FanFic.nl

Reminded

Chapter 1

Het was de ergste dag van de week. De goblins hadden al vier onschuldige personen vermoord waaronder twee dwergen en twee mensen. Ze keken mij aan voordat ze werden onthoofd, aan stukken werden gereten of levend werden opgegeten. In hun ogen was ik misschien als een gevangen godin maar ik was niet meer dan een klein meisje met gescheurde kleding en geen zelfvertrouwen.
De goblins vonden het verdacht dat de mensen zoiets zeiden en sloegen mij harder en strafden mij erger dan daarvoor.
Nu lees ik half een boek in een vreemde taal die ik niet ken maar ik moet toch wat doen tegen de verveling. Van ver weg hoor ik het geschreeuw van de goblins die weer een nieuwe prooi hebben gevonden. Heel even kijk ik vanuit mijn hol naar het schouwspel maar word al gauw ruw mee getrokken naar het middenpunt van alle heisa.
In het midden staan er dwergen in een groepje op elkaar gepakt, onbewapend en niet wetend wat ze met de situatie aan moesten. Twee van die dwergen werd als eerste gegrepen door een paar goblins, ze werden verwijderd van de anderen terwijl ik aan mijn haren naar hun werd toe gesleept.
'Thorin! Kili!'werd er door de andere dwergen geroepen.
De goblin die mij aan mijn haren naar hun toe sleurde gooide mij op de grond vlak voor de dwergen.
'Nou eens kijken of jij hun ook zo betoverd, engeltje.'spotte hij.
Alle andere goblins lachten om zijn stomme, ziekmakelijke grap maar ik durfde niet naar de dwergen voor mij te kijken. Toen ik het uiteindelijk toch deed kon een van hun niks anders uitbrengen dan:'Dat kan niet waar zijn.'
In mijn ogen stonden alle leed, pijn en alle trauma's die ik in verscheidene jaren had opgelopen. Die konden zij vrijwel waarschijnlijk allemaal zien.
Ik werd weer aan mijn haren weg getrokken en afgevoerd naar mijn 'taakstraf' van de dag.

Het leek wel een uur later maar misschien was het wel langer. Het lawaai van boven dat veroorzaakt werd door de goblins deed mij vermoeden dat de dwergen er niet meer waren maar verbazingwekkend genoeg renden ze achter elkaar aan langs mij heen. Alle goblins kwamen na een minuut achter hun aan gerend. Weer greep er een van hun mij aan mijn haren vast en trok mij mee naar de poort die naar buiten leidde.
De dwergen waren in geen velden en wegen te bekennen en moesten waarschijnlijk al naar buiten zijn gerend voor de goblins. Geen enkele goblin moest eraan denken om naar buiten te gaan om ze te halen en te vermoorden.
'Jij gaat ze terug halen. En waag het niet om weg te blijven.'gromde er een tegen mij.
Ik knikte angstig en gehoorzaam naar hun voordat ik naar buiten werd geduwd, het felle zonlicht in. Heel even bleef ik staan om mijn ogen te laten wennen aan het licht maar werd daarna aangespoord door de goblins om de dwergen te halen.
Zo snel als mijn benen mij konden dragen rende ik achter de dwergen aan die een duidelijk voetspoor achter lieten. Het spoor leide naar een groep bomen met heel wat struiken die de laatste resten van mijn gescheurde kleding van mijn lichaam scheurden.
Ik vond de dwergen maar durfde niet verder te lopen vanwege mijn gebrek aan kleding. Maar mijn aanwezigheid werd al heel snel door een van hun opgemerkt.
Hij was kleiner dan de andere en leek totaal niet op een dwerg. Toen hij een van hun had aangestoot en naar mij had gewezen liep ik langzaam achteruit, klaar om gelijk weg te rennen als dat nodig mocht zijn. Helaas voor mij viel ik over een boomstronk. Ik rolde mij zo klein mogelijk op en keek angstig naar de dwerg die mij was genaderd. Het was precies dezelfde dwerg die ik in de ogen had aangekeken.
In zijn ogen zag ik medelijden staan toen hij het kleed van zijn rug haalde en het om mij heen wilde doen. Uit paniek sloeg ik hem tegen zijn hand aan waardoor hij naast mij neer knielde.
'Laat me mijn mantel om je heen leggen anders ben je nog kwetsbaarder.'fluisterde hij en ook dit keer wilde hij zijn mantel om mij heen slaan maar dit keer liet ik hem gewoon zijn gang gaan.
Hij stond op, stak zijn hand uit die ik wantrouwig vast pakte en stond toen zelf ook op.
'Ik ben Kili.'zijn heldere stem verraste mij.
Het was de eerste stem die ik had gehoord die niet rauw, gemeen of irritant was.
'Melena.'antwoorde ik.
Kili keek mij raar aan waarna ik er snel achter aan voegde:'Zo noemen zij mij in de berg.'
Kili was net een paar centimeter groter dan mij en dat was prettiger dan de aller kleinste te zijn.

Reacties: