FanFic.nl

Truly, Madly, Deeply

Thirty-three

Er waren twee weken voorbij gegaan, de tour was begonnen. Ik had mijn vader begraven, Niall was me me meegegaan en direct daarna naar Manchester gevlogen om op te treden. Ik zou vanmiddag naar Dublin afreizen om bij Niall te zijn en met zijn familie, maar ik had er totaal geen zin in. Ik had zoveel gezeur aan mijn kop van jeugdzorg over wie nou de voogdij over me kreeg.
Ik rolde uit mijn bed, ik sliep nog gewoon thuis, meestal sliep Julia bij me maar vanavond niet. Ik hees me in een comfortabele spijkerbroek en deed een dikke trui aan. Ik had al twee weken geen make-up meer opgehad of mijn haar geborsteld, het interesseerde me allemaal niet zoveel. Niets interesseerde me nog echt. Ik deed een jas aan en ging naar beneden. Henry gaf me een medelevende blik maar hij wist dat ik niet wilde praten dus hij liet me doorlopen. Ik had afgesproken om met Alison te ontbijten. Ik had er totaal geen zin in, maar aan de andere kant had zij ook veel verdriet om mijn vader, de enige die me een beetje begreep op dit moment. Niall en Julia deden hun best, maar niemand begreep me. Ik liep de straat uit en sloeg de hoek om. Ik zag het koffietentje al zitten en toen ik naar binnen liep zag ik Alison in een hoek. Ze zwaaide naar me toen ze me binnen zag komen.
Ik liep op haar af en ik zag dat ze twijfelde of ze moest opstaan om me te begroeten maar ik ging snel zitten, ik had totaal geen zin in lichamelijk contact.
"Hee Lily, hoe gaat het met je?" vroeg ze terwijl ze me aankeek. Ze had zwarte kringen onder haar ogen en haar ogen waren rood, waarschijnlijk door het huilen. Waarschijnlijk zag ik er ook zo slecht uit.
"Ik wil je wat vragen," zei ik zonder op haar vraag in te gaan. Ik had een plan bedacht en had haar daarom gevraagd om te komen. Ze keek me wachtend aan.
"Ik heb iemand nodig die de voogdij over me neemt, tenminste tot ik achttien ben." Ik haalde uit mijn tas een paar papieren. Ik zag dat Alisons gezichtsuitdrukking nauwelijks veranderde terwijl ze me met haar ogen volgde.
"Ik word over een maand achttien, dan hoef je je geen zorgen meer om me te maken. Maar ik heb tot die tijd iemand nodig, anders dan gaat de overheid wat doen. Ik wil graag met Niall mee op tour, priveles volgen, maar daarvoor heb ik een voogd nodig die me goedkeuring geeft." Ik keek haar hoopvol aan terwijl in de documenten naar haar toeschoof.
"Lily, ik weet niet of ik die verantwoordelijkheid op me kan nemen, of ik daarvoor het geschikte persoon ben," zei ze twijfelend.
"Alison, je zult totaal geen last van me hebben. Het is alleen op papier. Ik heb verder niemand en ik weet dat mijn vader jou ook de meest geschikte persoon zou vinden. Alsjeblieft, doe het voor hem." Ik had het smeken thuis geoefend. Als Alison mijn voogd zou worden en me goedkeuring zou geven voor de priveles zou ik met Niall mee kunnen. Niall en ik hadden dit allemaal al besproken. Ik zou mijn vaders huis verkopen, aangezien ik alles had geërfd, en bij hem intrekken als we terugkwamen van de tour. Ik weet dat het allemaal snel ging, maar dit waren geen normale omstandigheden. Bovendien had ik zoveel geld van mijn vader geërfd dat ik nooit meer hoefde te werken.
Alison staarde nog steeds twijfelend naar de documenten en langzaam pakte ze ze en begon erdoor te bladeren.
"Oke," zei ze toen. Ze hield haar hand op en ik gaf haar glimlachend een pen. Dit betekende dat ik geen gezeur meer kreeg van jeugdzorg, hooguit een paar brieven en telefoontjes en dat ik mijn eigen gang kon gaan. Ik gaf haar direct de papieren voor priveles en die ondertekende ze ook.
"En wat ga je nu doen?" vroeg ze toen ze alles terug schoof. Ik glimlachte en vertelde mijn plannen. Na anderhalf uur stonden we op en namen we afscheid, een ongemakkelijke knuffel en een paar succes wensen. Ik was Alison de afgelopen twee weken steeds meer gaan waarderen, we hadden allebei iemand verloren waar we van hielden.
Toen ik mijn moeder verloor was het verdriet heel anders. Natuurlijk huilde ik en was ik verdrietig, maar het drong allemaal niet tot me door. Het ergste vond ik misschien wel hoe ik mijn vader eronder zag lijden. Deze keer maakte ik het allemaal bewuster mee, kwam er meer bij kijken en had ik niemand meer. Ik had de afgelopen tijd nog nooit zoveel in mijn kast gezeten met de kledingstukken van mijn moeder, ik had ook mijn favoriete trui van mijn vader gepakt en erbij gelegd. Die kledingstukken gingen ook mee op tour. Ik liep terug naar huis en allerlei gedachten spoken door mijn hoofd.
Boven belde ik de makelaar dat het huis inderdaad verkocht mocht worden en dat hij een sleutel kon ophalen bij Henry. Ik pakte mijn koffer die al klaarstond en liep weer naar beneden. Ik vertelde Henry van de makelaar en hij knikte begrijpend zonder verder iets te vragen.

Ik pakte mijn koffer van de band. Niall had beloofd me op te halen van het vliegveld. Toen ik naar de ontvangst hal liep hoorde ik al veel lawaai, ik zuchtte, blijkbaar waren de fans er ook van op de hoogte. Toen de deuren opengingen hoorde ik een flink geschreeuw en meisjes riepen mijn naam. Ik zag flink wat beveiliging, gelukkig waren het maar een stuk of dertig meisjes dus het viel mee. Toen ik verder rond keek zag ik Niall staan, veilig van de meisjes vandaan omringd door grote kerels. Hij maakte zich los uit de groep en liep op mij af. Toen hij voor me stond sloeg hij zijn twee armen om me heen en trok me tegen zich aan terwijl hij een kus op mijn hoofd drukte. Ik liet mijn koffer los en beantwoorde zijn knuffel terwijl ik mijn hoofd tegen zijn borst liet rusten.
"Kom, we gaan," zei hij en hij liet me los. Hij pakte mijn koffer en met zijn andere hand greep hij mijn hand vast. We liepen langs de groep meiden langs die allemaal steunbetuigingen naar me riepen, blijkbaar wist iedereen van het overlijden van mijn vader. Best logisch, aangezien hij een belangrijke zakenman was.
Ik schoof naast Niall in de auto en we reden weg. Ik kroop tegen hem aan en liet mijn hoofd op zijn schouder rusten. We zeiden niks tegen elkaar. Hij voelde duidelijk aan dat ik geen zin had om te praten. Zwijgend reden we Dublin door tot we bij het hotel kwamen. We stopte voor de ingang van het hotel waar geen gillende fans konden komen en liepen snel naar binnen. Meisjes die en glimp van ons opvingen begonnen hysterisch te gillen.
We liepen snel door de lobby naar de lift en gingen naar Nialls' kamer.
Toen we daar binnen kwamen zette Niall mijn koffer neer in de hoek en keek wat ongemakkelijk rond, hij wist duidelijk niet wat ie met me aan moest.
"Hier is de mini-bar, pak maar wat je hebben wilt. Zullen we beneden wat gaan eten? Of wil je liever roomservice?" vroeg hij.
"Ik heb geen honger," zei ik en ik schudde mijn hoofd. Ik staarde door het raam naar buiten en beeldde me in hoe het was om te vliegen. Gewoon weg van hier, van al het verdriet.
"Lily, je ziet er zo mager uit, je moet wel goed eten," zei hij. Ik wist dat ie gelijk had maar ik had gewoon geen honger.
"Het is geregeld met Alison, ik kan priveles volgen," zei ik om over iets anders te beginnen en ik draaide me naar hem om. Hij keek me even verbaasd aan maar glimlachte toen.
"Mooi, dan ga ik even wat telefoontjes plegen om het af te handelen, bedenk jij ondertussen maar wat je wil eten," zei hij en hij draaide zich om. Ik liet me op het bed vallen en deed mijn ogen dicht.
Na een kwartier voelde ik Niall naast me komen liggen.
"Weet je al wat je wilt?" fluisterde hij in mijn oor terwijl hij zijn armen om me heen sloeg.
"Slapen, ik ben uitgeput," zei ik. Ik voelde hoe hij even zijn adem inhield en toen van me af schoof.
"Nee, blijf, hou me vast," smeekte ik hem. Ik merkte dat hij direct weer naast me kwam liggen en zijn arm om me heen sloeg.
"Praat met me Lily, ik ben hier voor je, altijd," fluisterde hij in mijn oor en trok me tegen zich aan.

Reacties: