FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

3. The dat after

Als ik ’s morgens wakker word, weet ik eerst niet waar ik ben. Gedesoriënteerd kijk ik rond. Dit is helemaal mijn kamer niet. Mijn kamer is veel kleiner. Beetje bij beetje begint het te dagen. We zijn gisteren verhuisd, ik woon nu in Duitsland. Ik draai me om en trek kreunend mijn deken over mijn hoofd, ik wil niet opstaan. Ik zal in de loop van de dag wel opstaan maar nu nog niet. Ik druk 1 van mijn kussen tegen mijn borst en sluit mijn ogen weer. Spijtig genoeg is het maar voor even. Ik schrik lichtjes als mijn deken even beweegt en er opeens een lichaam naast het mijne ligt. Ik draai me om en probeer te zien wie het is. Het is veel te donker om te zien wie het is maar ik heb wel een idee. “Sam?”� vraag ik voorzichtig. “Sorry, Lot maar ik kon niet slapen en ik hoopte dat ik hier misschien wel nog kon slapen.”� antwoordt hij. “Sorry dat ik je wakker gemaakt heb.”� “Geeft niet.”� Ik sla een arm rond zijn middel. “Ik was al wakker.”� Sam gaat op zijn rug liggen en staart blijkbaar naar het plafond, zijn ogen zie ik wel. Ik leg voorzichtig mijn hoofd op zijn schouder en sluit nog maar eens mijn ogen, in de hoop dat ik nu wel terug in slaap kan vallen. Het is eigenlijk lang geleden dat Sam en ik in hetzelfde bed geslapen heb. Vroeger was ik altijd diegene die bij Sam ging liggen, meestal omdat ik bang was of omdat ik niet meer kon slapen. Nu is het Sam die bij mij komt liggen. Ik vind het niet erg hoor, misschien geraak ik nu ook terug in slaap. Vroeger hielp dat ook altijd dus ik hoop nu ook.
Volgens mij heb ik nog een uurtje of 2 geslapen. Sam ligt nog altijd vredig slapend naast me. Even staar ik naar zijn slapende gezicht en stap dan uit bed. Ik trek mijn T-shirt recht, die naar boven gekropen is terwijl ik sliep, en trek een gordijn open. Sam draait zich in mijn bed kreunend om en trekt het deken voor zijn ogen. “Lot, doe die gordijnen dicht.”� kreunt hij en rolt zich helemaal in mijn deken. “Nope.”� grinnik ik vrolijk en huppel naar de badkamer. Ik heb eigenlijk geen idee waarom ik zo vrolijk ben. Misschien komt het door dit huis, dat ik besef dat ik eindelijk van die verschrikkelijke pestkoppen af ben. Natuurlijk zullen hier ook mensen zijn die mij beoordelen op mijn uiterlijk en vooroordelen hebben, dat besef ik maar al te goed. Ik schrik als ik mezelf in de spiegel zie. Mijn haar staat alles kanten op, ook al is het lang, het staat alle kanten op. Mijn gezicht is lijkbleek en in mijn nek staan een paar strepen van mijn T-shirt. Ik begin hardnekkig mijn haar te kammen, in de hoop dat het weer plat gaat liggen. Na ongeveer 10 minuten ligt het toch ongeveer plat en loop ik naar beneden. Mam en pap zijn er niet, slapen zullen ze ook niet meer aan het doen zijn. Er ligt wel een briefje op tafel.
Sam en Lot,
We zijn even gaan kennis maken met de buren. Als jullie ons nodig hebben, kunnen jullie ons bellen.
Mam en pap.
Leuk. Eigenlijk is dat wel, nu moeten Sam en ik niet mee naar die buren die ons waarschijnlijk alleen maar vuil aankijken. Ik had trouwens geen zin om met die mensen kennis te gaan maken. Die vrouw die hier gisteren aanbelde zei al genoeg. Als iedereen zo reageert, wil ik hier ook weg. Kunnen ze niet gewoon normaal reageren? Wij zijn toch ook maar mensen, geen monsters of zoiets. Ik snap sommige van die mensen zelfs niet. Zie ik er dan zo raar uit, zo afschrikwekkend dat ze me zo moeten behandelen? Zuchtend neem ik de cornflakes uit de kast en een kom uit 1 van de dozen die nog in de keuken staan. Ik doe een beetje cornflakes in de kom en loop naar buiten om daar mijn ontbijt op te eten. Het is al vrij warm dus ik gok dat het al rond 11 uur is. Terwijl ik mijn cornflakes eet, denk ik na over de school waar ik morgen naartoe moet. Ik hoop echt dat er daar mensen zijn die Sam en mij accepteren. Zeggen ze niet dat muziekanten een aparte stijl kunnen hebben? Dan zitten we daar misschien wel goed. Ik verwacht ook dat die muziekschool leuker is dan de gewone school waar Sam en ik in België naartoe gingen. Daar keek iedereen naar ons van zodra we aankwamen op school totdat we weer wegreden. Natuurlijk zaten we niet bij elkaar in de klas waardoor we elk onze eigen pesterijen hadden in onze eigen klas. Bij mij waren het vooral de meisjes die me pestten. De jongens ook hoor maar er zaten maar 3 jongens in mijn klas waarvan er 1 me de hele tijd probeerde te versieren. Dat was de enige positieve aandacht die ik kreeg maar dat betekent niet dat ik het leuk vond. Elke dag stond hij me op te wachten, na elke les liep hij mee naar het volgende lokaal. Verschrikkelijk vervelend, dat kan ik je verzekeren. Hij zag er niet slecht uit, dat moet ik toegeven, maar toch voelde ik niks voor hem. Ik zei ook nooit iets tegen hem ook al probeerde hij meerdere keren een gesprek met me aan te knopen, ik weet niet hoe je vrienden moet maken. Mijn enige vriend is Sam en dat komt doordat we al ons hele leven met elkaar optrekken omdat we broer en zus zijn.
Ik laat bijna mijn lege cornflakeskom vallen als de bel gaat. Man, zo luid dat dat ding is. Loom sta ik op, loop naar de keuken om mijn kom daar achter te laten en loop dan naar de deur. Dat ik nog altijd in een T-shirt van Sam en een onderbroek rondloop, doet me niks, ik heb geen zin om even naar boven te lopen en een trainingsbroek aan te doen. Hopelijk staat er hier niet iemand zoals die gast van gisteren voor de deur. Dan zou ik gillend weglopen. En ik denk dat ik dat ook ga doen als ik zie dat die gast wel degelijk voor mijn neus staat. Ook hij staart me met grote ogen aan. Ik draai me geschrokken om, sla de deur met een knal toe en loop gillend naar boven. Ik spring naast Sam op mijn bed en verstop me onder mijn deken. “Lot, wat is er nu weer gebeurd?”� vraagt Sam met slaperige ogen. “Die gast van gisteren stond voor de deur.”� antwoord ik en rol me op een bolletje waardoor Sam bijna geen deken meer heeft. “Ik zal eens gaan kijken.”� Sam stapt uit bed en ik hoor zijn voeten haastig de trap aflopen. Even later komt hij weer de trap op maar ik hoor precies 2 paar voetstappen. Ik gluur vanonder mijn deken naar Sam die mijn kamer weer binnenkomt. “Lot, dit is-”� “Ga weg! Ik zie er niet uit!”� roep ik voor Sam uitgesproken is. Oké, dit kan ijdel lijken maar ik loop hier wel in een T-shirt en slipje rond dus ik wil niet dat mensen die ik niet ken me zo zien. Ik hoor weer 2 paar voetstappen op de trap en even later de voordeur die in het slot valt. Opgelucht kruip ik vanonder mijn deken, niemand meer in mijn kamer. Ik neem een topje, rokje en ondergoed uit mijn kast en loop naar de badkamer voor een douche.
Ik stap uit de douchecabine en wikkel me in mijn handdoek. Ik besef dat mijn haardroger en stijltang nog in een doos zit die op mijn kamer staat dus loop ik met druppend haar naar mijn kamer. De eerste doos die ik opentrek is de verkeerde, de volgende dan maar. Ook daar zit hetgeen ik zoek niet in. Bij de 3e doos heb ik meer geluk. Ik neem mijn stijltang en haardroger mee naar de badkamer en droog me af. In mijn ondergoed droog ik mijn haar en stijl het tot ik er tevreden over ben. Ik berg mijn stijltang en haardroger weer op, trek mijn kleren aan en loop terug naar mijn kamer om mijn kettingen te bekijken en te kiezen welke ik vandaag ga omdoen. Uiteindelijk ga ik voor een lange zilveren ketting met een radio als hangertje en een zwarte armband. Kritisch bekijk ik mezelf in de spiegel. Haar stijl over mijn schouders, zwart topje, rood rokje, zwarte armband en lange ketting. Neuriënd loop ik naar beneden, make-up doe ik straks wel. Ik moet hem trouwens nog uit 1 van die vele dozen halen. Had ik maar op elke doos geschreven wat erin zat, dan zou ik niet zolang moeten zoeken naar alles. Het ging allemaal wat snel waardoor ik daar eigenlijk geen tijd voor had. Amper 2 weken nadat mam en pap dit huis hadden gekocht, verhuisden we al. Denk nu niet dat ik dat erg vond. Ik wou daar weg en liefst zo snel mogelijk. Hoe sneller we uit België wegwaren, hoe beter.
Bijna de hele dag breng ik op mijn kamer door. Alleen als ik honger of dorst heb, ga ik even naar beneden om iets te nemen waarna ik terug naar mijn kamer ga. Mam en pap zijn al een hele dag weg. Volgens mij zijn ze met de hele straat kennis gaan maken. Zij zijn oversociaal, ik ben maar een meisje zonder zelfvertrouwen. Maar ik ben van plan om daar aan te werken, ik wil niet meer verlegen zijn, ik wil meer zelfvertrouwen. Mijn muziek zal me daar ook bij helpen. Als ik weer een dorst heb, leg ik mijn gitaar aan de kant en loop ik naar de keuken. Ik kan misschien meteen een hele fles cola meenemen naar mijn kamer, dan moet ik niet altijd naar beneden komen om mijn glas bij te vullen. Ik wil net terug naar boven lopen als de bel gaat. Zuchtend zet ik mijn glas en de fles cola op de onderste tree van de trap en trek de voordeur open. Een jongen met zwart haar staat voor mijn neus. Zijn haar ligt plat over zijn schouders en is ietsje korter dan het mijne, zijn ogen zijn zwart omlijnd, zijn nagels zwart gelakt en zijn ketting blinkt in het zonlicht. “Hey, was jij hiernet gitaar aan het spelen?”� vraagt hij glimlachend. Ik knik verbaasd, ik had gehoopt dat niemand het zou horen maar ik had mijn raam open gezet dus is het misschien logisch dat mensen me gehoord hebben. “Het was echt super mooi. Je hebt een geweldige stem.”� complimenteert de jongen me. “Dankje.”� zeg ik nog altijd verbaasd. Blijkbaar zijn er dan toch mensen die normaal met me kunnen omgaan. “Sorry.”� Hij slaat geschrokken zijn hand voor zijn mond. “Ik ben me vergeten voorstellen.”� Hij steekt zijn hand uit en neemt het mijne gretig vast als ik het uitsteek. “Ik ben Bill. Ik woon hiernaast.”� “Ben jij de broer van die gast die niet normaal tegen me kan spreken?”� vraag ik en grinnik even om mijn woordkeuze. “Oh Tom. Ja, dat is mijn broer. Hij heeft me al over je verteld.”� Dus die gast heet Tom. Goed dat ik dat weet. Dan kan ik hem nog meer van zijn stuk brengen door hem aan te spreken. Hij zal nogal verschieten als ik hem met ‘Tom’ aanspreek. Ik lach even in mezelf en kijk Bill dan weer aan. “Wil je even binnenkomen?”� Ik hou de deur uitnodigend open. Bill loopt glimlachend naar binnen en loopt achter me mee naar mijn kamer. Is het zo makkelijk om vrienden te maken? Ik heb gewoon een paar zinnetjes gezegd en die Bill al zo vriendelijk. Ik ga terug op mijn bed zitten, zet de fles cola en mijn glas naast mijn bed en neem mijn gitaar weer vast. “Kun je dat liedje dat je net speelde nog eens spelen?”� vraagt Bill en komt naast me zitten. “Ik vond het echt mooi.”� Ik knik en begin zachtjes te spelen.
I’m on the highway alone, got my radio on.
My mind is drifting to each song.
I can’t go back, no no no.
I’m moving on without you.
I don’t know where I’m going to.
I’m driving away from you.
Doesn’t matter where to.
Until the morning comes in you.
Until me tears are as cold as you.
Ik kijk Bill even aan. Hij kijkt glimlachend terug en valt in bij het refrein.
I’m driving away from you
I don’t know where I’m driving to
I’m driving away from you
And I’m thinking about you
Ik stop even met spelen en kijk Bill met grote ogen aan. “Zit op de muziekschool in het stadscentrum.”� zegt hij nog voor ik iets kan vragen. “Ik volg zangles en heb al een paar nummers geschreven.”� “Ik ga ook naar die school.”� zeg ik verbaasd. “Vanaf morgen toch.”� Dan is er toch iemand die ik ken. Ik tokkel zachtjes op mijn gitaar zonder te weten wat. Het is gewoon een melodie die ik op het moment verzin. Dat doe ik eigenlijk wel meer. Dan tokkel ik op mijn gitaar zonder zelf te weten wat ik aan het spelen ben en daar groeien dan soms songs uit. “Speel dat nog eens!”� Bill houdt me even tegen. Verbaasd speel ik hetgeen ik net speelde nog eens. “Heb je papier?”� Bill kijkt mijn kamer rond. Ik spring van mijn bed en trek al mijn dozen open. In 1 van de vele dozen vind ik een blocnote en een pennenzak met balpennen en potloden. Ik geef het aan Bill die meteen gretig begint te schrijven. “Speel dat stukje nog eens.”� Voor de derde keer tokkel ik de noten op mijn gitaar. Bill zingt zachtjes de woorden die op zijn blad staan en schrapt een paar dingen. “Kijk.”� Hij legt het papier op mijn schoot.
How does it feel to see me like this?
Do you know what you’re doing to me?
You know what it’s like to be like this, different.
Dat staat er op het papier. “Mooi, echt waar.”� zeg ik gemeend. “Speel het nog eens en probeer misschien mee te zingen.”� Bill neemt het papier weer van mijn schoot en zingt de 3 regeltjes en ik probeer mee te zingen. Ik laat me lachend op mijn rug vallen als Bill in de lach schiet omdat ik een regel verkeerd zing.

http://www.youtube.com/watch?v=tsj6iLIltNE

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.