer heb je weer de bitch uit gehangen? Ze zouden je moeten op sluiten ! ' met die woorden kwam hij steeds dichtere bij.
Tot de eerste schop me onderuithaalde. Met tranende ogen smeekte ik voor op te houden maar hij werd zelf nog woedender.
Toen hij was uitgeraasd en inslaap was gevallen. Probeerde ik zo snel mogelijk boven te geraken.
Het bloed zat overal en de pijn die ik voelde ging weer dagen blijven. Met een hevige huilbui liet ik me op mijn bed vallen.
'Het gaat nooit veranderen! Ik ga nooit een normaal leven lijden! Ze vermoorden me nog voor ik de kans krijg!' Schreeuwde ik snikkend in m'n kussen.
Ik bleef nog even doorhuilen tot ik kort daarna inslaap viel.

Ik wens zo hard dat mijn leven gaat beteren. Maar die kans lijkt klein wat zeg ik miniscuul.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.