FanFic.nl

Stand Alones [KLAAR!]

~The Lucky One~

,,Wat moet je dikzak, waarom ga je niet lekker met je vriendinnetje een dagje rollen? Ohnee, je hebt geen vriendin bolle, je bent namelijk niks waard!`` , roept Carlos naar me.
Ik lach niet. Ik grijns niet. Ik glimlach niet. Ik vertrek geen spier.
,,Wat wil je van me Carlos?`` vraag ik zacht. Ik haal een hand door mijn blonde haar.
Ik heb al zo vaak een conflict gehad met Carlos, hij pest me al vanaf dat ik hem voor de eerste keer zag...
,,Ik moet niks van je, je hebt toch niks wat ik kan afpakken!`` , zegt Carlos zogenaamd komisch.
,,Haha`` , zeg ik gefoceerd. Ik loop weg van Carlos. Ik voel zijn blik in mijn rug priemen. Ik voel zijn spottende glimlach als ijskoud water op mijn huid. Ik durf niet om te kijken, verwachtend dat er een harde lach zal klinken als ik dat wel zou doen. Voorzichtig loop ik naar mijn kleine kamer, open de krakende deur en ga treurig op mijn oude matras zitten. Carlos heeft gelijk, ik heb niks wat hij zou kunnen afpakken...
Ik heb enkel een half kapot matrasje vol met veren en laat veren nou net mijn allergie zijn… Ik heb maar 3 setjes kleding en 1 paar sneakers mee mogen nemen. Deze hel begon afgelopen maand. Mijn moeder had geen geld meer, mijn vader ging op dat moment dood aan een aanrijding met een zwaar beladen vrachtwagen. Mijn grote broer overleed aan asbest vorigjaar. Nu ben ik alleen, in een weeshuis.
Er word op mijn deur geklopt. ,,Niall, ben je daar?`` , hoor ik een zachte meisjesstem vragen. Ik word blij van binnen. Het is Annabelle! Ik doe de deur open en sluit hem weer achter haar. Ik geef haar een knuffel en neem haar op schoot. Annabella is mijn lievelingetje van 5 jaar jong. ,,Annabelle, hoe gaat het met jou?`` , vraag ik liefjes en geef haar een knuffel. Ze is het enige mooie in mijn leven wat ik nog heb. Geen ouders, geen broer, maar wel een meisje, een klein schattig meisje, wat als een klein zusje voor me is.
Ik word uit mijn gedachte gehaald door 3 harde bonken op de deur. ,,Niall Horan!`` , klinkt er nors aan de andere kant van de deur. ,,Vlug Annabelle, verstop je in de tas!`` , zeg ik vlug en dringend en zo snel mogelijk pak ik de tas. Vlug open ik de tas voor Annabelle. Zo snel ik kan rits ik hem dicht en ga liggen op mijn matras. De deur vliegt met een luide klap open en de baas staat in de deuropening. ,,Bezoek!`` , zegt hij nors en trekt me de kamer uit. Vanaf hier kan ik nog de angstge ademhaling van Annabelle horen. Ik bid stilletjes tot god dat ze in de tas blijft. Dan houden we stil en daar, aan een opeens schone kantinetafel, zit en jong echtpaar. Ik schat de vrouw 27 jaar en de man 30 jaar. Ik krijg een pijnlijke stoot tegen mijn ruggengraat. ,,Hallo`` , zeg ik vlug, met een beleefde stem. Stiekem vervloek ik de baas. Hij doet me enkel pijn. ,,Hallo`` , zeggen de man en vrouw terug. ,,Ik ben Benthe en dit is mijn man Sjoerd`` , zegt de vrouw vriendelijk en ze steekt een hand uit. Ik geef geen hand terug, bang voor het feit dat ze me mee trekt. Een beetje verbaasd laat ze haar hand weer zakken. ,,En wie ben jij?`` , vraagt ze dan maar. Ik voel weer een pijnlijke stoot tegen mijn ruggengraat. ,,Ik ben Niall, Niall Horan`` , zeg ik vlug met een nep-lachje op mijn gezicht. ,,Hmm, mooie naam!'' , zegt de man. ,,Mogen we zijn papieren zien?``. Er plopt iets open, diep van binnen. Is er dan toch nog hoop? Kan mijn leven een nieuwe, goede start krijgen? De man en de vrouw bekijken de papieren. Wat duurt het lang. Seconden tikken weg. Minuten tikken weg. Er tikken misschien wel uren weg, en dan zegt het stel: ,,Dit word hem!``. Ik moet licht walgen. Het klinkt net alsof ze een huisdier uitkiezen, een zoet en schattig hondje. ,,Je kan hem meteen meenemen!'' , zegt de baas nors. Opeens dringt alles tot me door, ik ben... geadopteerd! Ik word weer weggevoerd door de baas, terug naar mijn kamertje.
Onderweg zie ik Carlos, hij kijkt jaloers. Zie ik dat goed? Rolt er een traan over de wang van stoere Carlos? Ik grijns deze keer wel! Heel breed zelfs. Bij mijn kamertje word me toegesnauwt dat ik mijn koffers moet pakken. Ik open opgetogen de tas als de baas weg is en godzijdank kruipt Annabelle eruit. ,,Annabelle! Ik ben geadopteerd!`` , zeg ik blij en omhels haar zodat ze bijna onvalt. Ik laat haar opgetogen los en kijk haar vrolijk aan, maar in de ooghoeken van Annabelle verschijnen tranen.
,,Nambie mag niet weg!`` , snikt ze en valt me huilend in de armen. Een gevoel bekruipt me. Het gevoel dat als ik hier weg ga, een leegte in mijn hart komt, die nooit meer gevult zal worden. Ik begin te twijfelen. Moet ik Annabelle inruilen voor een gelkkige, nieuwe start van mijjn leven?! Dan word de deur opengerukt en verschrikt kijk ik naar de deur. De baas! ,,Weg met die kleine verschrikkelijke smurf!`` , roept hij genadeloos en vlug breng ik Annabella naar haar kamertje. Voor haar kamerdeur stop ik. ,,Lieve Annabella, wat je ook doet, geloof! Believe!`` , zeg ik zacht, nu is het mijn beurt om zacht te huilen. Dan voel ik een zachte hand op mijn schouder. Vlug kruip ik onder de hand vandaan, bang dat de hand me zal slaan. ,,Houd je zoveel van haar?'' , vraagt een lieve vrouwenstem, Benthe! ,,Ja, ze is als een zusje`` , zeg ik bijna onhoorbaar, maar mijn rug blijf gekeert in de riching van Benthe. Ik knuffel Annabelle, die inmiddels nog harder aan het huilen is. ,,Wat denk jij Sjoerd?`` , hoor ik Benthe vragen. Ik voel gewoon dat Sjoerd knikt en Benthe zegt dan ,,Meisje, Niall, jullie mogen mee met ons!``. Ik kan mijn oren niet geloven en Annabella snapt het niet meer. ,,Annabella, we gaan weg hier! Samen!`` zeg ik blij tegen haar en opeens barsten mijn lichaamen mijn geest van de positieve energie! Ik pak Annabelles hand en ik maak een vreugdedansje. Dan pak ik Annabelles koffertje en die van mij. Benthe en Sjoerd betalen de baas en zeggen gedag.
We lopen met zijn vieren naar de deur aan het einde van de lange gang. Daar, onder de ijzeren deur met 7 zeer goede sloten, zie ik een fel licht. De deur gaat open, we stappen naar buiten het licht en de zuurstof in. Ik heb alles gemist! De mooie blauwe lucht. De goud-gele zon. De groene onbeschadigde natuur. Alles! Ik pak Annabella bij haar handje. ,,Kom je mee?`` , vraag ik lief en dan, samen, hand in hand, huppelen ik, Niall Horan van 16 jaar en Annabelle Cried van 5 jaar, samen over het parkeerterrein naar de auto van Benthe en Sjoerd, de auto van onze nieuwe ouders!

Reacties: