FanFic.nl

Living eternally

Deel 2

Met een dubbele salto spring ik de boom uit. Mijn moeder staat al klaar met mijn rugzak. “Je zult er toch eens moeten aan beginnen. Ookal heb je school al verschillende keren afgemaakt, je kan er niet onderuit komen.”� Ik zucht. “Jaja, ik weet dat het anders wel heel hard zou opvallen. Maar ondertussen moet ik altijd dezelfde dingen aanhoren die ik toch al van buiten kan ratelen. Trouwens.. Ik weet niet of het je al opgevallen is maar in deze outfit kan ik moeilijk naar school gaan, denk je niet?”� Ze strekt haar arm omhoog, ten teken dat ik mij snel moet gaan omkleden. “En met snel bedoel ik dubbel zo snel als anders!”� Nog geen vijf seconden later sta ik weer naast haar, met mijn rugzak al om mijn arm geslagen. “I’m ready. Ik zie je vanavond wel weer.”� Met mijn zwarte Alfa Romeo 1,9 Jtd Linea Rossa Impression scheur ik de oprit van onze iet wat afgelegen villa af. Van de school had ik niet zoveel te vrezen. Enkel het dagelijkse contact met de mensheid schrikte mij een beetje af. Ookal zijn wij vegetarische vampiers, het is en blijft moeilijk om acht uur per dag, of zelfs meer, in de omgeving van mensen te vertoeven. Het is zo makkelijk om hen aan te vallen en ons te voeden.

Nu ik in de dorpskern kwam was ik genoodzaakt het menselijke tempo weer op te pikken. Een kwartiertje later doemde het schoolterrein voor mij op. Op een bord stond de parking aangewezen die, jammer genoeg, vol stond met jeugdige figuren. “Great. De baaldag kan beginnen.”� In het midden van het parkeerterrein was nog een plaatsje vrij. Nog voor ik uitstapte was ik mij ervan bewust dat tientallen ogen op mij gericht waren. Anderen konden net een scharrele tweedehandswagen betalen van het geld verdient bij hun weekendjob, terwijl ik al met een moderne sportwagen rond reed. Bij het uitstappen ademde ik diep in en keek iedereen vriendelijk aan. Meisjes keken mij verwaand aan terwijl hun vriendjes mij gefascineerd aanstaarden. Wat niet lang duurde omdat hun vrouwelijke wederhelft hen meteen verplichte om hun aandacht weer op hen te richten. Net als al die andere schooljaren moest ik mij allereerst gaan aanmelden op het schoolsecretariaat waar ik briefjes kreeg die ingevuld moesten worden door de vakleerkrachten, en kreeg ik een aantal boeken mee. Niet dat ik die nodig had, ik kende namelijk alles al uit mijn hoofd.

“Zo zeg, jij bent mooi gekleed.”� “Dankje.”� De oude dame achter de toonbank lachte mij warm toe. “Ik bedoel maar dat je meestal meisjes van jou leeftijd ziet rondlopen met kledij die niet geschikt is om buitenshuis te dragen terwijl jij een stijlvolle outfit weet te kiezen. Dat zie ik niet vaak meer. Jammer genoeg.”� Fantastisch, als ik nu niet snel maakte dat ik weg kwam was ik voor de rest van de dag verplicht een gesprek te voeren met dit praatgrage oudje. Net op tijd ging de bel als teken van het begin van de schooldag. “Ons gesprekje zal voor een andere keer zijn. Ik hoop dat het je goed afgaat, de eerste dag op een nieuwe school.”� “Ik hoop het ook. Nog een prettige dag verder.”� Bij het buitengaan passeren er een groepje meisjes, die mij er de plaatselijke cheerleaders lijken uit te zien, mijn pad. Achter hen loopt een jongen van aziatische afkomst, die bij het opmerken van mij meteen naar mij toe komt gewandeld. “Jij bent nieuw hier, dat zie ik meteen. Waar moet je zijn?”� “Euh.. Even kijken op het papier. Het wiskundelokaal.”� “Goed, gelieve mij te volgen. Ik ben de zo ongeveer de privé gids van deze school. Met al je vragen kan je bij mij terecht. Eric is altijd bereidt om je uit de nood te redden.”� “Dank je. Ik denk dat ik anders nog uren zat rond te zoeken naar het juiste lokaal.”� Wat een leugen. Binnen een minuut zou ik al het juiste lokaal gevonden hebben. “En jij bent?”� “Amaryllis Luconi.”� “Aparte maar mooie naam. Zozie, we zijn er. Hopelijk zien we nog vaak.”� “Op een school zie je mekaar meestal wel vaak, hé?”� Eric grinnikt. “Gevoel voor humor, I like that.”� Ik zwaai met een gefakete lach naar hem waarna ik het klaslokaal binnen ga. De leerkracht vraagt meteen om mijn briefje. “Amaryllis Luconi? Wat een speciale naam.”� “Mijn vader is italiaans.”� Hij knikt nors richting de lessenaars. “Zoek maar een plaatsje.”� Tot mijn grootste opluchting is er vanachter in het lokaal nog een lege lessenaar. Thank you god.

De voormiddag vliegt voorbij zoals ik altijd al gewend was. Na het laatste belsignaal van de voormiddag lopen alle mensen richting de cafetaria om hun middagmaal naar binnen te schrokken. Je hoort mij goed. De mensen van vandaag kunnen niet eens meer deftig eten. Ze nemen zoveel voedsel ze kunnen in hun handen en proppen dat in hun mond, die tevens te klein is om al die rommel in één keer binnen te houden. Best wel een goor gezicht. Totaal ongeïnteresseerd slenter ik de cafetaria in. In het midden van de zaal herken ik Eric. Die bij het zien van mij meteen teken doet dat ik hen kan vervoegen aan de tafel. “Mike, schuif met je luie reet een stoel opzij voor onze nieuwe vriendin.”� De blonde knul springt als een mak lammetje omhoog en haalt een extra stoel voor zichzelf. De anderen blijven mij aankijken wanneer ik ga zitten. Een beetje gegeneerd stel ik mij dan maar voor. “Hallo, ik ben Amaryllis Luconi.”� De meiden starten een heel gekwetter. “Interessante naam. Van waar kom je?”� “Ik kom uit Alaska. Maar mijn achternaam heb ik dankzij mijn vader. Die is afkomstig uit Italië.”� Weer een hele resem gekwetter over hoe warm het daar wel niet is. “Wat heb je het volgende uur?”� In een recordtempo haal ik het papier uit mijn rugzak te voorschijn. “Even piepen... Ha! Engels.”� Iedereen aan tafel draait spontaan zijn ogen rond. “Wat?”� Eric neemt weer het woord. Typisch zo’n egocentrisch mannetje als je mij vraagt. “Meneer Anderson is echt een idioot. Hij kan niets verdragen en staat tegen zijn zin voor de klas. Maar hij is dikke maatjes met het schoolhoofd dus kunnen wij er niets aandoen.”� Het meisje met lang bruin haar, Jessica genaamd, klopt mij op mijn schouder. “Nou, ik wens je alvast heel veel succes. Je zult het nodig hebben.”�

Het uurtje Engels verliep helemaal zoals mijn nieuwe ‘vrienden’ mij hadden voorspelt. Die Anderson kerel kon geen gebabbel horen of diegene kregen meteen een strafnamiddag cadeau. Omdat niemand echt meewerkte begon hij dan zelf maar mensen aan te duiden om een antwoord op zijn vraag te krijgen. En wanneer ik dan een goed antwoord kon geven keken de cheerleaders mij aan alsof ik in een paarse gummibeer was veranderd. Ik haatte ze nu al. Net wanneer meneer Anderson het tweede onderwerp van de les wil aansnijden wordt er op de deur geklopt. Een jongen met bronzig haar, bleke maar egale huid en goudbruine ogen, ongeveer 1.80m komt gracieus het lokaal binnen. Zijn geur bracht mij meteen op mijn hoede, een vampier, geen twijfel mogelijk. Eén ding heb ik in mijn voordeel: hoewel ik de geur van vampieren kan waarnemen, kunnen zij mij niet ruiken. Dit omdat ik deels mens, deels vampier ben. Ik beschouw het als een zegen, want zo kunnen zij mij nooit opsporen mocht er oorlog uitbreken met de weerwolven. “Ha, meneer Cullen, blij dat u toch nog opduikt in deze les.”� “Excuseer, ik had vertraging.”� Anderson schudt zijn hoofd en gebaard dat hij plaats moet gaan nemen. En net wanneer hij van Anderson weg gaat besef ik dat de enige vrije plaats in het lokaal zich naast mij bevindt.

Reacties: