FanFic.nl

Truly, Madly, Deeply

Thirty-four

Toen ik wakker werd zag ik dat het buiten donker was. Ik draaide me om en keek naar Nialls' lege plek, hij was waarschijnlijk weg omdat hij moest optreden. Toen viel mijn oog op een opgevouwen papiertje dat op zijn kussen lag. Ik ging rechtop zitten en pakte het papiertje. Ik vouwde het open en zag Niall's hanenpoten.
'Hello beautiful, lekker geslapen? Ik ben naar de O2, jouw kaartje ligt op het bureau, kijk maar of je zin hebt om te komen! Love you.
P.S. Kijk op de achterkant!'
Nieuwsgierig draaide ik het papiertje om en ik voelde direct een glimlach op mijn gezicht komen. Hij had een poppetje getekend, die hij zelf moest voorstellen. Hij had erbij geschreven: 'Told you I'd always be here! Now you can take me with you wherever you go '
Ik bleef er even naar staren en lachte in mezelf. Je kon duidelijk zien dat tekenen niet zijn grootste talent was, maar het was zo lief. Even vergat ik de leegte die ik voelde in mijn hart. Het duurde niet lang tot ik weer terug kwam in de realiteit. Ik zuchtte en kwam uit bed. Ik besloot even naar het concert te gaan ondanks dat ik er totaal geen zin in had. Ik wilde de jongens even begroeten en Niall steunen. Ik deed een zwarte skinny aan en een zwarte trui met zwarte bikerboots. Dit was de eerste keer dat ik me enigszins normaal aankleedde sinds de dood van mijn vader, en het stelde niet veel voor. Ik greep mijn jas, een tas en deed de tekening van Niall erin, samen met het backstage pasje voor het concert.
Ik liep naar beneden, er stonden al taxi's klaar en ik stapte in. We reden naar de O2 en toen ik daar aankwam zag ik dat het al begonnen was. Iedereen was binnen dus ik kon redelijk rustig naar binnen glippen. Er stonden nog wel wat meisjes maar daar liep ik snel voorbij. Eenmaal binnen moest ik even wachten tot er een grote kerel me kwam ophalen en me naar mijn plek bracht.
Ik zat vooraan in een speciaal gedeelte voor familie en vrienden. Ik probeerde onopgemerkt bij mijn plek te komen, maar toen werd ik gespot door Perrie, die stond naast Danielle en Lou en ze tikte hen aan. Ik deed alsof ik het niet zag want ik had totaal geen zin om mensen onder ogen te komen en staarde recht vooruit naar het podium. De jongens zongen 'Moments'. Ik werd opgeschrikt uit mijn trance door een tik op mijn schouder. Ik keek om en zag Danielle staan, Perrie en Lou keken vanaf hun plek toe.
"He," zei ik met een flauwe, geforceerde glimlach toen ik haar aankeek.
"He, Lily, hoe gaat het? Het spijt me zo erg van je vader," zei ze. Ze had me al gesmst en een keer gebeld maar zag haar nu pas weer in het echt sinds mijn instorting op de brunch.
"Het is moeilijk," zei ik, net hard genoeg zodat ze het kon horen, met een brok in mijn keel. Ze knikte en keek me vol medeleven aan.
"Je slaat je er wel door heen, je bent een sterke meid," zei ze. Ik haalde mijn schouders op en keek weer naar het podium waar de jongens vrolijk aan het springen en zingen waren. Alleen Niall keek niet al te vrolijk, al deed hij zijn best. De rest van de show bleef Danielle bij me, we zeiden niks tegen elkaar maar ik waardeerde haar aanwezigheid echt wel.
Na de show gingen de lichten uit, zodat wij in een minuut snel naar achteren konden. Toen we daar kwamen zag ik Nialls' familie ook. Ik ging erheen en ik begroette ze. Ik kwam ook andere bekenden en andere familie leden tegen van de jongens. Ik begroette nu ook Lou en Perrie en iedereen vroeg hoe het met me ging. Ik zei dat ik me er wel doorheen zou slaan en iedereen keek me vol medeleven aan. Ik was die medelevende blik van iedereen echt zat, maar ik kon het ze niet kwalijk nemen.
Ik was met de moeder van Niall aan het praten toen de jongens naar ons kwamen. Ik zag Niall glimlachen toen hij zag dat ik er was. Hij liep op me af en tilde me op. Ik drukte een kus op zijn mond en legde toen mijn hoofd in zijn nek.
"I love you," fluisterde ik. Ik voelde Niall glimlachen toen ik dat zei. Hij zette me weer neer en omhelsde zijn ouders. Ik zag de andere jongens hetzelfde doen bij hun clique. Ik zag Harry op een meisje aflopen die me nog niet was opgevallen. Ze stond naast Gemma en had een enorme bos donkere krullen, ik vond het prachtig. Toen ik haar gezicht zag schrok ik van haar ingevallen wangen en haar donkere kringen onder haar ogen, ook had ze een of andere enorme blauwe plek op haar gezicht. Ze zag er misschien nog wel erger uit dan ik. Toen Harry haar omhelsde en iets tegen haar zei schoot ze in de lach en zag ik haar ogen glinsteren waardoor het ineens leek alsof ze weer levenslust kreeg.
"Dat is Claudia, een of andere oude vriendin van Harry waar hij niks over wil zeggen," fluisterde Niall in mijn oor, hij had me zien staren.
"Ze is zo knap," zei ik. Niall zei niks, waarschijnlijk omdat hij bang was het verkeerde antwoord te geven. Toen ik me weer omdraaide schrok ik me dood. Louis stond voor me met zijn armen wijd open.
"He Lou," zuchtte ik toen en ik gaf hem een knuffel.
"Hi Lil, how are you? El is worried sick about you. She told me that your voice was so different on the phone so I had to keep an eye on you." Eleanor had me bijna elke dag gebeld en gezegd dat ze er vandaag niet zou zijn, maar morgen weer. Ik maakte me los uit zijn omhelsing.
"Niall doet niet anders," zei ik glimlachend. Toen kwamen de andere jongens ook op me af.
"Hey, new tourmate," zei Zayn toen ik hem een knuffel gaf. Ik gaf Liam en Harry ook een knuffel en Harry stelde me voor aan het mysterieuze meisje.
"Wij gaan nog even uit, gaan jullie mee?" vroeg Harry toen. Ik keek Niall aan en die keek mij weer aan, hij had er volgens mij wel zin in dus ik knikte.

Ik nipte wat aan mijn cocktail terwijl ik Perrie zag dansen met Danielle en de jongens iets verderop van mij aan de bar shotjes aan het wegtikken waren. Claudia stond naast me. Op een of andere manier klikte het wel tussen ons. Ze had me verteld dat Harry een oude vriend van vroeger was. Meer kreeg ik niet uit haar waardoor het mysterieuze van haar bleef.
"He, schoonheid, mag ik jou iets te drinken aan bieden?" Ik keek sloom opzij. Naast mij was een of andere kale griezel gaan staan die me breed grijnzend aan keek. Ik schudde mijn hoofd en keek weer voor me.
"Aah, een arrogantje, daar houden we wel van," zei hij. Ik keek geïrriteerd opzij maar voor ik iets kon zeggen stond Niall naast me.
"Is er een probleem?" vroeg hij terwijl hij mijn hand vastpakte. De engerd schudde zijn hoofd en liep weg.
"Hoe kan het toch dat elke keer als ik jou even alleen laat, jij van die rare griezels aantrekt?" vroeg Niall met een lach.
"Ik weet het niet. Blijkbaar trek ik jou ook aan dus vertel jij het maar," zei ik lachend terug. Niall trok een beledigd gezicht en ik schoot in de lach terwijl hij zijn armen om mijn middel sloeg. Deze avond liet me even alles vergeten, dit was alles dat ik even nodig had.
"Zullen we zo terug gaan?" fluisterde hij in mijn oor. Ik moest giechelen en knikte. We zeiden de anderen gedag en liepen toen naar buiten, waar er een paar fotografen stonden die foto's maakten.

Na dat concert ging ik drie weken niet meer mee. Ik steeds teruggetrokkener, alleen met mijn eigen verdriet. Ik zat overdag de hele tijd op de computer huiswerk te maken. 's Avonds at ik in mijn eentje omdat Niall meestal vanaf drie uur al bezig was met de soundcheck. 's Nachts werd ik wakker als Niall thuis kwam, soms dronken, en hadden we meestal seks. We reisden van stad naar stad, en als Niall geen optreden had, had hij vaak wel andere verplichtingen. Elke ochtend drong Niall weer aan dat ik met hem moest praten, bij hem moest huilen en mijn gevoelens gewoon laten gaan. In plaats daarvan leefde ik als een robot. Ik sloot me steeds meer af, ik had gewoon geen kracht meer.

Toen ik op een middag voor het raam zat en naar buiten staarde, me afvragend hoe het was om weg te kunnen vliegen, ging de deur open. Ik draaide me om en ik zag tot mijn grote verbazing Liam staan.
"He Li," zei ik. Niall was net weggegaan omdat ze zo een interview hadden in een andere hotelkamer, dus ik vroeg me af wat hij hier deed.
"Ik dacht dat jullie een interview hadden?" vroeg ik terwijl ik een wenkbrauw optrok.
"Ja, klopt, ik ga zo ook weg." Hij keek op zijn horloge en krapte zich achter zijn oor.
"Ik wil je even spreken. Het gaat over Niall. Lily, praat met hem, alsjeblieft. Die jongen gaat helemaal kapot door jouw verdriet, ik heb hem nog nooit zo gezien." Ik beet op mijn onderlip, ik had Niall geprobeerd te negeren, hij deed zo z'n best voor me. Een schuldgevoel bekroop me.
"Ik weet het Liam, en het spijt me zo. Maar ik ben bang dat hij me niet begrijpt en dat hij zich lam schrikt als hij weet wat er echt in mijn hoofd gebeurd," fluisterde ik toen, na enige tijd stilte. Liam keek me begrijpend aan.
"Lily, maak je geen zorgen. Die jongen houdt zielsveel van jou. Er is heel wat voor nodig om hem bij jou weg te halen," zei hij en toen liep hij weg.

Reacties: