FanFic.nl

Stand Alones

1 Deepless and Endless [Larry]

Pijn, zwart, donker. Een kamer, met een simpel peertje
Snijdende pijnen. Een stalen stoel. Touwen
Opluchting, woede, verdriet. Is this Hell?
De touwen sneden in mijn polsen. Net zoals de touwen om mijn enkels in mijn enkels sneden
Ik hoor een geluid, maar ik durf niet op te kijken. Ik durf net zomin mijn ogen open te doen.
Metaalachtig gerinkel. Geschuifel
Ik voel iets in mijn hand gedrukt worden.
'Ontsnap.' een ademtocht strijkt langs mijn oor.
Geschuifel. Ik luister, maar er klinkt geen metaalachtig gerinkel.
Ik open langzaam mijn ogen en kijk naar mijn hand.
Een mes. Ik slik.
Ontsnap. Het galmt in mijn hoofd.
Ik kijk nog eens naar het mes. Ik beweeg het en ik snij.
Touwen vallen los van mijn polsen.
Ik wrijf eroverheen om de doorstroming van mijn bloed weer op gang te krijgen.
Ik leun naar voren en snij.
Touwen vallen los van mijn enkels. Ik sta op en zak door mijn enkels.
Ik wrijf erover heen en voel het bloed weer stromen.
Ik adem zwaar en schuifel naar de deur.
Ik probeer hem open te doen. Het lukt.
Ik kijk de gang in.
Het is donker op één peertje na.
Ik hijg en adrenaline stroomt door mijn aderen.
Ik schuifel de deur door en loop door de gang.
Ik open een deur en fel licht schijnt in mijn ogen.
De zon. Ik knijp mijn ogen dicht.
ik wen aan het licht en open mijn ogen.
Een dorre vlakte, zand, bergen, licht.
Ik kijk om, de donkere gang in en loop weg.
Een donkere stem buldert.
'Hij ontsnapt. Ga achter hem aan. Dood hem!'
Ik kijk weer om en een in zwart geklede gedaante met een capuchon op komt het gebouw uit.
Ik sta stijf stil en begin dan te rennen.
Ik adem zwaar in en uit.
Ik paniek ren ik rond.
Ik kijk om en zie een pluk haar onder de capuchon vandaag komen.
Het is bruin en het krult.
Eén moment hou ik me adem in en sta ik stil.
De gedaante komt dichterbij en ik begin weer te rennen.
Dan kom ik bij een ravijn.
Ik sta stil en draai me om.
De gedaante staat ook stil en praat.
'Het spijt me heel erg.'
Hij gooit de capuchon af en ik kijk in de groene ogen.
De groene ogen waar ik van hield, hou.
'Harry, waarom?' mijn stem is schor.
'Het spijt me Louis.'
Hij haalt een pistool uit zijn zak.
Ik hou mijn adem in.
'Ik hield van je.' zeg ik.
Een traan rolt uit Harry's oog en hij schiet.
Een knal weerklinkt, een brandende pijn in mijn borst.
Ik wankel en val het ravijn in.
'Vaarwel' fluister ik.

Reacties: