FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

3O: Zayn

Mijn naam galmde door het bos, bleef tussen de ondergesneeuwde takken hangen. Het bereikte mijn oren, maar ik negeerde het. Ik wilde rust, wilde stilte. Alleen. Niemand anders.
‘’Harry!’’
Ik schudde mijn hoofd, hief hem vervolgens en drukte mijn handen op mijn oren in plaats van mijn gezicht. Ik drukte harder en harder, wilde het geschreeuw buiten sluiten.
‘’Harry! O my god… Harry!’’
‘’Daar is ‘ie!’’ Krakende voetstappen, steeds dichterbij. Ik drukte harder met mijn handen, schudde heviger mijn hoofd. Zinloos.
‘’Harry! Verdomme, wil je dat niet weer doen? Ik – we dachten…’’ Iemand knielde bij me neer, de gedempte stem kon ik niet plaatsen, wilde ik niet plaatsen. Praat maar wat je wilt, doe maar. Ik luister niet. Ik wil stilte. Alleen. Een hand legde zich op mijn been, kneep er liefdevol in. Even voelde ik de drang te kijken, voelde ik de drang mijn handen weg te halen en gewoon op te staan. Verder te gaan met waar we mee bezig waren.
‘’Harry, alsjeblieft. Je – ik…’’ Ik hoorde een onderdrukte snik, kon er niets aan doen, haalde mijn handen weg. Opende mijn ogen, keek opzij. Opzij naar de spreker, opzij naar hem. Ik beet op mijn lip, kon zijn pijn niet aanzien. Zijn opwellende tranen, zijn trillende lip. Niet huilen, alsjeblieft.
Ik pakte zijn hand vast, die nog steeds op mijn been lag, en veegde met de rug van mijn vrije hand mijn tranen weg.
‘’Sorry, het was me gewoon even te veel. Het spijt me.’’ Mijn stem trilde, een glimlach verscheen op Zayn’s lippen.
‘’Ik snap het wel. Na dat meisje en… Nou, alles.’’ Ik knikte, keek hoe Zayn opstond en zijn hand naar me uitstak. ‘’Kom op, Lou wacht op ons.’’ Ik knikte, liet me door hem omhoogtrekken en bereidde me voor op een tirannie van Louis – die niet kwam. Zodra ik om de boom heengelopen was, achter Zayn aan, vlogen twee armen om mijn nek en werd ik hard tegen een lichaam aangedrukt.
‘’Stoute Hazza, niet zomaar weer weglopen! Weet je wel hoe dicht het bos is? We waren je na een minuut al uit het oog verloren en je had overal kunnen zijn en we waren zo bang dat ze je te pakken hadden en dat ze misschien zelfs al-‘’ Grinnikend worstelde ik me uit Louis’ armen en legde ik mijn hand over zijn mond, zodat zijn laatste paar woorden gesmoord werden.
‘’Lou, rustig maar. Het spijt me, ik wilde alleen heel even… Rust.’’ Louis opende zijn mond om weer verder te ratelen, maar Zayn porde hem in zijn zij waardoor hij bijna een meter opzij sprong en daardoor tegen één van de vele bomen aan knalde. Zowel Zayn als ik konden onze lach niet meer inhouden, waarna ook Louis begon.
‘’Ik ben gewoon blij dat er niets aan de hand is, Hazz,’’ zei Louis, waarna hij me nog één knuffel gaf. Onbewust glimlachend, voelde ik een kleine steek van schuld door me heengaan.
‘’Oké, back to basics. Hoe gaan we dit markeren?’’ vroeg Zayn, toen we weer aankwamen op de plek van het hangende lijk. Een frons sierde zijn gezicht, hij liep bedenkelijk te ijsberen.
‘’Nou. Wat dacht je van de voetstappen volgen?’’ Zayn en Louis keken me aan alsof ik net had gezegd dat Yorkshire pudding het goorste was wat ik ooit had gegeten, maar glimlachten daarna.
‘’God. Da’s nog eens slim.’’ Ik knikte, draaide me om en wilde teruglopen, maar Louis hield me tegen door me aan mijn schouder vast te pakken.
‘’Wat is er?’’
‘’Eh. Wat dacht je van nog twee lijken vinden?’’ Mijn maag protesteerde luid, mijn gevoel deed vrolijk mee, maar mijn verstand gaf hem gelijk. We moesten de andere twee lijken ook vinden, al wilde ik niet weten in wat voor toestand deze zouden kunnen verkeren. Ik begon me af te vragen of dat door het vergiftigde water zou komen. Misschien dat ze zichzelf opgehangen hebben? Dat het water hun van binnen gek maakt, waardoor ze suïcidaal worden? Dat verklaard niet de afgehakte hand. Misschien hebben ze dat voor die tijd gedaan? Ze… Ze. Het hoeft niet te zeggen dat de andere er ook zo aan toe is, maar mijn gevoel sprak boekdelen.
En toch… Het was te makkelijk.
‘’Zeg. Wat lag daar nou?’’ vroeg ik aan zowel Zayn als Louis, toen we onze weg langs de voetsporen hervatten. Ze stopten abrupt, waardoor ik bijna weer tegen hen aan knalde.
‘’Hé, doe dat eens niet. Straks breekt mijn neus nog echt.’’ Ze haalden hun schouders op, wisselden afwachtend een blik. Opeens voelde ik me ontzettend buitengesloten, als een vijfde wiel. Reserve, onnodig. Misschien was dat ook wel zo, konden ze het prima zelf. Mijn theorieën klopten toch niet, mijn maag gooide zichzelf naar buiten bij een beetje bloed. Oké, een beetje veel, maar toch. Ik voelde opnieuw tranen opwellen, slikte ze verwoed weg. Geen tijd voor zielig doen.
‘’Het missende deel…’’ Zayn huiverde, ik kon hem haast zien rillen van walging. Hoofdschuddend richtte ik mijn blik naar mijn schoenen, mezelf bewust van het feit dat ik dat inderdaad niet had kunnen zien en dat ik dus boos was geworden op Louis om niks. Alweer zo’n stomme actie.
‘’Zeg, als jullie het niet heel erg vinden…’’ zei Louis luchtig, terwijl hij wees naar het doorlopende spoor van voetstappen. We knikten, volgden hem op de voet verder. Telkens hield ik in de gaten wat zich voor ons speelde, zodat ik niet weer tegen Zayn op zou knallen. Want dat ging nog eens een keertje fout. Het viel me op dat het bos steeds dichter werd. Steeds vaker moest ik over uitstekende wortels springen, wegduiken voor takken. Hoe hadden die handlangers in godsnaam een lijk vervoerd door dit beboste gebied? Het leek haast onmogelijk.
‘’Ik vraag me af hoe ze hier in godsnaam dat lijk hebben vervoerd,’’ sprak ik mijn bedenkingen uit. Louis en Zayn stopten, draaiden zich om en keken me met een verwarde blik aan.
Wauw. Ik had een keer gelijk.
‘’Dat is een goeie. Het is haast onmogelijk om-‘’ Louis’ woorden werden afgekapt door een luide schreeuw die door het hele bos galmde. Als een strijdkreet. Kraaien stegen luidruchtig op uit de bomen en drie schorre gillen kwamen uit onze kelen. Ik keek verschrikt om me heen waar die kreet vandaan kwam, toen ik Louis’ hoorde schreeuwen.
‘’Zayn! Nee!’’
Verschrikt draaide ik me om, stikte half toen ik Zayn naar de grond zag gaan. Hij zakte door zijn benen, plofte op zijn knieën in de sneeuw. Louis bukte, pakte hem vast en trok hem tegen zich aan.
Alles leek zich in slowmotion af te spelen. Alles vaagde zich langs me heen, langs mijn gevoel, mijn gedachten. Alsof het niet echt gebeurde, alsof het allemaal nep was. Ik zag Louis’ mond bewegen, hoorde niet wat hij zei.
Het enige waar ik oog voor had, was de gapende wond in Zayn’s schouder en het fonkelende mes dat daar uit stak.

Reacties: