FanFic.nl

Shadow of Doubt • Zayn Malik

Prologue

Mijn ogen vulde zich met vocht en ik kon mijn tranen niet langer in bedwang houden. Tranen liepen over mijn wangen. Ik liet mezelf op mijn knieën zakken. Ik liet mijn gezicht in mijn handen rusten en ik huilde geluidloos.
‘Wat moet ik nou zonder jou?’ snikte ik zachtjes.
‘Hoe kon je mij, Noah en papa alleen achter laten?’
Mijn gemompel eindigde in een eindeloze huilbui en ik begon korter en heviger te ademen.

Ik kan het me nog als de dag als gisteren herinneren. Iets waarvan je denkt dit overkomt ons niet. Dit gebeurt alleen maar in hele slecht films, maar helaas schijn is een groot bedroog. Het was donderdagmiddag en ik was met Noah in de stad. Noah is mijn oudste en enigste broer. Hij is 2 jaar ouder dan ik en hij is naast mijn broer een van mijn beste maatjes. Het zou een gezellige middag worden tussen broer en zus tot dat ene telefoontje. We werden gebeld door een onbekend nummer met het verzoek om per direct na huis te komen.
‘Is er iets gebeurd met onze ouders?’ had Noah geschrokken gevraagd aan de telefoon, maar nog voor Noah zijn vraag had kunnen stellen werd het telefoon gesprek afgekapt. De weg na huis leek een eeuwigheid te duren en er spookte van alles in mijn hoofd. Zou het huis zijn afgebrand? hebben mijn ouders een ongeluk gehad? Bij al deze gedachten gangen werd ik nog onrustiger dan wat ik al was. Eenmaal in onze woonwijk aangekomen stond ons huis omsingeld met verschillende politieagenten en een ambulance. Noah en ik wisten niet hoe snel we naar binnen moesten komen. Ik zag mijn vader ingedoken op de bank zitten zijn ogen waren vuurrood van het huilen. Mijn lichaam verstijfde bij het zien van mijn vader.
‘pap!’ piepte ik. Mijn vader keek mij en Noah om de beurt aan. Niet veel later vloeide er tranen over zijn wangen.
‘Wat is er gebeurd.’ Vroeg Noah geschrokken en ging naast hem zitten en legde zijn hand op de schouder van mijn vader. Het duurde enkele tellen eer hij de juiste worden kon vinden.
‘sssshh..’ siste mijn broer hem toe.
‘Jullie moeder heeft zelfmoord gepleegd.’ Mijn gehele lichaam verstijfde. Ik had geen besef meer wat er om me heen gebeurde. Ik liet mezelf op de grond zakken en ik staarde in shock naar de muur. Dit kon niet waar zijn.

Mijn liefste moeder had een einde gemaakt aan haar leven en nog steeds op de dag van vandaag kan ik het niet bevatten. Mijn moeder leek altijd een gelukkig persoon. Geliefd door haar man, haar kinderen en haar vrienden. Ze was dol op haar werk, haar grootste passie, en het leven. Tenminste dat is wat wij altijd dachten, maar schijn bedriegt.
‘Hoe kan je dit ons aan doen?’ ik schreeuwde en ik huilde. Wat moest ik nou zonder mijn moeder? Zei was de persoon die er altijd voor mij was. Aan wie ik alles kon vertellen. Ze was er voor me als ik verdrietig was, als ik niet lekker in mijn vel zat, maar ook als ik gelukkig was of de behoefte had een aan leuk gesprek, was zei de persoon die er altijd voor mij was en nu is ze er niet meer.
‘Het is niet eerlijk.’ Snikte ik

Reacties: