FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

31: Maikel

De pijn in mijn binnenste was ondragelijk. Zayn's blik werd met de seconde donkerder, even was ik bang dat hij volledig door zou draaien. Gek zou worden. Flauw zou vallen, neer zou gaan. Nooit meer Zayn... Ik hoorde Louis zachtjes jammeren, wanhopig in paniek. En als verstijfd stond ik daar. Mijn mond vol tanden, mijn benen trillend, mijn handen klam.
Zayn schreeuwde, richtte zijn blik naar het mes en bedacht zich niet. Hij hief zijn hand, pakte het handvat vast en trok. Hij trok hard, zo hard als hij maar kon en haalde het mes eruit. Rode druppen vielen in de sneeuw, lieten een spoor achter van waar hij het mes heen smeet.
‘’F-fuck!’’ Louis keek verward om zich heen, niet wetend wat hij moest doen. Ze waren hier, hier vlakbij en hadden een mes in Zayn’s schouder gegooid. Waar waren ze? Ze moesten haast wel in de bomen zitten. Hoe hadden ze dat anders ongezien moeten doen? Mijn blik scande de bomen, de takken, allemaal. Scande de sneeuw, maar niets, helemaal niets duidde op een teken van leven buiten dat van ons.
‘’Harry! Help!’’ schreeuwde Louis in paniek. Hij was totaal in de war, had geen idee meer wat hij moest doen. Van het dominante gedrag van daarstraks was niets meer te zien. Ik rende naar ze toe, knielde bij Zayn neer. Zonder me te bedenken pakte ik de zoom van mijn shirt, haalde mijn mes uit mijn achterzak en sneed er een stuk vanaf. Het handvat klemde ik tussen mijn tanden, waarna ik me naar de wond van Zayn toe boog. Mijn maag begon luid te protesteren, maar ik hield het tegen. Ik moest het tegenhouden. Zayn was gewond, mijn liefde was gewond. Ik mocht niet zwak worden.
Met mijn ogen tot spleetjes geknepen wikkelde ik het stuk stof om Zayn’s schouder, wat maakte dat hij luid begon te kreunen. Ik vond het verschrikkelijk hem pijn te moeten doen, maar dit was de enige oplossing. Ik knoopte de twee uiteinden aan elkaar vast, zodat het een soort verband was geworden van stof. Absoluut niet steriel, maar het was iets. Het witte stuk stof was binnen enkele seconden rood, maar Zayn fluisterde zachtjes een bedankje. Ik haalde het mes uit mijn mond, stond op en stak het weer in mijn broekzak, terwijl ik moeite deed overeind te blijven. Het duizelde me. Belangrijker was, dat we hier weg moesten.
‘’H-harry… Ik-‘’
‘’Niet belangrijk. We moeten ze vinden, of hier weg.’’ Louis’ mond stond nog open doordat ik hem zo ruw had onderbroken, maar daarna knikte hij. Ik wendde me tot Zayn, stak mijn hand naar hem uit. Hij pakte deze vast, liet zich door mij overeind trekken.
‘’Oké?’’ Hij knikte vastberaden. ‘’Erachteraan.’’
Met zijn drieën scanden we de bomen op leven. Op gevaar. Er was niemand te zien, niemand te horen. Zo snel konden ze niet verdwenen zijn, niet in het niets. Dat kon niet.
En toen zag ik het, hoorde ik het, voelde ik het. Links van ons, op zo’n dertig meter afstand liep een gedaante. Beter gezegd, rende. Dat moest hem zijn.
‘’Daar!’’ schreeuwde ik, wijzend naar de plek waar ik de gedaante zag bewegen. Zonder op antwoord te wachten zette ik het op een lopen, zigzaggend tussen de bomen door. Takken sloegen in mijn gezicht, maakten striemen in mijn huid. Het deed me niets, helemaal niets. Deze klootzak had een meisje vermoord, had Zayn geprobeerd te vermoordden.
Hij moest dood.
Ik wierp een snelle blik achter me, Louis en Zayn volgden me op de voet. Ondanks zijn flinke schouder wond ging hij door, was hij vastberaden de dader te pakken. Hij was sterk, hij was moedig. We hadden hem meer dan nodig.
Zodra de gedaante, hoogstwaarschijnlijk een man, ons zag aankomen, zette hij het ook op een lopen. Hij was snel, zigzagde tussen de bomen door. Ik sprintte achter hem aan, voelde mijn hart tegen mijn borstkas rammen. Mijn adem begon langzaam te piepen, mijn gezicht brandde op elke plek. Mijn spieren deden pijn. Maar ik moest door. Nu of nooit.
‘’Stop!’’ schreeuwde ik, tevergeefs. Alsof hij zou stoppen.
En toen gebeurde het ondenkbare.
We kwamen steeds dichterbij, toen de man met een rotgang tegen de vlakte viel. Hij klapte achterover in de sneeuw, probeerde zo snel mogelijk overeind te krabbelen – maar wij waren sneller. Met een enorme vaart bereikte ik hem, gevolgd door een hijgende Louis en even later ook Zayn. Zonder erbij na te denken sprong ik bovenop de donker harige man, legde ik mijn mes tegen zijn keel aan en keek ik doordringend in zijn ogen. Ondertussen had Louis zijn voet op de man zijn polsen gezet, waardoor zijn hand een mes losliet. Louis geritste het van de grond en hield het dreigend vast.
‘’Wat is je naam?’’ vroeg ik ademloos, het lemmet van mijn mes iets dichter tegen zijn keel aan drukkend. Zijn ogen waren open gesperd, zijn adem gejaagd. Hij keek de dood recht in de ogen, in mijn ogen.
‘’M-maikel,’’ stotterde hij. Ik knikte, kneep mijn ogen tot spleetjes. Ik wist wat ik moest doen. Ik wist het precies. Drukken, horizontaal bewegen. Van links naar rechts.
Ik kon het niet.
Zayn zag het, liep naar de man toe en boog zijn hoofd over hem heen. Ik hield het mes stevig tegen zijn keel gedrukt, hij opende zijn mond en stootte enkele woorden uit, smekend hem te sparen.
‘’A-alsjeblieft! Ik heb een vrouw – ik heb kinderen! Eigenlijk werk ik niet eens voor ze – ik..’’
‘’Waar zijn ze?’’ sprak Louis, terwijl hij de trilling in zijn stem hevig onder controle probeerde te houden. De man schudde zijn hoofd heel licht, bang dat het mes in zijn huid zou snijden.
‘’D-dat weet ik niet… Echt waar! Ik-‘’
‘’Lieg niet!’’ zei Zayn met een donkere stem, een stem die me rillingen bezorgde.
‘’Ik lieg niet! Echt niet! Ik… Ik weet niet- Alsjeblieft! Dood me niet! Ik-‘’
Een kans om zijn zin af te maken kreeg hij niet, in één snelle beweging hief Zayn zijn arm, bewoog hem naar beneden en stak het mes recht in de man zijn borstkas, op de plek van zijn hart. Ik rolde opzij, dook van hem af. Ik kon er niets aan doen, tranen gingen hun vrije loop. Huilen, huilen van angst. Van besef. Van pijn. Mijn hele lichaam trilde, ik kon niet…
‘’Stil maar, het is goed.’’ Een arm wikkelde zich om me heen, drukte mijn hoofd tegen een borstkas. De borstkas van Louis. Zachtjes snikte ik tegen hem aan, hoorde ik Zayn vloekend de man wegslepen. Alleen. Verder durfde niemand het lichaam aan te raken. En Zayn…
Hij had hem vermoord. Gedood. Hij had het gewoon gedaan.
‘’Lou, ik… Ik kon het niet. Het – het lukte me niet en-‘’ Louis’ hand ging door mijn haar, drukte me nog dichter tegen hem aan. Samen zaten we daar, in de sneeuw. Als broers.
‘’Ik wist het ook niet. Echt niet. Toen Zayn…’’ Hij onderdrukte een snik, hief zijn hoofd waardoor ik hem aan kon kijken.
‘’Ik ben bang,’’ fluisterde hij. Ik knikte.
‘’Ik ook.’’

Reacties: