FanFic.nl

Truly, Madly, Deeply

Thirty-two

Ik luisterde aandachtig naar het komische verhaal van Perrie toen ik schrok van mijn mobiel. Ik pakte hem en zag dat het mijn vader was die belde. Ik excuseerde me toen ik opstond en liep naar een wat rustiger hoekje. Ik nam op en drukte de telefoon tegen mijn oor aan.
"Met Lily," zei ik. Ik zag Niall en de andere jongens door de deur lopen, ik zwaaide en wees naar mijn telefoon, hij knikte maar bleef me aankijken.
"Li-Lily,je-je va-der. Ik w-weet niet wat-t er gebeur-de, hij za-zakte opeens weheg." Het was Alison die aan de andere kant van de lijn huilde. Ik snapte niet wat ze bedoelde.
"Zakte weg? Alison wat is er aan de hand?" Ik voelde mijn hart overslaan en een slecht gevoel bekroop me, ik zag Niall met een bezorgd gezicht mijn kant op komen.
"Een ha-hartaanval, hij is n-u on-onderweg naar he-het zie-ziekenhuis, ik weet nie-niet of ie in le-ven blijhijft" zei Alison snikkend.
Ik voelde hoe mijn greep zich verzakte, ik voelde mijn mobiel langs me heen naar beneden vallen. Ik zag Niall die met steeds grotere passen op me af liep. Ik zag hem op me af komen, maar het leek alsof het in slowmotion gebeurde. Ik hoorde niks meer en ik voelde mijn benen niet meer. Toen werd alles zwart.

Ik hoorde geschreeuw toen ik langzaam weer bijkwam. Ik deed mijn ogen open en ik zag Niall die mijn hoofd op zijn knieën had liggen. Ik lag nog steeds op de grond. Naast Niall zag ik Louis en Harry, ik zag dat Eleanor mijn hand vasthield.
"Ze komt bij!" riep Harry over zijn schouder naar andere mensen.
"Lily, gaat het? Wat gebeurde er?" vroeg Niall bezorgd. Plotseling herinnerde ik me het telefoontje van Alison weer. Direct schoot ik rechtovereind en hapte naar adem.
"Ik moet gaan!" riep ik terwijl ik omhoog krabbelde en verdwaasd naar de deur wilde lopen.
"Doe eens rustig Lils! Wat is er aan de hand?" vroeg Niall die me vastpakte, maar ik kon niet meer rationeel denken en begon zijn armen van me af te gooien. Toen hij me weer vastpakte, dit keer steviger, begon ik hem te slaan en te gillen.
"Laat me gaan! Ik moet hier weg!" gilde ik wanhopig. "PAPPAAA!" riep ik en ik voelde tranen opkomen. Ik zag door mijn tranen heen geschrokken gezichten, inclusief die van Niall die niet wist wat ie met me aan moest.
"Oke, we gaan weg, geen probleem, maar vertel me wat er aan de hand is," zei Niall rustig. Ik begon nog harder te jammeren en om mijn vader te roepen. Ik had een slecht gevoel, alsof er binnen in mij iets afgestorven was. Alison had het nog niet echt gezegd, maar mijn vader was dood. Weg. Voor altijd. Net als mijn moeder. Het was voorbij, ik was wees, ik had geen familie meer, en ik moest nog achttien worden. Mijn vader, hij mocht niet dood zijn, ik kon niet zonder hem. Ik was nog steeds aan het gillen terwijl duizenden gedachten door mijn hoofd vlogen. Ik probeerde me nog steeds los te worstelen uit Nialls' greep, alleen een stuk minder krachtig dan in het begin.
"Lily, wat is er? Wie had je aan de telefoon?" fluisterde Niall in mijn oor, zijn stem en adem die tegen mijn wang aan kwam kalmeerde me terwijl ik mijn handen nu voor mijn gezicht hield en mijn tranen ongecontroleerd liet gaan.
"Pappa, hij is dood," snikte ik. Ik voelde hoe Niall even stopte met ademhalen en mij nog dichter tegen zich aan trok.
"Oh mijn God, Lily. Kom we gaan," zei hij. Hij gebaarde naar Paul die met ons meeliep naar buiten terwijl hij zijn jasje voor ons hield zodat we gedeeltelijk uit het zicht bleven voor de cameras. Niall hield me nog steeds stevig vast terwijl we naar een auto liepen. Ik hoorde het gegil van de mensen niet en zag de flitsen van de cameras ook niet. Het enige wat ik hoorde was een doodse stilte. Alles ging aan me voorbij, ik had het gevoel alsof ik het leven van iemand anders leidde, alsof ik toekeek van buitenaf. In de auto probeerde ik Niall te vertellen wat er was gebeurd, maar ik kwam niet uit mijn woorden. Hij hield mij in zijn armen en fluisterde allemaal geruststellende woordjes in mijn oor.
Na de dood van mijn moeder waren mijn vader en ik uit elkaar gegroeid. Hij wist niet zo goed hoe hij met me om moest gaan en al helemaal niet toen ik ging puberen. Ondanks dat hadden we toch een bijzonder sterke band, we hadden alleen elkaar nog. Hij werkte super hard om mij te onderhouden en me alles te geven wat ik wilde, en ondanks dat we het nooit zeiden hielden we zielsveel van elkaar. Nog steeds hou ik van hem.
We reden naar het ziekenhuis en toen we daar aankwamen was ik gestopt met huilen.
"Het spijt me dat ik je voor schut heb gezet bij al je vrienden," zei ik toen we uitstapten.
"Doe normaal, ze begrijpen het wel. Maak je geen zorgen." Hij hield zijn arm om me heen en samen liepen we naar binnen. Direct kwam Alison op ons afgerend en ze omhelsde me. Ik knuffelde haar terug en Niall liet me los. Hij keek ons aan terwijl we samen troost zochten. Ik was niet zo op haar gesteld, maar mijn vader was voor ons allebei belangrijk geweest.
"Het spijt me zo," fluisterde ze. Ik zei niks. Het was stil in mij.
"Kan ik hem zien?" vroeg ik toen ik me uit onze omhelzing losmaakte en mijn neus afveegde aan mijn mouw. Alison knikte en met z'n drieën liepen we de gangen door.

Buiten inhaleerde ik diep. Het was al mijn derde sigaret in tien minuten. Het levenloze lichaam van mijn vader had me weinig gedaan. Diegene die op de tafel lag was iemand anders, met ingevallen wangen en een bleke huid. Het was slechts een gebruikte verpakking waarvan de inhoud weg was.
Ik draaide me om naar Niall, die duidelijk niet meer wist wat ie moest zeggen toen ik de rook uitblies.
"Even realistisch, wat moet ik nu?" vroeg ik. Hij schrok van mijn woorden. Ik had niks zinnigs meer uitgebracht nadat ik Alison vroeg of we hem konden zien.
"Ik weet het niet Lil, er moet vast heel veel geregeld worden. Het spijt me zo dat ik je niet het hele proces kan steunen," zei hij zuchtend. Zijn woorden staken me, ik wist dat hij weg moest maar ik had hem toch liever bij me gehad. Ik was niemandskind, ik hoorde nergens meer bij. Ik draaide me om en wilde naar de auto lopen, naar huis, als ik nog een thuis had. Ik hoorde Nialls' voetstappen achter me en hij pakte mijn arm vast. Hij draaide me om en onze gezichten bleven centimeters verwijderd van elkaar afhangen.
"Ga met me mee, op tour. Ik zorg dat je priveles krijgt en als ik terug kom zien we wel," zei hij.

Reacties: