FanFic.nl

stand alones, crying and laughing

zelfmoord en schuld

Met trillende handen schrijf ik het briefje, de letters staan er scheef en bijna onleesbaar op. Het doet me enorm veel pijn om dit te doen, ik weet dat ik Harry er heel erg veel pijn mee ga doen. Ik kan niet anders, Louis haat me, Liam vind me onverantwoordelijk, Zayn kan me niet uitstaan en Niall irriteert zich eraan hoe ik niet eet en mezelf uithonger.
“Het is Ivana of ons” zei Louis gister, Harry nam het niet zo serieus en zij dat Louis er wel weer bovenop kwam. Maar ik weet wel beter, ik ga Harry niet laten kiezen, ik kies zelf. Zonder Harry kan ik niet leven, dat weet ik nog van onze break-up. Dus is er nog maar een oplossing, ik ga Harry zijn muziek niet afnemen. Ik ga One Direction niet uit elkaar laten gaan, dan zou ik miljoenen Directioner pijn doen. Harry komt er wel weer overheen, hij moet doorgaan met zijn passie, daar heeft hij mij niet voor nodig. Ik zet een punt achter mijn laatste zin, en leg de pen weer terug op zijn plek.
Harry,
teleurgesteld sta ik op uit bed, ik hoopte nog even lekker te kunnen knuffelen met Ivana, maar ze is al weg. Waarschijnlijk is ze naar haar vrienden, of ze is gewoon beneden. Ik schiet snel in een broek en een shirt en loop naar beneden, helaas is ze daar ook niet. Ik loop naar de keuken om wat te eten te pakken, ik loop langs de keukentafel en zie daar een briefje op liggen:
Lieve Harry,
het spijt me heel erg,
ik schrijf dit briefje om te zeggen dat ik van je hou,
ga alsjeblieft door met zingen,
laat het los,
ga door met One Direction,
word niet boos op niemand behalve op mij,
ik zal je missen xxx Ivana.
Een paar seconde kan ik niets meer, niet ademen, niet bewegen, niet huilen helemaal niets. Dan hoor ik de keukendeur opengaan, ik blijf stokstijf stil staan. Mijn adem stolkt in mijn keel, ik duizel. Ik voel dat iemand het briefje uit mijn handen pakt, wat mij de kracht geeft om te kijken wie het is. Het is Liam hij kijkt met open mond naar het briefje,
“Harry, ik m-misschien is het nog niet te laat” brengt hij uit. Hij heeft gelijk, ik moet haar zoeken, misschien ben ik nog op tijd misschien kan ik haar nog tegen houden. Trillend ren ik naar de deur, ik spring over het tuinhek heen, ik negeer alle mensen die me vragende blikken geven. Ik ren zo hart als mijn voeten me kunnen dragen, ik ren langs de brug. Nee ze is niet in de brug, dan maar naar het station. Liam rent achter me aan, blijkbaar geeft die toch nog wat om haar. Ik sprint, ik voel mijn hart tegen mijn borstkas bonken. En steek gaat door mijn zij heen, ik negeer het voor zover het lukt. Ik sprint de weg over zo het station binnen, Liam rent nog steeds achter me aan.
Ivana,
ik sta voor het spoor, in de verte zie ik een trein aankomen. Langzaam adem ik voor de laatste keer in, heel rustig zet ik nog een stapje naar voren. In mijn hoofd praat ik mezelf rustig, maar ik voel mezelf trillen. Ik wil helemaal niet dood, ik wou gewoon dat de jongens mij mogen, net als in de fanfictions, ik heb zo mijn best gedaan dat ze me aardig vinden maar het werkt gewoon niet. De trein komt steeds dichter bij, ik word zenuwachtiger, wat gaat er gebeuren als ik ben gesprongen? Is er dan gewoon niets meer? Of krijg ik een nieuw leven? Langzaam blaas ik mijn laatste adem uit en hurk, ik zet af. Mijn voeten zijn net een centimeter van de grond als ik vast word gepakt, ik word naar achter getrokken en val op de grond. De trein raast voor mijn neus voorbij, iemand drukt me stevig tegen zich aan. Ik snuif de geur op en ruik Harry, ik voel zijn tranen over mijn arm heen lopen. Shit ik had hem nog meer pijn gedaan als dat ik dacht, dit wilde ik niet. Ik wilde niet dat hij ging huilen, ik wilde dat hij verder ging met One Direction dat hij zijn droom naleefde. Gewoon zonder mij, dat was het plan. Nu zitten we hier, op de koude grond. Hij heeft me stevig vast, zijn ademhaling is snel en ik voel zijn hart tekeer gaan. Ik mijn ooghoek zie ik Liam aankomen rennen, hij knielt bij ons neer.
“zijn julie oke?” vraagt hij hijgend,
“ik denk het wel” antwoord harry. Ik wil iets zeggen, ik wil mijn excuses aanbieden maar ik kan het niet. Ik kan helemaal niets, ik lig daar maar als een hopeloos hoopje in harry’s armen.
Harry,
ik heb haar stevig vast, ik laat haar nooit meer gaan. Liam kijkt me schuldig aan, hij en ik weten allebei evengoed dat dit hun schuld is. De schuld van Louis, Niall, Zayn en hem, ze had zoveel haar best gedaan maar het klikte gewoon niet tussen hun. Louis heeft altijd heel lelijk tegen haar gedaan, thuis voelde ze zich nooit echt thuis. Ze zat daar altijd maar gespannen op de bank, ze at nooit bij ons, iets waar Niall zich dan weer aan ergerde. Op de eerste dag dat ze de jongens ontmoete zat ze perongelijk aan Zayn’s haar, waardoor Zayn haar ook niet mag. Liam vind haar onverantwoordelijk, ik snap eigenlijk niet waarom. Ik voel hoe haar hele lichaam trilt, ze verdient dit niet, ze verdient een jongen die compleet voor haar kan gaan. Dat ga ik dan ook doen , vanaf nu ga ik haar in bescherming nemen. Niemand zou meer lelijk tegen haar doen, niemand zal haar meer gespannen laten zijn. Ik zou over haar waken, het maakt me niet meer uit wat anderen er van denken. Ik ga gelukkig worden samen met Ivana, of het nou ten koste gaat van One Direction of niet.

Reacties: