Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Just haven't met you yet (end) » We meet again
Just haven't met you yet (end)
We meet again
Weer die felblauwe ogen, de ogen die mij helemaal kunnen laten smelten. ‘omg, sorry!! Ik had jullie niet zien aankomen.’ Niall helpt me omhoog, terwijl hij me lachend aankijkt. ‘jij hebt iets met je verontschuldigingen aanbieden hè?’ ‘Macht der gewoonte,’ zeg ik, en ik begin te blozen. Ik kan mezelf wel voor me hoofd slaan, waarom ben ik nou altijd zo verlegen?! ‘owhja, dit is de rest van de band, maar ik denk dat je ze al kent.’ Ik lach en zeg dat ik ze inderdaad wel ken. ‘maar wij kennen haar niet, dus zou je ons niet even kunnen voorstellen aan deze lovely lady?’ zegt Harry, en hij kijkt veelbelovend naar Niall. ‘Dit is Malika, en ik heb haar vanmiddag ontmoet toen ik tegen haar opbotste op straat,’ en hij glimlacht naar me. Ik merk dat ik rood word. ‘Ja, ik ben nogal onhandig. Maar ga zitten! Anders laat mijn vader me al helemaal nooit in de keuken staan.’ Ik giechel. De jongens gaan zitten en ik neem hun bestellingen op. ‘Ehm Niall, weet je zeker dat je zoveel op kan??’ Ik kijk naar mijn lijstje waar ik alleen al 3 porties eten zag voor Niall. ‘Dat is nog niks hoor,’ zegt Zayn lachend, ‘als hij wilt kunnen er nog wel een paar porties bij.’ Ik moet lachen, ‘ik kom er zo aan met jullie bestellingen.’
Niall’s POV
Ze loopt weg met onze bestellingen. Ik schaamde me eerst wel toen ze vroeg of ik het wel allemaal op kon. Maar ik denk niet dat ze het erg, aangezien ze er wel om kon lachen. ‘zeg Niall, wanneer ga je haar mee uitvragen?’ Ik kijk Louis verbaast aan. ‘hoe bedoel je?’ Hij moet lachen. Ik snap het nog steeds niet. ‘je merkt toch wel dat ze je altijd blozend aankijkt?’ ‘Ja, maar dat komt toch niet door mij??’ Ik dacht na. Ze hadden gelijk. Tot nu toe heb ik haar alleen maar gezien met rode wangen. Niet dat ik het erg vind. Ik vind het wel schattig als meisjes verlegen zijn. ‘ehm Niall,’ zegt Liam, ‘je eten is er.’ Ik kijk om en zie Malika staan. Ze kijkt verlegen. Ik probeer haar ogen te vinden. Eindelijk kijkt ze me in de ogen aan. Haar hazelnootkleurige ogen kijken me aan. Ze zijn niet groot, maar ook niet klein. Gewoon perfect. Zij is perfect.
Ze legt het eten voor me neer. ‘thanks.’
‘you’re welcome,’ zegt ze. Ze loopt weg, terwijl ik haar nog even blijf aankijken. ‘hé Niall, volgens mij heeft het nog nooit zo lang geduurd voor je bent begonnen met eten.’ Ik zie de jongens lachen. Malika lacht ook, zie ik vanuit mijn ooghoeken. Ze is echt heel mooi, vooral als ze lacht.
Ik begin met eten. Het is echt heel lekker. Als ik ooit iets met Malika krijg, dan hoop ik iedere avond zo te kunnen eten. Echt heerlijk.
Malika’s POV
Ik kijk naar hem terwijl hij aan het eten is. Het lijkt alsof hij ervan geniet. Waarschijnlijk doet hij dat ook, want ik zie zijn vrienden hem lachend aankijken. ‘Malikaaa!!!!!’ ‘Wat is er pap?’ Ugh, waarom moet hij mijn naam zo hard roepen. Ik zie Niall kijken, ik draai me om zodat hij niet ziet dat ik blos heb op mijn wangen. ‘Malika, ik moet even met je praten, het is belangrijk.’ Ik hou niet van die toon, het maakt me altijd bang. Bang dat er iets ergs is gebeurt. ‘je weet toch nog dat ik altijd al een bed & breakfast heb willen openen in het buitenland?’ Ik knik, ja dat weet ik inderdaad nog. Mijn vader kreeg op een dag ineens het briljante idee om het te beginnen samen met mijn moeder. En het mocht niet hier in Engeland, want er waren er toch al genoeg. Hij wou het graag in Frankrijk, dicht bij de Eifeltoren. Maar ik had nooit verwacht dat hij er weer is over zou beginnen. ‘Wat is er daarmee pap?’ ‘Ik heb laatst een heel mooi pand gezien voor de bed & breakfast. Vanuit het raam kan je de eiffeltoren al zien.’ Ik zie waar hij naartoe aan het werken is. En ik zag het absoluut niet zitten. Ik wou hier niet weg. Ik voel de tranen opkomen. Waarschijnlijk merkte mijn vader dat ook, want hij vraagt gelijk wat er aan de hand is. ‘ik wil hier niet weg pap! Ik wil hier blijven, het restaurant runnen en niet in Parijs gaan wonen.’ Hij kijkt me aan, nadenkend over wat ik net zei. ‘weet je wat, je mag kiezen, of je gaat met mij en je moeder mee naar Parijs, of je blijft hier en runt het restaurant. Ik zal je iedere maand geld sturen zodat je eten kan kopen en het huis kan onderhouden.’ Ik kon mijn oren niet geloven. Hij liet me gewoon kiezen! Tussen mijn vader en moeder, en het land waar ik al zo veel jaren woon.
Ik hoorde mijn vader cynisch lachen. Hij gelooft niet dat ik met mijn 19 jaar een restaurant kan runnen. ‘oke best, dan blijf ik hier het restaurant runnen, en dan gaan jullie naar Parijs!’ zeg ik boos, en ik ren weg. Ik voel de tranen komen en ik laat ze maar gewoon komen. Ik zie Niall geschokt kijken terwijl ik weg ren. De enige reden dat ik heb gezegd dat ik blijf, is om mijn vader te bewijzen dat ik wel degelijk kan koken en een restaurant kan runnen. En natuurlijk om Niall, maar dat hoeft mijn vader niet te weten.
Ik hoor de deur van het restaurant dichtknallen. Mijn vader is weggegaan. Ik droog mijn tranen met een zakdoekje en bekijk de schade in de spiegel. Mijn mascara is een beetje uitgelopen. Ik pak een nat servetje en maak het schoon. Zo, dat ziet er al een stuk beter uit.
Ik neem een slok water en haal diep adem terwijl ik weer terug naar binnen loop.
Reacties:
Omg I love your story!
Deze verhaallijn is vet <3
NIALL GET UR LAZY ASS OF THAT CHAIR AND RUN AFTER HER!! THAT GIRL NEEDS A BOY TO COMFORT HER!! XD
Snel verder gurl <3
xxxxxx
aaawww
niall moet haar troosten!!!!!
als ik haar was zou ik zoizo daar blijven
als je zo'n ongelofelijke zak hebt als vader!!
snel verder!
Supergoed verhaaaaal~ (ook al ben ik niet echt een 1D-fan, maar dat zijn details)
Ga vooral zo door, wacht op het volgende deeeel~
Ik zie het serieus in mijn hoofd afspelen :3
aawhhhh, wat een verschrikkelijke vader.
Je kan je dochter toch niet laten kiezen tussen haar familie en haar passie?
Niallllll, ze bloost wel om jou.
Zie dat dan.
Just, loop naar haar toe en vraag haar mee uit.
snel verder mop
xoxo
moooii