FanFic.nl

De 73ste Hongerspelen (Jelmer en Miranda)

3-Naar het Capitool

Na nog een laatste snik is ze eindelijk gekalmeerd. Miranda ligt op het bed, haar gezicht diep in de lakens verscholen. Ze zijn nu ongeveer een uur onderweg. Nadat ze het gesprek met Jelmer beëindigt had was ze weggelopen naar haar wagon. Ze had zich op het bed laten vallen en had meteen alle emoties laten gaan. Op het podium had ze die geheim gehouden, althans, dat had ze geprobeerd. Het is geen goede reclame voor mogelijke sponsors als ze een tribuut ineen zien storten voordat de Spelen ook maar begonnen zijn. Ook tegenover haar ouders en vrienden wilde ze geen emoties laten zien. Om hen dapper te houden, net zo dapper als zij. Het verbaast haar dat het nog is gelukt ook. Maar nu hield ze het niet meer uit. Ze was eindelijk alleen en had alle spanningen laten gaan. Ze heeft zeker een halfuur liggen huilen. Minimaal. Ze komt zuchtend overeind en blijft versuft op de rand van het bed zitten. Haar gedachtes gaan weer terug naar haar zusje Lara. Ze bleef dapper tijdens hun afscheid. Ze had geen traantje laten vallen. Lara is sterk, ze overleeft het wel, zegt Miranda tegen zichzelf. Ze bekijkt haar gezicht in de spiegel. Het wit rond haar blauwe irissen is rood gekleurd en de huid eronder is nat van de tranen. Haar bruine haren hangen chaotisch voor haar gezicht. Ze ziet er niet bepaald uit als een tribuut die een kans op overleven heeft. Haar arm veegt het vocht weg en ze besluit de wagon te verlaten. Het liefst zou ze hier blijven zitten, maar wat voor zin heeft dat? Ze kan net zo goed meteen beginnen met haar training. Dan heeft ze misschien nog een beetje kans om te overleven.

‘Ah, daar zullen we Miranda hebben. Eindelijk meid, we zaten al op je te wachten.’ De woorden klinken vreemd uit Hank’s mond. De mentor klinkt nors en zo ziet hij er ook uit. Miranda doet de deur rustig achter haar dicht, alsof hij van glas gemaakt is, en komt naast Paulin, de vrouwelijke mentor, zitten. Paulin is de enige hier die ze mag. Nadat ze afscheid van haar familie en vrienden had genomen kwam zij ook nog even langs om haar te troosten. Hank ziet er nors en chagrijnig uit (medelijden voor Jelmer) en ze is blij dat hij haar niet zal coachen. En Jelmer, tja. Hij gedraagt zich aardig, en misschien meent hij het ook wel. Ze heeft hem nog nooit eerder gezien, tenminste niet zover ze zich kan herinneren. Waarom wilde hij ineens een pact met haar sluiten? Voelt hij zich inderdaad alleen, of veiliger met z’n tweeën? Wilt hij haar observeren, zodat hij zijn concurrenten kent? Of wilt hij gewoon dicht bij haar zijn, om haar keel door te snijden terwijl ze slaapt. Ze besluit hem zo veel mogelijk te mijden. Een gevaarlijke jongen.
‘We gingen net de Boetes van de andere districten bekijken’, vervolgd Hank, wat vrolijker dit keer. ‘Het is altijd handig om je concurrenten te kennen, dus let goed op.’ Miranda vraagt zich af wat ze hiervan moeten leren. Zou het makkelijker maken om een tribuut te vermoorden waarvan ze heeft gezien hou diegene ineenstortte tijdens de Boete? Zodra Hank de tv aanzet om de herhalingen van de boetes te bekijken begint de ellende al. Miranda ergert zich dood aan de vreselijk enthousiaste Capitool bewoners, maar dat is nog niets vergeleken met de Boetes zelf. Ze beginnen uiteraard met District 1. De vrouwelijke tribuut komt meteen naar voren gerend. Een meisje van, wat zal het zijn, zestien jaar? Zeventien? Ze ziet al meteen de gemene blik onder de bruine haren. Daar moeten ze voor oppassen, zoals het altijd gaat met de Beroepstributen. Zo worden ze door de andere districten genoemd, omdat zij hun hele leven hiervoor hebben getraind, hoewel dat tegen de regels is. Het is voor hen dagelijkse kost. De jongen wordt onvrijwillig gekozen. Hij heeft lang, zwart haar en is ongeveer even oud. Hannah en Snaak heten ze. In district twee komt de jongen meteen naar voren gerend. Een achttienjarige jongen die zich als Krat voorstelt. Hij is lang en breed, en ziet er zelfs van deze camera afstand gespierd uit. De tweede tribuut is een verassing. Roos, een vijftienjarig meisje met een bos lang, rood haar. Haar schouders schokken merkbaar als ze op het podium staat. Ze kan haar gezicht niet zien. Blijkbaar worden toch niet alle kinderen uit twee getraind, concludeert Miranda. District drie gaat de spelen in met James en Luna. De tributen van vier rennen meteen naar voren. Die zijn waarschijnlijk het meest gevaarlijk. District vier verzorgd de visserij en zij kunnen waarschijnlijk gevaarlijk goed met harpoenen omgaan. De eerste dertienjarige komt uit zes. Rick, een jongen met een bos rood, krullend haar. Uit acht Red en Gina, een twaalfjarig meisje (Miranda knijpt haar vuisten fijn) dat er zo ondervoed uitziet dat ze zich afvraagt hoe het komt dat ze overeind blijft staan als ze stijfjes en lijkbleek het podium oploopt. Dan zijn zij aan de beurt. District negen. Miranda kijkt weg, ze hoeft het niet nog eens mee te maken. Ze ziet dat Jelmer hetzelfde doet. Die kijkt naar de grond. Hank gooit gefrustreerd zijn hoofd naar achteren. Elf komt met de tweede twaalfjarige, Evelien. Ze heeft net zo’n rode bos haar als Roos. Ze lijken weinig te verschillen. Nadat ook district twaalf aan de beurt is geweest zet Hank de tv uit en kijkt hen aan. ‘Zo, ik hoop dat jullie hier wat van geleerd hebben, zegt hij kortaf. ‘Ken je concurrenten goed, zoals ik al zij.’ Daarna loopt hij de kamer uit, gevolgd door Paulin en Miranda. Ze ziet dat Jelmer achterblijft.

Tegen achten gaan ze dineren. Miranda ziet er tegenop, hoe hongerig ze ook is na de lange reis en alle emoties van de afgelopen dag. Paulin is zachtaardig en troostend, maar daar houden de goede eigenschappen van haar reisgenoten dan ook mee op. Hank is nors, Markus bloedirritant en niet te begrijpen. De aanwezigheid van die twee heren is echter niet de reden voor haar weerzin. Het komt door Jelmer. Haar voornemen om hem te mijden is nog steeds actief. Hij is onvoorspelbaar en dus niet te vertrouwen. Ze gaan nota bene samen een sadistisch spel in waarin er maar één levend uit de strijd komt. Miranda heeft geen flauw idee hoe ze het moet aanpakken, maar Jelmer schijnt al zijn plannen gemaakt te hebben. Of hij is ook ten einde raad, dat is nou juist het probleem. Ze weet niet wat hij van plan is. Ken je concurrenten goed, zei Hank. Miranda begrijpt nu pas wat hij bedoeld. Ze krijgt er de rillingen van als ze aan Jelmer denkt. Desondanks besluit ze, vanwege haar honger, toch op te komen dagen. Ze is uiteraard de laatste die aanschuift, de rest heeft al opgeschept en zit gulzig te eten. Ze is blij dat ze is gekomen. Markus had al veel verteld over de luxe van de trein, maar over het diner had hij niets gezegd. Er staan gigantische schalen op tafel, opgediend met vlees, salades, fruit, brood en veel gerechten die ze niet eens kent. Ze kijkt verbluft naar de hoeveelheid eten, niet wetend waar te beginnen. Voordat ze een keuze kan maken schuift Paulin haar al een goed gevuld bord toe. ‘Miranda, waar bleef je?’, vraagt ze bezorgd. ‘Ik begrijp dat je een zware dag hebt gehad, maar flink eten is nu zeer belangrijk’. Terwijl Miranda het bord, dat gevuld is met een flinke kippenpoot, vreemde, gele staafjes en een homp brood, aanneemt pakt Paulin haar hand beet en kijkt haar recht in de ogen. Haar donkerbruine irissen hebben een bemoedigende, maar ook strenge blik. Ze geeft haar nog een kneepje in de hand voordat ze zich terugtrekt en weer begint te eten. Miranda neemt meteen een flinke hap van de kip. Paulin heeft gelijk. Ze zal best wat aan moeten komen tussen nu en de Spelen als ze wilt overleven. Als ze haar blik over de tafel laat glijden ziet ze dat Hank haar binnenkomst compleet genegeerd heeft. Jelmer staart haar aan. Zijn blik, hoe onschuldig ook, geeft haar weer de rillingen. Gauw snijdt ze een flink stuk kip af en propt het in haar mond. Jelmer gaat ook verder met eten. ‘Wat heerlijk dat we er eindelijk allemaal zijn!’ Markus, wiens haar nu felblauw is, klapt enthousiast in zijn handen. Hij kijkt Miranda aan. ‘Maak je geen zorgen hoor meid, iedereen is wel een beetje zenuwachtig. Maar dat is niet gek, de Spelen komen er meer aan!’ Uiteraard klinkt hij opgewonden en helemaal niet medelevend. Vreselijk. ‘En, hoe vinden jullie de trein? Prachtig toch? Het Capitool heeft het goed voor met zijn tributen. Dappere mensen mogen best verwend worden’, vervolgd Markus. ‘Ik sprak net met Hank over jullie training. Jullie hebben de Boetes gezien. Emotioneel hé?’ Miranda slikt een grote hap eten door, net iets te groot. ‘Zeer emotioneel’, brengt ze hoestend uit. ‘Ja, ik moest er zelf bijna van huilen. Prachtig om de sportiviteit van de districten te zien. En die emotie.’ Markus gooit een flinke slok wijn achterover. ‘Ik ben gekozen, ik ben gekozen! Och, dat moet toch zo prachtig zijn. Om gekozen te worden om je district eer te brengen.’ Miranda kijkt Markus ongelovig aan, net als Jelmer. We hebben in elk geval iets gemeen, denkt ze. Paulin werpt Markus een afkeurende blik toe, maar dat lijkt Markus niet te deren. Hank propt een aardappel in zijn mond. Markus blijft maar doorkakelen totdat het dessert opgediend wordt. Maar zelfs met ijs, taart en nog meer fruit is zijn mond niet stil te krijgen. Miranda zit eigenlijk allang vol, maar bij het zien van deze lekkernijen loopt het water haar toch weer in de mond. Ach, ik moet toch een laagje hebben voor de spelen, denkt ze. Ze neemt een flinke hap van haar chocoladetaart.

‘Nogmaals, wat vreselijk dat dit je overkomen is.’ Het is negen uur in de ochtend. Miranda en Paulin zitten samen te praten in een wagon, dezelfde als die waarin Miranda gisteren haar gesprek met Jelmer had. Ze nemen het programma voor de komende week voor. Paulin had Miranda al vroeg wakker gemaakt voor hun gesprek. Ze zegt dat het van levensbelang is dat Miranda op alles voorbereid wordt, daarom moeten ze vroeg beginnen. Levensbelang, wat een ironische woordspeling, vindt Miranda. Ze neemt een slok uit haar gloeiend hete mok. De blaren springen op haar slokdarm, maar ze probeert haar antwoord uit te stellen. Dit is niet een onderwerp waar ze over wilt praten. Gelukkig gunt Paulin haar de tijd niet om te antwoorden, want ze gaat meteen verder. ‘Vanmiddag komen we aan in het Capitool, waar een team klaarstaat om je gereed te maken voor de Parade. Een indruk maken tijdens de parade is zeer belangrijk als je aan sponsors wilt komen, en geloof me, dat wil je. Zij kunnen het verschil zijn tussen leven of dood. Verder kijken ze natuurlijk naar je trainingsscore en je interview, maar de eerste indruk is natuurlijk het belangrijkst. En tijdens de Parade gaat het om houding en schoonheid, iets waar jij zeker punten mee kan scoren.’ Miranda glimlacht voor dit compliment. Ze kan elke aanmoediging goed gebruiken. ‘En hoe moet ik de aandacht van het publiek trekken?’, vraagt Miranda nadat ze nog een klein slokje heeft genomen. Best lekker, dat donkerbruine goedje. Ze knapt er goed van op. ‘Door jezelf te zijn’, antwoord Paulin. ‘Je stylisten zullen voor je look zorgen, maar de rest moet je helemaal zelf doen.’ Miranda kijkt haar vragend aan. ‘Hoe bedoeld u, jezelf zijn? Moet ik gewoon in die wagen staan en voor me uit staren?’ Miranda weet al dat ze dat als eerste zou doen. Ze kan die Capitool inwoners niet uitstaan. Paulin gooit haar zwarte haren naar achteren en laat een bescheiden lachje horen. ‘Dat dacht ik ook voor mijn Spelen’, antwoord ze. ‘Zo moet je het echter niet doen. Je moet jezelf inleven in de situatie. Vreselijk toneel spelen is natuurlijk niet de bedoeling. Het is belangrijk dat je de sponsors vanaf het begin al laat zien met wie ze temaken hebben. Je moet stoer, mooi, gevaarlijk, sexy of weet ik niet wat zijn op je eigen manier. Kies welke uitstraling het beste bij je past. Desnoods betrek je Jelmer erbij.’ Dat laatste staat Miranda totaal niet aan. Ze blijft zwijgen, niet wetend wat bij haar past en wat ze met haar medetribuut aanmoet. Paulin merkt het op en kijkt Miranda met haar bezorgde blik aan. ‘Wat is er meid? Ligt het aan Jelmer?’ Alsof ze gedachten kan lezen. Miranda knikt bescheiden en antwoord zachtjes. ‘Je, eigenlijk wel. Hij probeerde tijdens de boete bemoedigend te zijn. Bezorgd, lief, aardig, hij wilde me op mijn gemak stellen. Toen we in de trein stapten vroeg hij zelfs of ik een pact met hem wilde sluiten.’ Paulin fronst haar smalle wenkbrauwen. ‘Dat zijn toch juist goede eigenschappen? Wat is het probleem, Miranda?’ Niet voor de eerste keer sinds haar vertrek uit district negen slaakt Miranda een zenuwachtige zucht. ‘Hij kan het spelen. Doen alsof hij aardig is. Ik weet niet wat zijn plannen zijn. Hank vertelde ons dat we onze concurrenten goed moeten kennen. Ik besef nu dat ik niks van Jelmer weet. Dat baart me zorgen.’ Het blijft even stil. Bomen en graslanden razen voorbij langs de ramen. Alleen het zachte gedender van de trein is te horen. Paulin knikt langzaam haar hoofd en kijkt bedenkelijk naar haar mok. Uiteindelijk antwoord ze. ‘Ik begrijp het. Mijn medetribuut, Raize, deed iets vergelijkbaars bij mij. Hij probeerde uiteindelijk inderdaad mij zwak te maken tegenover hem. Hij wilde leren kennen, mijn zwaktes ontrafelen. Helaas heeft hij het nooit in praktijk kunnen brengen in de arena.’ Miranda ontspant. Gelukkig kent Paulin het probleem. Misschien kan zij haar helpen. ‘Wat heb je eraan gedaan?’, vraagt ze. Haar mentor lacht gemeen. ‘Precies wat hij deed. Ik begon hem te intimideren. En geloof me, dat vond hij niet leuk.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.