FanFic.nl

never forget me

Mijn verloren puzzelstuk

Blaine liep de hele dag te ijsberen in de woonkamer.
'Als je niet meteen gaat neerzitten plak ik je aan een stoel,' zei Dan verveeld.
'Wat als hij me niet leuk vindt?'
'Dan is dat jammer voor hem.'
Blaine keek terug op zijn horloge. Tien na een in de middag. Binnen enkele uren zou hij terug in de betoverende ogen van de speciale jongen, die Kurt bleek te heten, kunnen kijken. Zijn hart begon al sneller te slaan bij die gedachte.
'Oke, rood of wit met blauwe bollen?'
'Wat?' zei Dan ongeïnteresseerd. 'Ik probeer tv te kijken.'
'Mijn strikje!'
'Euhm, rood'
Blaine rolde even met zijn ogen en liep toen terug naar zijn eigen kamer. Om zijn zenuwen wat onder controle te houden besloot hij nog wat gitaar te spelen, want als er iets was dat hem kon rustig maken dan was het wel muziek.
Na enkele liedjes, legde hij zijn gitaar weg, liep naar de spiegel en bekeek hemzelf. Zijn krullen stonden nog steeds alle kanten op, maar er was niets om die in toom te houden dus liet hij ze maar zo staan. Hij had kleine stoppels omdat hij te lui was geweest zich nog te scheren, waar hij nu spijt van had.
Hij deed zijn rode strikje aan, lachte nog even naar hemzelf in de spiegel en ging toen terug naar de leefruimte waar Dan naar een of ander realityprogramma zat te kijken.
'Ik moet weg,' zei Blaine zachtjes.
Dan keek op van het scherm met een vragende blik.
'Mijn afspraakje waar ik volgens jou de laatste dagen constant over bezig was? Remember?'
Dan sprong uit de zetel, rende naar Blaine en gaf hem een knuffel. Nouja, Blaine had meer het gevoel dat iemand hem probeerde te stikken, maar het was het gebaar dat telde.
'Succes!' zei Dan vol enthousiasme. De vraag was of hij werkelijk wilde dat Blaine een nieuwe vriend kreeg, of dat hij gewoon wou dat Blaine zou stoppen met te zeuren over het feit dat niemand hem wilde.
Blaine knikte even naar Dan en nam zijn tas.
'Als het toch een enge man is of een grapjas, beloof je me dan om te sturen?'
'Tuurlijk. Bedankt hé'
'Daar zijn huisgenoten toch voor. En maak nu dat je weg bent, of je engel is alweer vertrokken naar de hemel.'
Blaine moest lachen bij het horen van die laatste zin, terwijl hij de deur achter zich toesloeg.

Twintig na 3.
'Hij komt niet,' spookte het door Blaines hoofd. Ze hadden afgesproken via sms op dezelfde plaats waar Blaine had zitten gitaar spelen. Ze hadden nog niet veel zitten sms'en aangezien ze het beiden vrij druk hadden gehad de laatste tijd, en het feit dat ze elkaar nog niet zo goed kenden maakte het ietwat vreemd.
Blaine keek in het rond maar zag enkel een moeder en haar kind die een wandeling maakte, twee oudere koppels die de eendjes broodkruimels gaven en een groepje jongeren dat duidelijk aan het roken was.
Blaine ging tegen een boom leunen en zuchtte diep.
'Waarom altijd ik?'
Hij voelde zich weer bedrogen en had er genoeg van om altijd te moeten wachten op iedereen. 'Nog vijf minuten en dan vertrek ik.'
Hij had al een berichtje gestuurd met de vraag of er niets was gebeurd, maar hij had geen antwoord terug gekregen. 'Misschien is er echt iets gebeurd, ligt hij gewond in het ziekenhuis of moest hij dringend naar een familielid dat op sterven ligt ofzo.' Blaine zocht redenen om Kurt te beschermen. Hij wou gewoon niet dat net hij hem voor schut had gezet. Hij begon nu terug te twijfelen of de berichten wel van hem kwamen.

'Ik vraag me af hoeveel kleurpotloden ik nodig ga hebben om je ogen in te kleuren.'

Blaine keek achter de boom waar hij al een hele tijd stond tegen te leunen en zag de jongen daar zitten met een tekening op zijn schoot. Een tekening van Blaine.
'Wow, hoelang zit jij hier al?'
'Een tijdje. Mijn excuses maar ik kon het niet laten om je nu te tekenen. Daar gaat mijn goede indruk.'
'Nee, ik dacht gewoon dat je niet meer zou komen of dat je iemand anders was of ...'
Kurt stond nu recht en stak zijn hand uit. Blaine nam zijn hand en schudde even.
'Kurt'
'Blaine'
'Leuk strikje,' zei Kurt terwijl hij glimlachte.
'Euhm da-dankje,' stotterde Blaine die er nu even rood uitzag als zijn strikje ,'leuk outfit en tekening.'
'Bedankt, wel, Blaine, zin in een wandeling met daarna wat koffie?'
'Tuurlijk.'
'Geen gitaar deze keer?'
'Wel, na een tijdje begint die gitaar zwaar te wegen en krijg ik last van mijn arm .'
'Vandaar die biceps,' zei Kurt stil, maar toch luid genoeg dat Blaine het kon horen.
'Oké, ik heb nog nooit eerder met een vreemde afgesproken in een park, dus ik ben hier niet zo goed in,' zei Blaine.
'Ach, ik maak hier hele dagen afspraakjes.' Blaine keek nu haastig naar Kurt, die nu ook naar naar Blaine keek.
'Ik maak maar een grapje, dit is ook de eerste keer dat ik dit doe. Normaal gezien geef ik mijn gsm nummer enkel aan mensen die ik ook daadwerkelijk ken, maar het moment was gewoon perfect en ik wilde zo graag je ogen van dichtbij bekijken.'
'Zegt de jongens wiens ogen meer blonken dan een diamant' dacht Blaine.
'Elk om de beurt een vraag stellen aan elkaar? Je mag passen.' zei Kurt.
'Oké, ik begin, wat studeer je?'
'Ik studeer mode sinds kort. Eigenlijk deed ik zang, maar toen ze me vroegen om voor Vogue te werken besloot ik toch om nog te gaan studeren voor mode.'
'Dus je bent ook een zanger?'
'Wel, ik hou ontzettend veel van musicals. Ik zong ook veel hoger dan enkele meisjes op school dus kreeg ik af en toe wat rare blikken. Oké mijn beurt. Hoe oud ben je?'
'Ik ben 22, jij?'
'23. Speel je nog andere instrumenten?'
'Ik speel nog piano en viool. Favoriete musical?'
'Wicked of Chicago. Of Les Mis. Er zijn er teveel. Ambitie om bekend te worden?'
'Niet echt, ik studeer kunstwetenschappen en daar word je niet echt bekend door. Wat is je favoriete koffie?'
'Een non-fat mocha.'
'Goede keuze,' zei Blaine terwijl ze samen naar binnen liepen in de koffiezaak.
'Een non-fat mocha en een medium drip, alstublieft?'
'Komt eraan!'
Nadat ze hun koffie hadden gekregen gingen ze samen zitten aan een tafeltje aan het venster waar ze de voorbijgangers keurden. Kurt schetste een oude man die op een bankje zat op de andere kant terwijl hij vertelde over zichzelf. Blaine luisterde de hele tijd en vond elk verhaal die Kurt vertelde fantastisch. Hij leek zo gepassioneerd door alles wat hij deed en dat gaf zijn ogen nog een extra glans.
Na een tijdje stopte hij met praten en keek recht in Blaines ogen.
'Weet je welk gevoel ik krijg bij jou?'
Blaine voelde zijn hart in zijn keel bonzen.
'Het gevoel of ik je al jaren ken, alsof ik gewoon alles kan vertellen aan jou. Er is iets in mijn lichaam dat zegt dat ik je al eerder ontmoet heb, of ontmoet zou moeten hebben.'
Blaine kon niets zeggen, hij wou wel antwoorden, maar zijn mond ging gewoon niet open. Hij wou uitleggen hoe hij hetzelfde voelde, hoe herkenbaar zijn ogen leken, alsof ze ooit in een droom van hem de hoofdrol hadden gespeeld, maar hij kon enkel kijken.
'Shit, mijn gsm gaat af. Rachel? Wat? Oke, ik kom direct naar huis. Bye.'
'Oke, blijkbaar zit er een gigantische spin in mijn huis die ik moet gaan vertrappelen voor mijn huisgenote heel New York bijeen schreeuwt. Het was leuk je ontmoet te hebben, Blaine.'
'Kunnen wij elkaar nog eens terugzien?' flapte Blaine eruit. Hij had het subtieler willen aanpakken, maar dat was duidelijk mislukt.
'Zaterdag, 2 uur, onze boom.' zei Kurt terwijl hij wegging en nog even knipoogde naar Blaine.
'Tot dan,' zei Blaine wetende dat Kurt hem niet meer kon horen.
Hij stond ook op en vertrok naar huis, met een glimlach die nog nooit eerder op zijn gezicht had gestaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.