FanFic.nl

Kamer 427

4.

De hemel was in het noorden van Schotland allang verkleurd naar een extreem donkere tint blauw – bijna zwart. Binnenin het zwaarbeveiligde gebouw was daar echter weinig van te merken. Alle gangen en kamers werden nog verlicht door het felle schijnsel van talloze tl-buizen. Verblindend, maar iedereen raakte eraan gewend. De bewakers, de witten, de roden, de blauwen, de groenen en de gelen. De jongen en de ouden, de vrouwen en de mannen. Iedereen. Als het licht uitging, wenden ze aan de duisternis en als het aanstond, wenden ze aan het licht. Ze wenden aan het leven in gevangenschap. Allemaal.
Zo ook Harry. Hij wist na zes knipbeurten vrijwel instinctief te vertellen hoelang hij nog had voor het licht uit zou gaan. Elf uur was het, als hij het zich goed herinnerde. Op zijn kamer had hij geen klok. Op de gang ook niet. Slechts in de eetzaal, en in de verhoorkamertjes, de dokterskamertjes. De behandelkamertjes. Alle vertrekken onder de grond waar hij liever niet kwam. Waar niemand graag kwam. Waar de angstaanjagende apparatuur was en de mensen en de angst, de spijt en het verdriet.
’s Avonds hoefde hij daar niet heen. De meesten niet. Alleen soms, en dan vooral geel. Of groen, als ze straf kregen of overgeplaatst werden naar geel – hoewel dat eigenlijk altijd gepaard ging met een rechtszaak. Maar het was avond en er was geen rechtszaak en Harry hoefde niet naar geel en hij had ook geen andere straf, dus er was niets aan de hand.
In plaats daarvan liep hij, vergezeld door Zayn, naar 429. Daar aangekomen namen de jongens afscheid van elkaar, wetend dat ze elkaar de volgende ochtend weer zouden begroeten – zo ging het altijd. Ze waren op elkaar aangewezen en konden het, godzijdank, goed met elkaar vinden. Goed genoeg. Misschien, dacht Harry soms, misschien konden ze contant onderhouden nadat ze vrijkwamen. Dan bedacht hij zich echter dat hij niet lang vrij rond zou lopen voor hij tot de doodstraf veroordeeld zou worden, en duwde hij de gedachte weer weg. Altijd. Geen tijd voor sentimenteel gedoe.
Harry duwde zijn kamerdeur open en stapte naar binnen. Hij onderdrukte een geeuw – het slaaptekort begon hem parten te spelen. Zodra hij de deur achter zich in het slot had horen vallen, trok hij zijn groene overall uit en ruilde hem om voor zijn pyjama. Onwillekeurig vroeg hij zich af of Liam meer dekens had dan hij, en of de jongen misschien zelfs een eigen wastafel had om zijn tanden te poetsen. Per verdieping namen de voorzieningen af. Harry’s verdieping was verplicht tot het delen van een badkamer. Die van Liam waarschijnlijk niet.
Het gevolg was dat Harry niet elke dag douchte en ook niet elke dag zijn tanden poetste. Het stonk, maar iedereen stonk en iedereen was eraan gewend. Af en toe douchten ze wel en wasten ze hun kortgeknipte haren, maar als dat twee keer per week gebeurde, was dat vaak. Als hij een eigen wastafel zou hebben, zou dat anders zijn…
Maar dat deed er niet toe, want Harry zat niet op verdieping één en hij zou er ook nooit zitten. In plaats daarvan zat hij op de rand van zijn bed in een groenkleurige pyjama, compleet uitgeput. Hij haalde een hand door zijn haren en wreef zichzelf vervolgens flink in de ogen. Hij was moe, en niet zo’n beetje ook, dus ging hij maar alvast in bed liggen. Het was nog geen elf uur. Nog een half uurtje, gokte hij, en meestal gokte hij goed. Nog een half uurtje. Maar hij kon allicht alvast in bed gaan liggen. Misschien had hij geluk en kon hij zelfs in slaap vallen in dat ene halve uurtje.
Juist toen hij onder de dekens gekropen was en zijn ogen sloot, hoorde hij weer gegil vanuit kamer 427. Zelfs zijn nieuwsgierigheid kon het echter niet winnen van zijn vermoeidheid, dus bleef hij liggen. Onder de dekens. Gesloten ogen: ze brandden. Slapen wilde hij, alleen maar slapen. Heel veel en heel lang.
Het gegil hield aan. Het werd steeds harder, steeds scheller. Doordringender. Harry kon het onmogelijk wegdenken. Het drong door zijn oren heen, vulde zijn hele hoofd en maakte het onmogelijk om na te denken of niet na te denken. Het doordrenkte hem met leegte, met alleen maar die stem. Zelfs de vermoeidheid trok weg, langzaam, net zolang tot Harry uiteindelijk zijn ogen opende.
Het was niet dat hij verwachtte iets te zien. Het was niet dat hij verwachtte dat er iets zou veranderen. Hij opende alleen maar zijn ogen, omdat het te vermoeiend was ze toegeknepen te houden. Hij focuste ze eerst op niets in het bijzonder, vervolgens op de muur omdat die in principe het enige was waar hij naar kon kijken. Er stond nagenoeg geen meubilair in zijn kamer, en wat er stond, stond niet in zijn beperkte blikveld. Wel de muur. En wat hij zag, deed hem een hand voor zijn mond slaan.
Iemand was in zijn kamer geweest.
Dat, of hij had een gespleten persoonlijkheid en was zelf met kalkkrijt op zijn muur gaan kalken, maar dat leek hem zeer onwaarschijnlijk. Aan de andere kant leek het hem ook wel spannend, een compleet avontuur beleven met alleen maar zichzelf – en niemand zou hem kunnen stoppen, omdat alles zich in zijn binnenste af zou spelen – maar hij geloofde het niet. Hij kon zich simpelweg niet voorstellen dat hij het zelf geweest was. Hij zou ook niet weten wanneer. Hij was de hele dag niet op zijn verdieping geweest, laat staan in zijn kamer. Ontbijt, werken, lunch, werken, avondeten. En al die tijd was hij in het gezelschap geweest van ofwel Zayn, ofwel Liam, ofwel Niall. Daarbij wist hij honderd procent zeker dat het er niet geweest was toen hij ’s morgens opstond. Onmogelijk. Het was gebeurd nadat hij zijn kamer verlaten had.
En, wat ook buiten kijf stond: het was aan hem gericht. Aan niemand anders, want het was zijn kamer. Wie het gedaan had wist hij niet. Niet zeker. Niet honderd procent. Hij kon wel raden. Hij raadde ook. Gokte. Geloofde. Maar zeker weten deed hij niet.
Het gegil was opgehouden. Het was doodstil aan de andere kant, alsof het gekrijs alleen maar bedoeld was om Harry het berichtje te doen opmerken. Missie volbracht, slaap lekker. Harry verdacht haar ervan – wie ze ook was, uit kamer 427. Zij was zijn kamer binnengegaan. En misschien had ze inderdaad wel gegild zodat hij het berichtje op zou merken. Natuurlijk zou hij zijn ogen opendoen, hij had de nacht ervoor duidelijk genoeg laten merken dat hij zich interesseerde in de taferelen die zich achter de solide muur afspeelden.
Hij had het gezien. De kalk, het krijt, de boodschap op zijn muur. Hij wist het, en zij wist het, wie ze ook was. En ze wisten ook allebei dat zij niet meer hoefde te schreeuwen om hem wakker te houden. Hij zou zichzelf wakker houden. De hele nacht, omdat zijn nieuwsgierigheid het alweer had gewonnen van zijn vermoeidheid.
Hij raadde, gokte, dacht, geloofde. En bijna, bijna wist hij het zeker. Bijna.
De bewaakster heeft de sleutel. De chloroform staat in de kelder.

Reacties: