FanFic.nl

The Unforgiving

Stairway to the skies

Als vertraagd zag en hoorde ik alles. Mijn eigen stem eerst, toen ze minime bewegingen van Juan's arm. De vinger die hij naar zich toe trok, en de knal. Mijn duik, de draaiende kogel die over mijn hoofd zoefde. Plots keert alles terug in normaal tempo. In mijn hoofd klinkt een knal, alsof mijn gedachten de geluidsbarrière hebben overschreden. Ik grijp mijn laatste revolver, en schiet zonder te mikken een kogel in Juan's hart. Zijn schreeuw verscheurd mijn ziel, trekt me los van mijn lichaam. Het zijne zakt ondertussen op de grond. Ik tel de zeven dode seconden. Als er nog geen beweging komt, geen ademing, weet ik dat hij dood is. Met mijn laatste krachten sleep ik mij naar Lyanne. '...Si-Si-néad..' kreunt ze, en ze knijpt in mijn hand. Een paar kootjes kraken, en ik moet mijn kiezen op elkaar klemmen om niet te schreeuwen. 'Ik... Sorry... Oef...' puft ze, en ik voel de zoveelste steek door mijn hart. Maar deze voelt nog tien keer erger dan alle andere samen. Lyanne gaat dood. Met stromen tegelijk komen de tranen. 'Je moet weten... dat... ik hou nog... van je.. Zorg voor Allan. Hij is bij ons... thuis.' Ook Lyanne huilt. Ik kan het niet aanzien, en diep bedroeft kijk ik weg. 'Ik laat je niet alleen!' zeg ik, en als ik omdraai zie ik een vage glimlach op Lyanne's gezicht. 'Weet ik... Pas op... Allan.' Langzaam rollen haar ogen, en uiteindelijk zie ik alleen nog oogwit. Verafschuwd sluit ik ze, en ik til het slappe lichaam van Lyanne op. Ze is mijn vriendin, ze is mijn vriendin! Ik leg haar neer bij de eerste Doomraper, en ik spit de zakken door. Mijn hand vouwt zich om een ouderwetse telefoon. Zo snel ik kan toets ik het alarmnummer. 'Goedenavond' zegt een kalme vrouwenstem. 'U ook. U spreekt met Sinéad. Ik bevind me op het kerkhof achter de Witte Kerk, mijn vriendin is onwel geworden! Kunt U zo snel mogelijk iemand sturen?' probeer ik zo kalm mogelijk te zeggen. 'Natuurlijk. Witte Kerk, Sinéad en meisje. Er is iemand onder weg!' Vijf minuten later zie ik een ambulance aan komen. Maar Lyanne's hartslag is al een minuut niet meer te voelen. De ambulancebroeders moeten me bijna met geweld van haar zwakke lichaam af rukken. Ze brengen me hoogstpersoonlijk thuis, en gaan dan weer weg. Ik zak huilend neer op de bank als ik plots een zacht gehuil van boven hoor. Ik schrik me dood, en ren de trap op. Het gehuil komt uit Lyanne's kamer. En daar, in een enorme rieten mand met een blauwe strik, ligt het kleine afscheidscadeau van Lyanne. Alan.

Seven seconds still the rise
Can't believe I'm still alive
And heaven was waiting for me
I thought this would be the end
But I know you'll understand
All that is keeping me here

I dream of a stairway to the skies
My angel is coming down from heaven to take me
I reach out but then you fade away
Whenever you call for me
Know that I'm only one step behind

My senses tell me I have changed
But one thing still remains
I'm torn and the hate's still aching
I slowly start to realize
We won't reunite
I still have to march on through

I dream of a stairway to the skies
My angel is coming down from heaven to take me
I reach out but then you fade away
Whenever you call for me
Know that I'm only one step behind

Is it a curse or a virtue?
Have I been blinded by regret?
Perdition awaits
My soul is at stake
Well I found the stairway to the skies
In the end

I dream of a stairway to the skies
My angel is coming down from heaven to take me
I reach out but then you fade away
Whenever you call for me
Know that I'm only one step behind
Know that I'm only one step behind

http://www.youtube.com/watch?v=eCUmMjy-zrY

Reacties:

Azula zei op 19 maart 2013 - 22:01:
Het was écht een prachtig verhaal. <3

sorry voor de saaie reactie maar ik ben echt moe.

Aimeery zei op 19 maart 2013 - 9:29:
Nee.... NOHOOOOOOO ZE MAG NIET DOOD BEGREPEN! is dit nu al het einde? IK GA HUILEN HOOR! *snik snik* zie je? het was wel een GEWELDIG verhaal