FanFic.nl

De 73ste Hongerspelen (Jelmer en Miranda)

17-Een half jaar later

Ik staar naar de vloer van het podium waar ik op sta, samen met mijn ouders, Jelmer’s vrienden en Esmay. Het is de jaarlijkse Zegetoer. Tijdens de toer reist de Winnaar alle districten af om zijn overwinning te ‘vieren’. Normaal sta ik op het plein met mijn ouders en mijn broer. Maar dat zal niet meer gaan. Nooit meer. Op het podium rechts van mij staat Lara met haar ouders. Ik probeer haar blik te vangen, maar het lukt niet. Ze staart alleen maar naar het Gerechtsgebouw, naar het podium waar Luke straks zal verschijnen. Ik denk terug. Precies een half jaar geleden liep Jelmer daar naar binnen. Ik heb hem een half jaar geleden voor het laatst gezien en persoonlijk gesproken. Nu zijn de Spelen afgelopen en zal ik mijn broer nooit meer zien. Net als Lara haar zus niet meer zal zien. Waarom kon niet een van hen terugkeren? Waarom moesten ze beiden sterven? Sinds het einde van de Spelen heb ik veel met Lara gepraat. Over onze thuissituatie, onze vrienden, maar bovenal over onze broer en zus. We leerden elkaar steeds beter kennen. Op school lunchen we tegenwoordig samen, na school spreken we af. Vroeger had Lara altijd vrolijk uit haar ogen gekeken. Langzamerhand keerde de schittering terug. Maar hij zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik zal nooit meer dezelfde zijn. De opgewekte stem van Markus verstoord mijn dagdromen. Hij draagt zijn gebruikelijke knalgele kapsel. ‘Dames en heren, de winnaar van de drieënzeventigste Hongerspelen, Luke Boner uit district elf!’ Niemand klapt wanneer hij het podium opkomt. Hij is bevriend geweest met een van onze tributen, maar dat betekent nog niet dat we hem met open armen moeten ontvangen. Hij is immers teruggekeerd, niet Jelmer of Miranda. Ik vraag me af of ik hem eigenlijk wel mag. Hij heeft Jelmer wel geholpen. Maar dat is niet genoeg geweest.Ik kijk op als de grote eikenhouten deur opengaat en Luke op komt lopen. Zijn blonde haren zijn netjes gekamd en hij draagt een grijze smoking. Hij ziet er uit als een doodgewone jongen. Hij kucht een paar keer voordat hij aan de speech begint. Er worden immers een paar zinnen van hem verwacht. Luke haalt diep adem en begint dan te praten. ‘Inwoners van district negen’, begint hij. ‘Ik weet dat ik jullie verlies nooit goed kan maken, wat ik ook doe. Ik weet hoe vreselijk jullie verlies is en ik zou willen dat ik er wat aan kon doen.’ Hij zwijgt even en lijkt na te denken over zijn woorden. Ik probeer me voor te stellen wat ik zou zeggen als ik daar stond. ‘Maar ik kan jullie wel bedanken. Ik wil jullie bedanken voor jullie tributen. Hoewel ik er de een beter heb gekend dan de ander wil ik beiden bedanken, ook al zijn zij er niet meer.’ Weer blijft het stil. Vergis ik me, of zie ik echt tranen in zijn ogen verschijnen? De afstand is klein genoeg om het te zien, hij staat immers een paar meter voor me. De Winnaar vervolgd. Hij richt zich tot Lara en haar familie. ‘Ik kende Evelien al sinds haar geboorte. Ik en haar broer zijn goed bevriend. Nogmaals, ik weet dat ik jullie zus, dochter, vriendin of kleindochter nooit meer terug kan geven, maar ik ben dankbaar voor haar. Ze heeft Evelien tot het eind beschermd en geholpen. Jullie kunnen trots zijn op Miranda. Ze heeft iemand geholpen voor zover dat kon, en dat is heel wat meer dan de andere tributen hebben gedaan.’ Ik hoor hoe Lara langzaam in snikken uitbarst. Ik kijk haar kant op en zie hoe haar vader haar troostend beetpakt en woorden influistert. Dan kijkt Luke onze kant op. Nee, niet onze kant op. Hij kijkt mij recht aan.’ ‘Jelmer was een geweldige partner, zeker voor die korte periode dat ik hem kende. Hij heeft veel voor me gedaan, en ik heb eigenlijk mijn leven aan hem te danken. Zonder hem was ik er waarschijnlijk niet meer geweest.’ Luke’s stem begint te bibberen. Dan was Jelmer er misschien nog wel geweest, denk ik bitter. Zelf heb ik ook de grootste moeite om mijn tranen terug te vechten. Misschien moet ik ze gewoon laten gaan, net als Lara. Net als Jelmer, Miranda en de andere tributen tijdens de Spelen. ‘Ik zou willen dat ik meer voor jullie kon betekenen, of dat ik Jelmer had kunnen helpen op die laatste dag. Maar dan zou het een strijd tussen ons zijn geweest. Iets wat hij probeerde te vermijden’, vervolgt Luke. Hij zucht. ‘Jelmer was een dapper tribuut en een goede vriend. Jullie kunnen misschien niet meer dan rouwen voor hem, net als ik, maar hou de goede herinneringen vast. Net zoals ik doe. En ik weet dat het misschien niet zoveel betekent voor jullie, maar jullie tributen betekenden veel voor mij. Denk daaraan. Ze hebben gestreden, niet tegen tributen, maar tegen het Capitool. Ze hebben zich door alle omstandigheden heen sterk gehouden in de Spelen. Ze hebben zich niet laten breken. Wees door trots op, families van Miranda en Jelmer. Wees trots op uw tributen, district negen. Hou de herinneringen vast. Meer kan ik niet doen.’ Dan draait hij zich om en loopt terug het Gerechtsgebouw in. Ik staar weer naar de grond. Luke heeft gelijk. Ik kan negatief blijven denken en rouwen om Jelmer, of ik kan de laatste positieve herinneringen vasthouden. Diep van binnen weet ik dat ook Lara dat doet. Ik zie nu pas in dat Luke helemaal geen geluk heeft gehad. Hij is een vriend en een vriendin kwijtgeraakt. Hij heeft gemoord, meegedaan aan die afschuwelijke Spelen. Hij heeft veel meer te verkroppen dan ik. Ik voel me ineens slecht, vreselijk slecht. Hoopte ik nou echt dat hij niet was teruggekeerd en Jelmer wel? Hij kan er ook niets aan doen. Hij vind het net zo erg. Ik vraag me weer af wat ik zou doen als ik daar stond. Maar het gaat verder. Wat zou ik doen als ik in de Spelen zat. Zou ik rouwen om mijn verliezen? Zou ik niemand meer vertrouwen en bruut gaan moorden? Of zal ik blijven vechten, me tegen alle regels in verzetten tegen het Capitool, ook al zal ik daar het een en ander voor moeten doen. Moeten moorden, maar wel sterk blijven en doorzetten. Net zoals Luke en Jelmer. Jelmer, mijn broer die ik nooit meer terugzie. De tranen branden in mijn ogen. Ik laat ze gaan. Net als tijdens de Boete laat ik mijn emoties gaan. Maar er is iets veranderd. Ik zal niet meer blijven rouwen. Ik zal sterk blijven, net zoals mijn broer. Die zich niet liet veranderen. Die niet van een jongen in een tribuut veranderde, maar in een doorzetter. In een rebel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.