FanFic.nl

Shadow of Doubt • Zayn Malik

#001

10 maanden later

Het is het eind van de zomer en dat betekend een nieuwe stap in mijn leven. Ik heb heel de zomer doorgebracht met mijn lieve vrienden, mijn familie en mijn liefste vader. Het was een fantastische tijd iets wat ik nooit meer zal vergeten. Samen zitten ik met mijn vader in de auto. We zijn op weg na het vliegveld.
‘Ik ga je missen Camilla.’ zei mij vader op een spijtige toon.
‘Ik ga jou ook missen pap.’ De stemming in de auto was alles behalve gezellig. Er werd geen woord gesproken het enige wat geluid wat de ruimte vulde was het geluid van de auto radio. Ik ga alles hier missen. Mijn lieve vrienden, mijn beste vriendinnetje Sacha, mijn familie en mijn liefste vader. Ondanks al dit gemis moet ik aan mijn eigen denken. Noah was 5 maanden geleden vertrokken naar Londen voor zijn studie, maar ik zag het meer voor vluchten voor een gebeurtenis die hij niet kon verwerken. Ik heb geprobeerd om hem te helpen, maar hij wilde dit alleen doen in een nieuwe omgeving en in zijn eigen tempo. Ik heb dit geaccepteerd, maar ik voel mezelf er heel verdrietig om, omdat ik de persoon ben die zo goed weet hoe hij zich voelt en ik hem niet kan helpen. Dit doet mij heel veel verdriet. In de afgelopen 5 maanden hebben mijn vader en ik veel met elkaar opgetrokken en zijn we heel erg na elkaar toe gegroeid. Ik heb in 5 maanden tijd een goede band opgebouwd met mijn vader. Een band die ik met geen worden kan beschrijven. We hebben samen gehuild, gepraat en soms ook gelachen samen hebben we geprobeerd om het verlies van mijn moeder en zijn grootte liefde en vrouw te verwerken, maar beide moeten we dit doen in ons eigen tempo.

In de zomervakantie heb ik een brief ontvangen thuis. Een brief waar ik al maanden op zat te wachten. Ik heb een beurs aangebonden gekregen op de Londen College Of Fashion. Ik kon het nauwelijks geloven en had dit alleen maar durven dromen, dat ik deze brief zou ontvangen en nu zat ik op de bank met mijn toelating op de bank. Gespannen zat ik op de bank te wachten tot mijn vader thuis kwam. Ergens durfde ik niet te vertellen dat ik een beurs aangeboden had gekregen, omdat ik dan ook net zoals Noah zou vertrekken naar Londen en ik niet wist of mijn vader het wel alleen zou trekken. Maar mijn vader reageerde enthousiast en vertelde me dat ik deze kans met beide handen aan moest grijpen.
‘Cam dit is een kans die je maar een keer in je leven krijgt, dat snap je toch wel?’ Mijn vader en ik hebben uren gesprekken gevoerd over hoe het nu verder moest met mij, mijn studie en het leven van mijn vader hier in Nederland. Naar vele gesprekken heeft mijn vader mij overgehaald om voor deze unieke kans te gaan.

‘Ik ga je missen pap.’ Ik moest moeite doen om niet in huilen uit te barsten.
‘Ik ga jou ook missen Cam, beloof je te bellen als je bent aangekomen? En doe je Noah de groetjes van mij?’ Ik gaf mijn vader een dikke knuffel.
‘Dat beloof ik pap.’
Na het afscheid van mijn vader kon ik nog altijd niet beseffen wat voor keuze ik daadwerkelijk had gemaakt. Ik nam plaats in het vliegtuig en staarde uit het raam. Ergens twijfelde ik nog steeds over mijn keuze. Had ik de goede keuze wel gemaakt? Heb ik geen overhaaste beslissing gemaakt? Maar de vraag de belangrijkste rol spelen in mijn gedachte was ik ook niet de persoon die vluchtte voor een gebeurtenis in het korte verleden wat ik niet kon verwerken?

Reacties: