FanFic.nl

Kamer 427

3.

Het werk was saai. Het werk was bijna altijd saai. Soms moesten ze zwaar werk verrichten, zoals het in elkaar zetten van staalconstructies. Soms moesten ze simpelweg voorwerpen in plastic zakjes stoppen. Soms, zoals nu, moesten ze domweg sorteerwerk uitvoeren. Met zijn allen stonden ze langs een lopende band, ergens in de kelders van het gebouw, waarover het ene na het andere plastic voorwerp rolde. Recyclen, en daarom moesten ze de voorwerpen sorteren op kleur. Eerst de hoofdkleuren, daarna de verschillende tinten. Hersendodend. Saai.
Harry stond langs een band waar alle objecten gedeponeerd werden die ergens iets weg hadden van de kleur blauw. De specifieke tint die de jongen ertussenuit moest vissen, was turquoise. Hij pakte het ene na het andere voorwerp op en mikte het lusteloos in een plastic emmer. Turquoise, turquoise. Nog meer turkquoise. Het kwam zijn neus nu al uit en de dag was nog lang niet om. Turquoise. Hij weerstond de verleiding om te zuchten. Dat werkte niet, dat werkte allang niet meer.
Hij vroeg zich ook allang niet meer af waarom al dat plastic niet gewoon op één grote hoop werden gegooid. Regelmatig had hij het idee dat het allemaal alleen maar bezigheidstherapie was: zodra het gesorteerd was, zou het gezamenlijk in dezelfde oven versmolten worden. Alsof de kleur iemand interesseerde. Maar ja. Ach.
Stiekem was hij allang blij dat hij niet gedwongen werd te werken bij de verbrandingscentrales. Alleen bij de gedachte aan de stank en de hitte en de verstikkende roetlucht kreeg hij het al benauwd. Het was genoeg om hem weer braaf aan het sorteren te krijgen. Het was allemaal zo erg nog niet. Misschien. Soms.
Zodra er omgeroepen werd dat het tijd was voor de lunch, smeet Harry al het plastic echter onmiddellijk terug op de lopende band. Twee tellen later hield het ding stil. Eigenlijk wilde de jongen wegrennen, naar boven, kijken of hij iemand kon ontdekken in de buurt van kamer 427. Hij wist dat de kans nihil was, maar zijn nieuwsgierigheid was onmogelijk in toom te houden.
Wegrennen was geen optie. Ze verlieten de werkhal in nette rijen, altijd, waardoor het wel even duurde voor Harry eindelijk op de begane grond – waar de eetzaal zich bevond – aankwam. Onmiddellijk probeerde hij zich, zo onopvallend mogelijk, uit de rij te verwijderen. Voorzichtig. Langzaam. Rustig, maar ook weer niet te langzaam, dan zou hij mensen ophouden. Richting het toilet. Schuifelen, maar dan net iets sneller. Niet te snel. Langzaam. Ja.
‘Hé, waar ga je heen?’
Poging mislukt.
Harry draaide zich om en keek recht in de bruine ogen van Liam, de enige van de witte verdieping met wie hij wel eens sprak. Over het algemeen ging iedereen de verdiepingen boven zich uit de weg in de veronderstelling dat die gevaarlijk waren, maar Liam leek daar het nut niet van in te zien. Harry zag hem zelfs regelmatig optrekken met bepaalde mensen van geel.
‘Ik ga even naar het toilet,’ loog Harry, terwijl hij Liam vervloekte.
‘Oh, wacht even, ik loop wel mee,’ bood de bruinogige aan.
‘Nee, dat hoeft echt niet.’
‘Jawel, ik moet toch ook.’
Daar ging zijn kans om ertussenuit te knijpen. Dat werd vanavond pas op bezoek bij zijn buurvrouw. Tenzij hij toe wilde geven dat ze zijn nieuwsgierigheid geprikkeld had, maar hij wist dat Zayn hem uit zou lachen en hij zag Liams zachtaardige ogen al goedbedoeld naar hem glimlachen. In zijn hoofd hoorde hij zelfs Nialls plagerige opmerkingen al en dat alles bij elkaar zorgde ervoor dat hij zijn mond hield.
Terneergeslagen volgde Harry Liam naar het toilet. Het lag aan de andere kant van de begane grond en was de meest afgrijselijke plek van de hele gevangenis. Er werd wel schoongemaakt, af en toe, maar meer dan een beetje ontsmettingsmiddel werd er niet gebruikt. Alle muurtekeningen bleven staan. Alle kreten, alle dreigingen. De ernst ervan varieerde van Je moeder en Ik weet waar je bed slaapt tot serieuze en zelfs persoonlijke dreigingen. Zo werd er aan Dylan 322 beloofd dat hij, mocht hij nogmaals iemands eten jatten, nooit meer het daglicht zou zien. Niet dat de gevangenen het daglicht ooit zagen. Er werd weleens gespeculeerd dat de lagere verdiepingen ramen in hun kamers hadden, maar op de hogere verdiepingen konden de gevangenen alleen maar dromen van het daglicht. Dat zouden ze niet meer zien tot ze vrijkwamen op hun vierentwintigste.
Harry betrad het toilet altijd met iets van angst in zijn binnenste. Hij wist dat hij lang niet iedereen in het gebouw lag, maar hij hoopte toch dat zijn naam nooit op de muur zou verschijnen. Dat hij nooit meer levensgevaar zou hoeven trotseren dan de glibberige eieren die ze bij het ontbijt kregen. Dat hij op zijn vierentwintigste de kans zou krijgen om wraak te nemen.
Het toilet was opgedeeld in hokjes, zoals een damestoilet, om verrassingsaanvallen te voorkomen. Iets in die trant, had Harry ooit vernomen. Het interesseerde hem vrij weinig.
In de hokjes werden meestal minder persoonlijke dreigingen neer gekalkt, omdat de kans kleiner was dat de aangesprokene uitgerekend dat hokje zou gebruiken. Behalve sommigen. Sommigen gebruikten elke keer hetzelfde hokje. Harry herinnerde zich een keer dat iemand zichzelf had opgesloten in het hokje helemaal rechts, waarop een andere gevangene – van blauw – het bijna in zijn broek had gedaan, omdat hij weigerde een ander hokje te betreden. Harry grinnikte bij de herinnering.
Stelletje idioten.
Niet dat het echt iets uitmaakte. Harry overwoog even plaats te nemen op de toiletbril, maar die was zo smerig dat hij besloot te blijven staan. Zo wachtte hij zwijgend af tot Liam klaar was en zijn hokje weer verliet. Zodra dat het geval was, trok hij zelf ook door, liep de algemene ruimte weer in en waste zijn handen. Bezigheidstherapie. Geen argwaan wekken.
Liam merkte niets. Natuurlijk merkte hij niets, want hij verwachtte niets.
Harry liet zijn ogen achteloos over de muur glijden. Hij kende alle berichtjes uit zijn hoofd. Althans – kende het uiterlijk van de muur uit zijn hoofd, het spel van kleuren, niet de exacte boodschappen. Toen zijn ogen vlak naast de deurpost over 427 gleden, verstijfde hij dan ook eventjes. 427, stond er, Ik zet het je betaald. In het neongeel. Eroverheen was een zwarte streep getrokken, dwars door de aa van betaald. Harry stelde stilletjes vast dat het een boodschap moest zijn geweest aan de vorige bewoner van die kamer: het meisje kwam vanzelfsprekend nooit in het herentoilet. Nam hij aan.
‘Ik heb best wel honger gekregen,’ sprak Liam, waardoor Harry niet de kans kreeg er verder over na te denken. Samen liepen ze de gang op. ‘Ik vind het altijd maar vermoeiend, dat langs de lopende band staan de hele tijd.’
‘Welke kleur had jij?’ vroeg Harry.
‘Magenta,’ grinnikte Liam. ‘Jij dan?’
‘Charmant, ik had turquoise.’
‘Ook zeer inspirerend,’ sprak Liam met een stem alsof hij er verstand van had. Beide jongens lachten erom, waarna ze de eetzaal betraden. Harry hoopte stiekem dat hij daar de kans zou krijgen om er alsnog tussendoor te knijpen, maar al snel bleek ook dat tevergeefs: Zayn had hem al opgemerkt en hield hem met zijn ogen net zolang vast tot hij naast hem plaatsnam. ‘Gozer, waar was je?’ vroeg hij, zodra de jongen binnen gehoorafstand was.
‘Met Liam op het toilet,’ antwoordde Harry, terwijl hij het onderwerp richting de witte tafel zag lopen. En bedankt, dacht hij stilletjes, maar hij zei het niet.

Reacties: