FanFic.nl

Cursed

Chapter 1

Duisternis omhult mij, zit in me en blijft aan mijn huid kleven. Ik ben amper bij bewustzijn. Alleen mijn gedachten en zintuigen werken in deze dwaze tijd.
Het water stroomt nog over mijn gezicht heen, ik lig dus nog in het water.
Er zijn stemmen in de buurt maar ze zijn ver weg. Ik besef dat ik hier doodga. Ik kan me niet bewegen, nog geen eens een vinger of een ooglid.
Het water stroomt mijn mond in en zo verder door mijn slokdarm. Het komt in mijn neus en in mijn oren.
Langzaam glij ik verder het water in maar ik wordt vast gepakt door iets. Het is warm, voelt sterk aan en trekt mij uit het water.
Het water stroomt in grote hoeveelheden uit mijn mond als ik op iets hards lig.
Het voelt alsof mijn ribben worden samen geperst, uitgeknepen en worden vermaalt met een paar stenen. Ik hoest als er water weer terug naar binnen stroomt.
Mijn ogen willen niet open, bang voor wat ik zou aan treffen. Maar als ik op mijn rug wordt gelegd doe ik mijn ogen open.
Alles is zo helder, zo prachtig en zo anders. Het is alsof ik met een andere blik naar de wereld om mij heen kijk.
De bomen zijn net een ruisende kleuren zee, vol kleuren die het seizoen aankondigden.
De lucht is net als hemelse blauwe ogen, vol leven en vol met vreugde.
Opeens komt er een gezicht boven mij hangen, het is een man. Hij heeft lang bruin haar en hij heeft zijn baard afgeschoren zodat je alleen de stoppeltjes er nog van ziet.
Zijn ogen lijken wel van betoverend bruin, waardoor ik hem sprakeloos blijf aankijken.
Ik weet niet wat ik moet zeggen of beter nog of ik wat moet zeggen. Zonder enig schaamtegevoel blijf ik hem aankijken.
Hij is de eerste van ons twee die wat zegt na een lange ondoorbroken stilte.
'Gaat het?'de woorden komen onzeker over zijn lippen heen alsof hij bang is dat hij mij zou afschrikken.
Als hij uitgesproken is kijkt hij mij hoopvol maar ook onwetend aan. Het lijkt alsof hij wilt dat ik veilig ben maar dat ben ik niet, dat weet ik diep in mijn hart. Stil zwijgend kijk ik hem aan met een lege blik, ik wist gewoon niet wat ik tegen hem zou moeten zeggen.
Met een diepe zucht staat hij op en loopt hij weg. Maar als ik overeind probeer te komen voel ik een paar armen achter mij.
Ik kijk om en zie de man die net was weg gelopen maar hij is niet alleen. Er zit nog een man naast hem. Hij lijkt veel op de man met de bruine haren maar er is wel een groot verschil tussen hem en de andere man.
De man die erbij is gekomen heeft blond haar, blauwe ogen en zijn snor is ingevlochten terwijl hij een soort van ringbaard heeft. Maar ook zijn ogen staan vriendelijk en geruststellend.
Het is raar maar ik voel mij veilig bij hun, het is alsof ik hun ken.
'Heb je een naam?'vraagt de blonde man aan mij.
Nonchalant haal ik mijn schouders op om aan te geven dat ik het niet weet. Ik weet eigenlijk niks meer van voordat ik in de stromende rivier terecht kwam.
De twee mannen kijken elkaar even aan en beginnen dan tegen elkaar te praten.
'Fili?'zegt de man met de bruine ogen.
'Ja, Kili?'zegt de blonde man.
'Denk jij wat ik denk?'vraagt de man die Kili heet.
'Misschien. Wat denk jij dan?'zegt de man genaamd Fili.
'We geven haar een naam.'Kili kijkt glunderend van Fili naar mij.
'Geweldig idee, broertje.'antwoord Fili.
Fili en Kili helpen mij overeind voordat ze mij op een laaghangende tak neer zetten. Vervolgens beginnen ze te brainstormen over een naam voor mij.

Reacties: