FanFic.nl

The Unforgiving

Fire and Ice

De kille ogen gleden voor de zoveelste keer over de beschaduwde rand. Twijfelend deed Lyanne haar arm omhoog. Haar vinger legde ze op de trekker, en zenuwachtig likte ze haar droge lippen. Zoals hij daar stond, doodnormaal en tegelijk zielig verdwaald... Het kon toch niet waar zijn? Ze liet het pistool weer zakken. Ze kon het niet doen... Onbewust zette ze een stap in zijn richting. Bij het plotselinge geritsel draaide hij zich met een ruk om, terwijl hij het pistool richtte. Op zijn gezicht was lichte verbazing te zien. Dit verbaasde Lyanne weer. Maar Sinéad liet zijn wapen niet zakken. Ze zette nog een stap. Er gebeurde niks, dus zette ze nog een paar stappen. Op zie manier kwam ze uiteindelijk vlak voor hem te staan. 'Sinéad?...' mompelde ze vragend. Ze voelde zich wanhopig, ze kon niet aanzien hoe hij daar zo onbeweeglijk stond, met een gezicht van staal. Ze stond recht voor de loop van zijn pistool, en ze slikte met moeite. Hij staarde haar aan, nog steeds zonder iets te doen. Lichtjes trillend bracht Lyanne haar hand omhoog, en legde die op het pistool van Sinéad. Ze duwde het wapen voorzichtig naar de grond, en voelde geen weerstand. Eindelijk kwam er beweging in Sinéad: Hij deed en stapje naar haar toe, en bleef weer staan. Een traan rolde over zijn wang, terwijl hij zijn hand naar haar zij bracht. Ze stapte opzij met een geïrriteerde blik. Net probeerde hij haar neer te schieten en nu wilde hij haar weer aanraken? Dat dacht ze toch van niet! 'Sorry...' kraste Sinéad met een rauwe stem. 'Verrader.' spuugde Lyanne hem op haar beurt toe. 'Poten thuis. Wat doe je?' vroeg ze, terwijl ze hem bekeek alsof hij een weerzinwekkend stuk beschimmelde pizza was. 'Ik... De orde... Het was...' stuntelde hij, zonder werkelijk iets nuttigs te zeggen. Twijfel maakte zich weer meester over Lyanne. Sinéad maakte er gebruik van en stapte weer iets dichter naar haar toe. Lyanne schrok even van een geluid, maar zag toen dat het alleen van het gevallen pistool van Sinéad was geweest. Zou Sinéad dan toch van haar houden? Ze keek op, recht in zijn ogen. Die hadden hun natuurlijke zachtheid terug gekregen, en keken wanhopig in de hare, opzoek naar een sprankeltje medelijden of begrip. Die vonden ze. Zonder het te merken had Lyanne haar armen om hem heen geslagen. Hun gezichten kwamen dichter naar elkaar toe. Het moment werd ruw verbroken door een schot. Sinéad zakte in elkaar, en Lyanne gilde. Een hand trok aan haar kraag, en iemand sloeg een hand voor haar mond. Toen voelde ze een klap op haar hoofd en verloor ze haar bewustzijn.

Every word you're saying is a lie
Run away my dear
But every sign will say your heart is dead

Bury all the memories
Cover them with dirt
Where's the love we once had
Our destiny's unsure
Why can't you see what we had
Let the fire burn the ice
Where's the love we once had
Is it all a lie?

And I still wonder
Why heaven has died
The skies are all falling
I'm breathing but why?
In silence I hold on
To you and I
Closer to insanity
Buries me alive
Where's the life we once had
It cannot be denied
Why can't you see what we had?
Let the fire burn the ice
Where's the love we once had
Is it all a lie?

And I still wonder
Why heaven has died
The skies are all falling
I'm breathing but why?
In silence I hold on
To you and I

You run away
You hide away
To the other side of the universe

Where you're safe from all that hunts you down

But the world has gone
Where you belong
And it feels to late so you're moving on
Can you find your way back home?

And I still wonder
Why heaven has died
The skies are all falling
I'm breathing but why?
In silence I hold on
To you and I

Every word you're saying is a lie.
http://www.youtube.com/watch?v=3YuJ1LCtRGg

Reacties:

Azula zei op 5 maart 2013 - 16:19:
Wow, spannend!

WTlover zei op 5 maart 2013 - 15:05:
Dank je!

Aimeery zei op 5 maart 2013 - 8:07:
O.o Geweldig! tis echt spannend aan het worden weet je dat?!