FanFic.nl

Shadow of Doubt • Zayn Malik

#002

‘Noaaah!’ riep ik enthousiast. Ik vloog mijn liefste broer om zijn nek en ik knuffelde hem plat.
‘Ik heb je zo erg gemist.’
‘Ik heb je ook gemist Cam, heel erg!’ Noah en ik lieten elkaar los en liepen samen na het bagage band om mijn koffers te halen.
‘Ik was zo enthousiast toen je belde en vertelde dat je ook in Londen komt studeren.’ Mijn broer was gelukkig nog steeds heel erg enthousiast. Goddank hoefde ik niet in een onbekende studenten flat te gaan wonen, maar kon ik gewoon terecht in het appartement waar mijn broer ook woonde. Zo woonde we gezellig met zijn tweetjes samen en hoefde we beide geen badkamer en toilet te delen met onbekende.
‘Ik ben blij dat je zo enthousiast ben Noah, echt waar!’ ik glimlachte oprecht naar hem.

Eenmaal bij het appartement aangekomen liet Noah mijn slaapkamer zien. Het was een gezellige knusse maar kleine kamer. In de kamer stond een antiek spijlenbed, een kledingrek waar ik mijn kleding kon ophangen en een klein bureau waar ik mijn huiswerk aan kon maken. Daarnaast hing er aan de deur een spiegel en had ik een grootte vensterbank waar ik op kon zitten en kon genieten van het uitzicht op de binnen plaats.
‘Wat vind je van je kamer?’
‘Ik vind hem prachtig Noah!’ Ik keek enthousiast naar mijn broer.
‘Gelukkig maar, Ik pak even je laatste koffer dan kan je uitpakken.’ Niet veel later verdween Noah naar zijn auto om mijn laatste spullen te halen. Dit vond ik altijd heel prettig aan Noah we konden precies van elkaar aanvoelen wanneer we samen wilde zijn en wanneer we alleen wilde zijn. Ik pakte langzaam mijn koffers uit en gaf alles een eigen plekje.

Noah en ik stonden samen in de keuken koken.
‘hoe is het met papa?’ mijn broer keek mij vragend aan.
‘Gaat wel, hij heeft het er nog steeds moeilijk mee, maar weet het een plekje te geven.’
‘en jij?’ Ik haalde mijn schouders op. Ik vond het eigenlijk helemaal niet prettig om over mijn gevoelens te praten, maar het was wel iets wat ik de afgelopen maanden heel veel heb gedaan, maar ik voelde me er alles behalve gemakkelijk bij.
‘ik probeer er mee om te gaan, maar op bepaalde momenten mis ik haar enorm. Als ik bij mijn vrienden ben en ik zie hun moeder de krant in de keukentafel lezen, dan denk ik aan mama die vroeger ook altijd de krant las in de keukentafel. Of met de kerstdagen dat papa en ik alleen aten met het kerst ontbijt.’ De tranen prikkelde achter mijn ogen.
‘Het is inmiddels een jaar geleden, maar ik heb nog steeds niet het besef dat ze er niet meer is. Iedere keer als de achterdeur bij ons open ging keek ik in de hoop of ze binnen kwam gelopen na een harde dag werken, maar ze kwam niet meer binnen gelopen.’ De tranen stroomde over mijn wangen. Ik liet het mes uit mijn handen vallen en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Mijn broer sloeg zijn troostende arm om mij heen.
‘sshhh. Stil maar Cam.’ Hij wreef met zijn handen over mijn rug om mij te kalmeren.
‘het is niet eerlijk Noah. Het is niet eerlijk. Hoe kon ze ons nou achter later.’ Ik baalde mijn handen tot vuisten.
‘Mama was ziek en wilde waarschijnlijk niet geholpen worden.’ Ik sloeg met mijn handen op het aanrecht.
‘Als ze echt van ons gehouden had ze hulp gezocht en gevochten voor ons en haar leven’ schreeuwde ik kwaad. Ik liep woedend de keuken uit en sloeg de deur met een harde knal dicht. Ik liet mijn broer geschrokken in de keuken achter. Stampvoetend liep ik mijn slaapkamer in en liet mezelf op bed vallen waarna ik geluidloos huilde.

Reacties: