FanFic.nl

You only live once [non-related tc]

Hoofdstuk 4

De volgende dag brak aan en ,terugdenkend aan de nachtmerries, heb ik besloten om Tom te negeren. Ik ben niet zo sociaal en eindelijk weer een vriend hebben zou leuk zijn maar weer een vriend verliezen zou fataal zijn voor mij. Met veel tegenzin was ik weer opweg naar school. Terwijl ik mijn sigaret aan het oproken was kwam plots Tom naast mij staan. 'Wat is er nu? En negeer me niet!' Zei Tom lichtelijk geïrriteerd. 'Praat niet tegen mij ik wil geen vrienden met je zijn en dat gaat ook nooit gebeuren!' Schreeuwde ik met pijn in mijn hart. Voor Tom kon antwoorden had ik mijn sigaret weggegooid en was ik naar binnen gerend. Tom was met stomheid geslagen en wist niet wat er aan de hand was. In de klas durfde Tom mij niet aan te kijken en iets in mij zei dat ik hem gekwetst had. 'Hey Tom, Gustav is er ni vandaag kom naast mij zitten ipv naast die homo.' Fluisterde George naar Tom. Zonder iets te zeggen pakte Tom zijn spullen en verzette zich. Ik begon te twijfelen of ik wel de juiste keuze had genomen. Nu was ik er bijna zeker van dat Tom bij hun bende ging aansluiten. Tijdens de middagpauze werden mijn vermoedens werkelijkheid. George, zijn bende en Tom kwamen naar mij nog voor ik kon reageren lag ik op de grond. George begon mij te slagen en stampen en de bende hielp. Tom stond er emotieloos op te kijken. Tranen prikten in mijn ogen en iets later werd alles zwart ik hoorde nog iemand roepen:' stop sebiet slaag je hem nog dood!' Het volgende dat ik wist was dat ik wakker werd in het ziekenhuis. Waarschijnlijk had iemand die ziekenwagen gebeld na hij/zij me levensloos had zien liggen. Alles deed pijn en ik kon amper bewegen, direct na ik wakker werd kwam er een dokter binnen.'hallo meneer trümper je hebt in een lichte coma gelegen, een week lang. Drink een glaasje water en ga maar slapen.' Ik deed wat de dokter zei en viel meteen erna inslaap. Beelden flitsen door mijn hoofd, de slagen, de pijn, Toms gezicht en die stem die hun liet stoppen. Ook vroeg ik me af wie er de ambulance had gebeld. Toen ik wakker werd zat er een verpleegster in de kamer met een gipskarretje. 'Rustig maar je arm is gebroken we gaan die even gipsen.' Zei ze met een monotone stem. Ik liet haar maar doen. Na 2 weken kon ik terug naar school, mijn vader was tijdens dat ik in coma lag naar huis gekeerd. Het enige wat hij zei was:' het is je verdiende loon.' Toen ik op school was en het lokaal binnenstapte staarde iedereen naar mij. Met hoofd naar beneden gebogen stapte ik naar mijn bank. Waar ik nu pas aan denk is dat ik niets kan opschrijven door de plaaster. Zonder dat ik iets vroeg nam Tom mijn boeken en schreef alles op voor mij. Ik snap niet waarom hij mij nog helpt na ik tegen hem was uitgevlogen. Maar mijn plan voor hem te negeren was nog steeds van stand. Op het einde van de dag gaf Tom al mijn boeken terug, zonder iets te zeggen nam ik ze en betrok naar mijn bushalte. Mijn vader was niet thuis als ik thuiskwam. Ik ging naar mijn kamer nam een warm bad en ging aan mijn bureau zitten voor te studeren. We kregen morgen toets over één of ander geschiedenishoofdstuk. Ik sloeg mijn boek open en er kwam een briefje uit dwarrelen. Ik vouwde het open en begon te lezen:
hey bill,

Sorry dat ik je stoor tijdens het studeren.
Ik weet wat je hebt gezegt maar ik wil wel vrienden zijn.
Geef mij een kans!
Het doet me niets als ze mij gaan pesten
Maar het doet me wel iets als ze jou praktisch doodslaan.
Kom morgen tijdens de 1ste pauze naar de aula en luister naar wat ik te zeggen heb aub!

Hopelijk kom je

Groetjes Tom.

Waarom doet hij me dit aan ik duw hem van me af en hij wil weer contact hebben. Ik sloeg mijn boek dicht zin om te leren was nu totaal weg. Ik begon te twijfelen of ik morgen zou gaan of niet. Zorgen voor later Zeg ik maar. Op naar dromenland.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.