FanFic.nl

B e a u t i f u l • C u r s e

|1.

Ik staarde naar de grote bomen die langs me heen flitsten. De auto waar ik in zat reed met grote snelheid richting het dorpje Gatlin. Het dorpje waar twee soorten mensen leefden: ‘De stakkers en de vastgeroesten’. De mensen die zo vastgeroest zitten dat ze moeten blijven en degenen die te dom zijn om te vertrekken.
‘Het is fijn om je weer terug te hebben, Shiloh.’ zei mijn vader Macon die door de achteruitkijkspiegel me een kleine glimlach gunde. Mijn gevoel zei dat er iets aan de hand was, maar iedere keer als ik erachter wilde komen werden mijn gedachten bezoedeld.
‘Niet hier, Shiloh. Je moet leren je krachten in te houden. Anderen kunnen voelen wanneer je speelt.’
Spelen? Het gebruiken van de menselijke geest was geen spelen meer. Het was levensgevaarlijk. Ik als Sybil kon de ware aard van mensen en Casters, wij dus, zien. Ik hoefde ze alleen maar recht aan te kijken.
‘Macon,’ mijn vader vond het niet fijn als ik hem aansprak met papa. ‘Wat is de reden dat je me weer naar Gatlin stuurt?’
Hij zuchtte en zette de auto aan de kant, zodat hij zich naar me toe kon draaien.
‘Dit had je moeder gewild…’
Hij draaide zich weer terug en reed op een rustig tempo een privéterrein op. Voor me stond een gigantisch hek. Het leek wel alsof het was gemaakt door de natuur zelf, maar ik wist dat Macon dit had gedaan voor mij.
‘Shiloh,’ de stem van Lena drong door mijn hoofd en vol vreugde draaide ik me naar haar toe.
‘Nicht!’ ik vloog haar om de hals en zag hoe gelukkig ze was. Na alle pijn die ze had moeten doorstaan wist ik dat het nooit meer het oude Gatlin zou zijn.
‘Waar is Ethan?’ zodra ik dat zei verscheen mijn koppige broer met zijn standaard outfit. Een boek en zijn o zo charmante bril.
‘Wat heb ik jou gemist!’ hij liet zijn boek uit zijn handen vallen en tilde me op. Een glimlach sierde mijn gezicht. Ethan bleef me maar vasthouden. Het was ook eeuwen geleden dat ik voor het laatst in Gatlin was geweest. Ik miste het.
‘Laten we naar binnen gaan,’ Macon’s stem klonk ongeduldig. Hij haastte zich naar binnen. Ik wilde op een andere manier het huis betreden.
Zonder me verder ook te concentreren op alles om me heen, stelde ik me de woonkamer van huize Ravenwood voor. Een moderne kamer, wit met zwart. Een gigantische vleugel een een gracieuze trap die door de kamer heen golfde.
Ik opende mijn ogen en staarde naar de prachtige woonkamer. Een gevoel van heimwee kwam omhoog toen ik moest denken aan het laatste familiediner wat ik hier had meegemaakt. De ruzie tussen Ridley, mijn achternicht, en Lena was het meest vermakelijke wat ik ooit had meegemaakt.
‘Thee?’ Macon liep rustig de keuken in en voorzichtig focuste ik me op zijn gezicht wat door het raam werd weerspiegelt. Ik voelde vlagen van onzekerheid. Maar ook angst. Hij voelde zich angstig. De reden waarom was alleen zo onduidelijk.
‘Shiloh!’ Macon verscheen zo snel als het licht en met een schok raakte ik al mijn informatie kwijt. Gefronst staarde ik naar de grond. In andermans hoofd spelen was zwaar, helemaal als je nog moest leren om je krachten te beheersen. ‘Je weet wat ik heb gezegd, jongedame!’
Mijn ogen werden groot en ik staarde in zijn vurige ogen, om opnieuw informatie te winnen.
‘Je houdt iets achter, Macon.’ gromde ik. ‘Je bent alleen te laf om het te vertellen.’
Macon staarde boos voor zich uit en hoopte dat ik snel mijn mond zou houden.
Op een rustig tempo liep hij naar zijn vleugel en ging erachter zitten.
‘Jij hebt hier niets mee te maken,’ hij raakte de toetsen van de vleugel zo zacht aan dat het wel leek alsof hij iets naar me fluisterde.
‘Wat bedoel je hiermee? Je houdt iets achter. Ik wil het weten.’ bleef ik aandringen, maar hij reageerde niet. Enkel de toetsen waren nog hoorbaar. Alles om ons heen was stil.
Ik draaide me om naar Lena die Ethan langzaam de kamer uit duwde.
‘Ga maar,’ hoorde ik haar nog net fluisteren.
Ik stond te koken. De vloer onder me begon te trillen, schilderijen stortten naar beneden, stoelen vielen om.
‘Waarom ben ik überhaupt hier?’ snauwde ik. De grond scheurde, ramen klapten.
‘Shiloh,’ Lena kwam de kamer binnen gelopen en plots hield mijn woede op. De vloer heelde zich. ‘Je komt er wel achter. Het heeft alleen tijd nodig.’

Reacties: