FanFic.nl

De 73ste Hongerspelen (Jelmer en Miranda)

16-Naar huis

Luke staart naar het plafond van het vertrek. Hij is terug in het Trainingscentrum. Hij is terug op de plek waarvan hij het nooit voor mogelijk had gehouden dat hij er überhaupt ooit nog terug zou keren. Het is een kaal vertrek. Op het bed, het nachtkastje en het infuus staat er bar weinig. De kamer is saai behangt met wit, maar het enige raam fleurt de kamer op. Erachter is het hele Capitool te zien. Luke kijkt verwonderd naar de skyline van de hoge gebouwen. Die hebben ze in district elf niet. Daar hebben ze alleen kleine, houten huisjes. De houten huisjes van district elf. Hij gaat terug. Hij gaat terug naar huis. Maar daar kan hij zich nu nauwelijks op verheugen. Hij denkt terug aan de Spelen. Wat was er precies gebeurd gisteren? Hij herinnert zich nog de vreselijke gil voordat de toren instortte. Roos is niet gestorven door zijn mes. Het vallende puin heeft een eind aan haar leven gemaakt. En Jelmer? Luke pijnigt zijn hersens, wat behoorlijk moeilijk gaat met deze knallende hoofdpijn. Jelmer was de kamer binnengestormd en had zich bovenop Roos gestort. Zou hij geweten hebben dat ze bewapend was en op het punt stond Luke te vermoorden? Waarschijnlijk was het een wanhoopsactie om een van hen te redden. Een van hen zou vermoord zijn door het mes. Luke of Jelmer. Het was Jelmer geworden. Terugdenken aan zijn partner doet pijn. Luke probeert de gedachten aan Jelmer te negeren. Jelmer is er niet meer. Net zoals Roos, Miranda en Evelien. Evelien. Straks zal hij naar huis gaan. Hij zal thuis zijn, terug bij zijn ouders en bij zijn broer. Terug bij Kevin en Edwin. Hoe zullen zij het verlies van hun zusje verwerken? Luke sluit zijn ogen. Hij heeft de Hongerspelen overleefd. Maar tegen welke prijs? Thuis zal nooit meer hetzelfde zijn. Hij voelt zich duizelig en moe. Hij probeert te slapen, maar zijn rust wordt ruw verstoord door een dreun op de deur. Hij vliegt open wanneer Luke opkijkt. Chaff komt naar binnen gestormd, met Seeder in zijn kielzog. ‘Jongen! Je hebt het gehaald! Je leeft nog!’ De donkere man vliegt hem in de armen. Zijn ene arm slaat hij stevig om Luke heen. Het andere stompje drukt hij tegen zijn zij aan. Er wellen tranen op in Luke’s ogen. Het weerzien van zijn mentor roept veel emoties op. Zijn mentor, de man die hem in leven heeft gehouden in die ijskoude arena. De man die naar sponsors heeft gezocht, die hem begeleidde tijdens de training. Chaff wrijft over Luke’s rug. Ze beginnen allebei te snikken. ‘Jongen, jongen’, stamelt Chaff. Dan laat hij Luke los en stort Seeder zich bovenop hem. De oude vrouw begint meteen luidruchtig te huilen. Luke weet wat ze heeft doorstaan. Ze hebben beiden dezelfde taak gehad. Beiden hadden ze geprobeerd Evelien in leven te houden. Ze hebben allebei gefaald. ‘Rustig Seeder. Het is al te laat. Ze is weg.’ Luke probeert haar te troosten. Dat lukt hem niet goed. Hij heeft zelf net zoveel troost nodig als zij. Seeder begint nog harder te huilen. Haar donkere haren raken doorweekt. Ze kijkt hem met haar goudbruine ogen aan. ‘Het spijt me Luke, het spijt me. Ik heb echt alles geprobeerd. Maar het was niet genoeg.’ Luke probeert haar te kalmeren. ‘Ik weet het Seeder. En ik begrijp het.’ Alle herinneringen aan Evelien komen weer los. Waarom moest zij sterven? En ironisch genoeg is het meisje vermoord door de jongen die hem gered heeft. ‘Laat die jongen maar even’, zegt Chaff. Jullie kunnen allebei jullie rust goed gebruiken. Hij knikt naar Luke. ‘Ga maar slapen, jongen. Morgen is de kroning.’ Hij en Seeder verlaten de kamer net zo snel als ze gekomen zijn. Chaff kijkt hem nog even opgelucht aan. Dan sluit hij de deur achter zich. Luke rolt zich op zijn zij en sluit zijn ogen. Nu pas beseft hij hoe moe hij is. Binnenkort gaat hij naar huis. Maar eerst wordt hij nog tot Winnaar van de drieënzeventigste Hongerspelen gekroond. En hij ziet er vreselijk tegenop. Zijn slaap is gevuld met nachtmerries. Krat die door zijn toedoen stikt. Jelmer die neergestoken wordt door Roos. De toren die instort. De vreselijke gil.

Ziek van afschuw kijkt Luke naar het publiek. Ze klappen voor hem. Ze zijn door het dolle heen. Hoe kan dat? Ze hebben gezien hoe er de afgelopen negen dagen drieëntwintig onschuldige kinderen zijn vermoord. Hoe kunnen ze zo vrolijk zijn? Zien ze het echt alleen maar als een spel? Zegt het leven van die kinderen en hun familie hen dan helemaal niks? Ondanks zijn haat blijft Luke poeslief lachen. Dat wordt van hem verwacht, heeft Chaff gezegd. Als je een Winnaar bent en wilt blijven, kan je het beste braaf doen wat er van je verwacht wordt. Dus hij staat op en kijkt trots voor zich uit als president Snow naar hem toe komt en de kroon op zijn hoofd zet. ‘Gefeliciteerd jongen. Je hebt de drieëntwintigste Hongerspelen gewonnen’, zegt de man. Het publiek begint te juichen en is door het dolle heen. Chaff op om hem nogmaals te feliciteren. Veel enthousiaster dan hij is. Ook als mentor worden er dingen van hem verwacht. Als Chaff terug naar zijn plaats loopt neemt hij de fles wijn van Haymitch, de mentor van district twaalf, aan en neemt een flinke teug. Luke glimlacht. Hij heeft gemerkt dat de twee goede vrienden zijn. Ze deelden regelmatig de fles tijdens de training. Dan gaat de tv aan. Hij moet verplicht de hoogtepunten van de Spelen terugzien. Verschrikkelijk. Het hele bloedbad van de eerste dag wordt volledig getoond. Blijkbaar willen ze dat hij een afkeer voor Jelmer krijgt, want ze laten al zijn acties uitgebreid zien. Jelmer die de jongen van vijf neersteekt met een pijl. Jelmer die Evelien neerschiet. Jelmer die Snaak, de jongen van een, neerhaalt tijdens het feest. Het stukje van Evelien wilt Luke absoluut niet zien, maar hij kan het niet laten. Hij wilt het meisje nog een keer zien. Jelmer had gelijk. Ze heeft niet lang geleden. De tranen springen in zijn ogen. Maar ze was niet alleen. Miranda is bij haar gebleven. Luke besluit dat hij haar familie voor haar moet bedanken tijdens de Zegetoer. Hij ziet het gevecht tussen hem en Roos nog een keer. Jelmer springt niet op Roos af, maar tussen hen in. Probeerde hij het mes te pakken? Of sprong hij letterlijk voor hem? Luke weet het niet. Maar het was een actie uit pure wanhoop. Een ding is zeker. Jelmer wilde ervoor zorgen dat een van hen levend de arena uitkwam. Hij dacht niet meer aan zichzelf alleen. Luke heeft de grootste moeite om zijn emoties binnen te houden tijdens zijn interview met Caesar. Maar zodra de presentator over Evelien begint houdt hij het niet meer. Hij laat al zijn emoties gaan. Hij huilt en rouwt om Evelien, Jelmer en al de anderen terwijl het publiek hem onthutst aankijkt. Alsof ze niet kunnen geloven dat hij zo op de ‘hoogtepunten’ van de afgelopen dagen terugkijkt. Luke kan het allemaal niks meer schelen. Hij gaat naar huis.



De velden van district elf schieten voorbij. De appelbomen, wijngaarden, alles wat hier verbouwt wordt ziet er zo vertrouwd uit. Vogels vliegen vrolijk over de boomtoppen, het water glinstert in het licht van de zon, die hoog boven de hemel staat. Geen wolk te bekennen. Niets wijst erop dat hij weg is geweest. Helemaal niets wijst terug naar de bittere kou en vorst van de arena. Luke wordt zenuwachtig naarmate zijn dorp in zicht komt. Hij is bijna thuis. Hij probeert de flitsen van de camera’s te negeren wanneer de trein het station in dendert. Er staat een gigantische menigte van journalisten en bewoners van het district op het perron. Luke drukt zijn gezicht tegen het raam, maar kan zijn familie of vrienden niet onderscheiden van de rest. Straks zie ik Kevin weer, denkt hij. Hoe zal hij reageren? Zal hij blij zijn mij te zien, en niet zijn zusje? Luke’s twijfels worden groter en groter als de trein langzaam tot stilstand komt. Zo snel als zijn krukken hem kunnen dragen, het bot in zijn been is nog steeds verbrijzeld, baant hij zich een weg naar de deur. Chaff knikt hem trots toe, maar daar heeft Luke geen oog meer voor. Hij ziet alleen de jongen die op hem af komt rennen. Luke laat zich in de armen van zijn oudere broer vallen. Hij laat zijn emoties gaan en gooit de tranen eruit. Hij voelt de warme adem van zijn broer in zijn nek. Hij had nooit gedacht dat hij die ooit weer zou voelen. Thuis. Zijn broer drukt hem stevig tegen zijn borst aan. Ook de tranen bereiken nu Luke’s shirt. Luke laat zijn krukken vallen en pakt zijn broer vast. Hij wil hem nooit meer verlaten. Dan komen ook zijn ouders erbij staan. Ze omhelzen hem. Niemand had het ooit voor mogelijk gehouden dat hij ooit nog terug zou keren. Dan ziet hij een jongen in de verte. Kevin. De tranen stromen uit zijn rode ogen, over zijn wangen. Luke maakt zich los en pakt de krukken van zijn moeder aan. Kevin komt ook op hem afgelopen en klemt zijn armen om zijn vriend heen. Luke begraaft zijn gezicht in zijn borst. ‘Evelien’, brengt hij snotterend uit. ‘Je zusje.’ Kevin schudt verdrietig zijn hoofd. Hij pakt zijn vriend nog inniger vast. ‘Evelien is er niet meer.’ Zijn gezicht is nat van de tranen. Maar zijn blik bevat zowel verdriet als vreugde. De flitsen van de camera’s verlichten hun gezicht, maar ze negeren het. Ze hebben nog alleen oog voor elkaar. Luke laat een diepe zucht ontsnappen. Hij is thuis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.