FanFic.nl

Friends or more...|| Louis Tomlinson [Afgerond]

hoofdstuk 2 Louis' POV

Er knalde iets tegen me hoofd. What the…?!
Ik vloog overeind en keek naar de jongens die in de opening van mijn slaapcabine stonden.
Ze bekogelde me met opgerolde sokken. Ik gaf ze een dodelijk blik, maar ze trokken zich er niks van aan.
Ze gooiden nog een paar sokken naar mijn hoofd. Ik ving ze netjes op en gooide ze snoeihard terug.
Ik raakte Zayn vol in zijn kruis. Hij viel dramatisch neer.
‘O nee. Ik ben geraakt. Ik ga dood.’ Zei hij dramatisch.
‘Terugtrekken!’ riep Harry. Ik gooide de laatste sokken achter ze aan. Niall sloot vlug de deur en ik was weer alleen.
Ik liet me achterover vallen. Ik had gedroomd over thuis. Doncaster.
Ik miste het. De droom ging over de dag dat Ik en Silvanita te horen kregen dat ik ging verhuizen.

’Louis, Silvanita. We moeten jullie wat vertellen. ‘ Onze ouders keken ons serieus aan.
We waren tien en al vanaf onze geboorte beste vrienden. We keken elkaar even aan.
‘Wat is er?’ vroeg Silvanita.
De moeders slikten en de vaders namen een slok van hun bier. Het was één uur en de vaders dronken al bier. Er moest dus iets mis zijn. ‘Ja, wat is er?’ vroeg ook ik.
Jolanda en mijn moeder keken elkaar aan.
Mijn moeder nam het woord. ‘Louis, Silvanita. We vertellen jullie dit op het laatste moment.’ Ze slikte. ‘We gaan verhuizen.’
Ik en Silvanita keken elkaar aan.
‘NEE!!’ gilde Silvanita. ‘DAT MAG NIET!! Mijn beste vriend mag me niet verlaten!’ ze viel huilend om haar moeders hals. ‘Mam! Zeg dat het niet waar is!’ ze keek haar met betraande ogen aan.
Ze schudde enkel haar hoofd en ze begon harder te huilen.
Ze keek met ogen vol tranen naar mij.
Ik stond erbij als een standbeeld. Dat…Dat kon niet.
We waren al vrienden vanaf onze geboorte.
Ze was mijn beste vriendin.
Al voelde ik sinds kort meer, maar ik hield dat voor me.
Ze liep naar me toe en ging voor me staan. Een enkele traan liep over mijn wang…

Ik zuchtte. Het was al tien jaar geleden, maar ik miste haar nog steeds. Ze was gewoon prachtig.
Ik zag dat al vanaf dat ik kon zien. Denk ik.
Haar haren waren eerst kort geweest en er had wat slag in gezeten, maar ze bleven groeien en er kwamen krullen in. Ik ben benieuwd hoe lang ze nu zijn. Zou ze ze geknipt hebben?
Ik dacht terug aan haar ogen.
Ze waren groen/blauw en konden recht door me heen kijken.
Ze wist het altijd als er iets met me was.
Ik zuchtte nogmaals en stond op. We gingen vandaag naar het vliegveld en zouden dan naar huis vliegen. Ik was blij dat we naar London konden. Begrijp me niet verkeerd, touren is leuk maar ik heb zo nu en dan behoefte aan rust. Gewoon lekker niks doen met de jongens.
Ik pakte wat kleren en liep naar het badkamertje.
Even later was ik klaar en liep ik naar het woongedeelte.
Harry, Niall, Liam en Zayn zaten er al en keken op toen ik binnen kwam.
Ik gaf ze een waterige glimlach en pakte wat te eten.

‘Hey Lou, what’ s wrong?’ vroeg Harry.
Ik keek hem aan. ‘Niks.’
Hij bleef me indringend aankijken. Ik zuchtte en ging op de bank zitten.
‘Gewoon wat last van heimwee.’
‘Maar daar heb je nooit last van?!’ zei Zayn verbaasd.
‘Weet ik. Maar ik heb vannacht weer over vroeger gedroomd.’
Ze keken me niet begrijpend aan. ‘Heb ik jullie dat nooit verteld?’
‘Wat verteld?’ vroeg Niall.
Ik zuchtte. Hoe kan ik ze dat nooit hebben verteld. We gaan al bijna twee jaar met elkaar om.
‘Nou kijk. Vroeger woonde ik naast een meisje. Silvanita.’
Ik zag dat ze vol aandacht waren en vertelde ze over mij en Silvanita.
Over dat we al vrienden waren vanaf onze geboorte en dat ik later meer dan vriendschap ging voelen.
Over dat ik altijd bij haar terecht kon en tenslotte over de verhuizing.
Toen ik was uitverteld gaven ze me een grote groepsknuffel.
‘Ach Lou.’ Zei Liam.
‘Dat is vast niet makkelijk geweest.’ Zei Harry.
Ik knikte. ‘We hadden eerst nog wel contact via mail en zo, maar dat werd te moeilijk voor mij.
Vooral doordat ik meer voelde dan vriendschap. En toen heb ik het afgebroken.’
Ze keken me vol medelijden aan.
‘Zoek haar weer op!’ riep Zayn enthousiast.
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik weet niet of ze nog in Doncaster woont. Ik weet niet eens of ze nog leeft.’
‘Gast, ze is twintig. Die leeft echt nog wel hoor.’ Zei Zayn. ‘Zoek haar gewoon op op internet of zo.’
Ik twijfelde, maar schudde toen resoluut mijn hoofd. ‘Het zal teveel pijn doen.’
Zayn zuchtte. ‘Dan niet.’ hij plofte weer op de bank en begon wat te tekenen.
Ook de andere gingen weer op de bank zitten en gingen verder met hun bezigheden.
Ik ging op de rand van een van de banken zitten en begon na te denken.
Waarom zoek ik haar niet op? Ik kan die pijn toch wel voor lief nemen?
Paul kwam binnen gelopen. ‘We zijn bij het vliegveld jongens.’
We knikten en stonden op. We stapten de bus uit en liepen naar onze jet.
We stapten in en installeerde ons. De motoren begonnen te draaien en we taxiede naar de startbaan. Ik stopte een kauwgompje in mijn mond en we stegen op.
Terug naar London, terug naar mijn thuisland.

Reacties: