FanFic.nl

Kamer 427

2.

Toen ze hem de volgende ochtend kwamen halen, lag hij nog steeds met wijd open ogen naar het plafond te staren. Hij was enigszins gekalmeerd en opgewarmd, maar de vragen bleven door zijn hoofd spoken. Waarom was ze gestopt met gillen? Waarom had ze niet gereageerd? Wie was ze? Wat had ze gedaan? Waarom?
‘Over vijf minuten word je verwacht bij het ontbijt,’ sprak de strenge stem van de vrouwelijke bewaakster die hem wel vaker kwam wekken. Of, in dit geval, uit bed kwam roepen – slapen had hij toch niet gedaan.
Harry knikte, hoewel de vrouw hem op zeker niet kon zien, en hij bromde iets, hoewel de vrouw hem op zeker niet zou horen. Daarna wachtte hij tot ze weer verder ging.
Overdag waren ze redelijk vrij. Op hun verdieping, althans. Hun deuren zaten nooit op slot. Ook ’s nachts niet, maar dan zat er een bewaker op de gang om ervoor te zorgen dat ze in bed bleven. Of, op zijn minst, in hun kamer.
Overdag was dat niet het geval, zodat ze een beetje over de gang konden lopen. Hier en daar een praatje maken. Ze konden plannen bedenken wat ze wilden, want om de gevangenis stonden torenhoge muren en er was geen ontspanningsmogelijkheid. Dat werd hen herhaaldelijk op het hart gedrukt. Daarbij kwam dat ze het grootste gedeelte van de tijd dwangarbeid verrichtten. En als ze een manier vonden om elkaar af te maken, zou dat de buitenwereld alleen maar mooi uitkomen – hoewel dat natuurlijk nooit hardop werd uitgesproken.
Hij stond op. De kou van het beton kroop onmiddellijk weer via zijn tenen naar boven, door zijn botten verder omhoog. Zijn hele lichaam door. Hij rilde en schoot zijn groene overall aan. De kleuren waren gesorteerd op verdieping. Zijn verdieping was groen, de moorddelicten. De verdieping onder hem was rood, de verkrachtingen. Die daaronder blauw, de mishandelingen. De onderste verdieping was wit, daar zaten de dieven. De bovenste verdieping tenslotte was geel, daar zaten de zwaarste gevallen. Massamoordenaars, mensen die het deden omdat het leuk was – niet omdat ze honger hadden of dorst, of woede. Geel ging iedereen altijd uit de weg, instinctief. Alsof ze zelf engeltjes waren.
Zodra hij ook zijn afgetrapte gympen aan had getrokken, begaf hij zich de gang op. Zijn overbuurman, met wie hij altijd naar de ontbijtzaal liep, was er nog niet, dus bleef hij eventjes doelloos staan. Hij nam zijn kamerdeur in zich op, het stoffige getal 429. Het bestond uit een dof metaal. De kleur was een beetje bruinachtig, maar ook weer niet helemaal. Harry kon het niet plaatsen, ging ervan uit dat dit kwam doordat zijn kamernummer niet meer in perfecte staat verkeerde. Hij was de zoveelste die de kamer bewoonde, en na hem zouden er nog tientallen anderen ondergebracht worden in 429.
De vier stond voor de verdieping en de 29 stond voor de vijftiende kamer aan de rechter kant – daar bevonden zich alle oneven getallen. Alsof ze in een echte straat woonden. Op de vierde verdieping. In groene overalls.
Nee.
Stilletjes schoof de jongen een deur op, liet zijn vingers over de deurklink glijden alsof het een magisch voorwerp was. Voorzichtig, liefdevol. Op de deur stond 427. Geen naam, nooit een naam, dat stond er bij hem ook niet. Bij niemand. Hoe heette ze?
‘Morgen, Harry,’ hoorde hij vanaf de even kant van de gang.
‘Morgen, Zayn,’ antwoordde hij, terwijl hij zich omdraaide en, alsof er nooit iets gebeurd was, aan de zijde van zijn overbuurman richting de ontbijtzaal liep.
Het rook er naar gebakken eieren, wat Harry na anderhalf jaar wel zo’n beetje de neus uitkwam. Iets anders was er echter niet, dus hij moest er maar mee leven. Er maar van leven. Een andere optie was er niet.
Niet dat iemand het erg zou vinden als hij kwam te overlijden.
Maar daarom juist.
Hij glimlachte in zichzelf, nam een bord en liet er een glibberig vet ei op gooien, vergezeld door twee sneetjes oud brood. Heerlijk, vertelde hij zichzelf, maar de overtuiging was er na de eerste week al af geweest.
Terwijl de twee jongens een plekje zochten aan de groene tafel – de tafels waren ook op delicten ingedeeld – scanden Harry’s ogen alle meisjes af. Het waren er niet zoveel, eigenlijk, en de meeste kende hij. Hij kwam langs Sarah van 422, die vastzat omdat ze haar jongere broertje vermoord had, zodat ze zelf meer voedsel zou hebben. Carla van 403, die bij hoog en laag vasthield dat ze onschuldig was, maar vastzat voor het vermoorden van haar opa. Tonia van 417, die haar buurman had omgebracht en bestolen van de kippen, om de beesten vervolgens op te peuzelen. Haar tijd zat er bijna op, wist Harry toevallig. Ze was al drieëntwintig en een beetje.
Het meisje van 427 zag hij niet. Kon hij ook niet zien, want hij kende alleen haar stem. Hij zuchtte. Waarom wilde hij het eigenlijk zo graag weten?
‘Gegroet, mijn maten,’ werd Harry uit zijn gedachten weggetrokken. Hij keek op en zag een blonde jongen tegenover hem staan. ‘Gegroet, Niall,’ mompelde hij terug, met een mond vol koud geworden ei. Hij wist dat hij de vrolijkheid van de jongen niet kon evenaren en hij had zich er lang geleden bij neergelegd. Of niet zo lang. Vlak voor zijn laatste knipbeurt, maar hij wist niet hoelang die alweer geleden was. Niet heel lang. Waarschijnlijk. Hoewel – zijn haar begon alweer aardig te groeien. Nu hij erover nadacht, realiseerde hij zich dat de volgende knipbeurt waarschijnlijk binnen twee weken voor de deur zou staan.
‘Lekker geslapen?’ vroeg Zayn, waarop Niall knikte. Vervolgens viel hij zijn ei aan alsof hij al in maanden niet gegeten had. Dat deed hij elke ochtend, en Harry vroeg zich nog steeds af waar hij het allemaal vandaan haalde. Vrolijkheid, eetlust. Levenslust.
Nee, dat had Harry wel. Hij weigerde het loodje te leggen, al was het alleen maar om wraak te kunnen nemen op iedereen die er iets mee te maken had gehad. Daarna mochten ze hem afmaken. Daarna zouden ze hem ook afmaken, want hij zou vrijkomen op zijn vierentwintigste – de maximale detentieleeftijd – en iedereen ouder dan eenentwintig werd zonder pardon opgehangen als ze schuldig werden bevonden aan wat dan ook. En moord viel zonder meer onder “wat dan ook”.
Maar dat was voor later zorg. Hij was immers pas negentien. Als de kapper werkelijk elk kwartaal langskwam.
Hij haalde een hand door zijn haar, voelde aan zijn krulletjes. Zijn eigen krulletjes, bruin. Ze definieerden hem. Ze hoorden bij hem. Onafscheidelijk, altijd tot de kapper kwam. Zayn plaagde hem er weleens mee, als de kapper bijna in aantocht was. Als ze dachten dat de kapper bijna in aantocht was. Zo ongeveer nu.
‘Ze zijn weer lang aan het worden, Harry,’ sprak Zayn dan ook, waarschijnlijk omdat hij merkte dat zijn overbuurjongen diens krulletjes onder de loep nam. Zien kon Harry ze niet, want hij had geen spiegel. Slechts eens in de zoveel tijd mochten ze in de spiegel kijken, in het kantoortje van de hoofdpsycholoog, die altijd wilde weten of ze al baalden van hun zonden. Niet dat het iets uitmaakte. Iedereen kwam op zijn vierentwintigste vrij, hoe dan ook. En begingen ze daarna opnieuw een misdaad, mochten ze hun straf in het hiernamaals uitzitten. Het enige verschil was misschien dat er meer moeite werd gedaan om de echt geschifte gevallen in de gaten te houden.
‘Ja,’ beaamde Harry glimlachend, waarna hij de laatste hap van zijn smakeloze brood wegwerkte.
Ja, zijn zevende kwartaal moest er bijna opzitten.

Reacties: