FanFic.nl

Truly, Madly, Deeply

Thirty-five

Niall was al vanaf vier uur bezig met de soundcheck, en ik besloot om vanavond weer eens naar een optreden te gaan. Ik hees mezelf in een toonbare outfit en ging de deur uit. Ik had de hele tijd aan de woorden van Liam gedacht en ik besloot dat hij gelijk had.
In de lobby stond Eleanor, we hadden afgesproken samen met een taxi naar de jongens te gaan.
"Hee El!" zei ik toen ik haar zag en we gaven elkaar een knuffel. Ik had haar nog niet gezien sinds de tour was begonnen en ze keek me bezorgd aan. Tot mijn opluchting zei ze niks en we liepen naar buiten, waar gillende fans achter hekken stonden. We zwaaiden wat ongemakkelijk en stapten toen in de auto die al klaar stond.

De jongens deden hun ding op het podium. Niall wist dat ik er was, we hadden ze nog succes gewenst voor ze op gingen. We stonden nu met nog wat aanhangers van de jongens in een speciaal hok met een kleine bar. Eleanor en ik dronken beiden een biertje. Het was best gezellig en ik was eindelijk een beetje afgeleid van alle drama in mijn leven. Voor ik het wist hadden Eleanor en ik aardig wat op en waren we behoorlijk aan het giechelen. Toen de show afgelopen was moesten we snel naar achter rennen, iets dat niet heel soepel ging. Toen we door de gang renden tussen de tribunes door bleef mijn voet achter een of ander snoer hangen. Ik zag en voelde de lucht langs me heen suizen en voor ik het wist voelde mijn wang de grond. Voor mij had Eleanor zich omgedraaid omdat ik had gegild. Toen ik op keek zag ik dat ze haar best moest doen niet in haar broek te plassen.
"Kut! Nu zijn we nooit meer op tijd voor de lampen aan gaan!" zei ze terwijl ze de tranen uit haar ooghoeken wegveegde. Ze had het nog niet gezegd of de lampen gingen aan, en voor we het wisten hadden de fans ons gezien. Ze richtten zich op ons en vergaten even dat de jongens nog een keer het podium op kwamen om een buiging te maken.
"Oke, snel!" zei ik toen ik mezelf omhoog had gehesen en we liepen op hoog tempo door de gang terwijl er foto's gemaakt werden.

"Echt fijn dat je bent gekomen," zei Niall tegen me. Ik zat op zijn schoot en we hadden allebei een biertje. Ik grinnikte maar wat. Tegenover mij zaten Eleanor en Louis behoorlijk klef te doen. Verder was Harry ook in de kamer en nog wat mensen die achter de schermen werkten. Toen Eleanor had verteld over mijn val werd ik door iedereen behoorlijk hard uitgelachen.
"Zullen we zo terug gaan?" vroeg ik aan Niall terwijl ik mijn hand door zijn haar haalde. Hij knikte en drukte een kus op mijn mond. Hij tilde me van zijn schoot af en ging staan. We zeiden de rest gedag en gingen toen met z'n tweeën weg.
In de taxi terug voelde ik de alcohol best wel en ik moest de hele tijd giechelen om alles wat Niall zei, ik kon er niks aan doen.
"Ben echt blij dat ik je weer zie lachen," zei Niall terwijl hij twee armen om me heen sloeg en me allemaal kusjes gaf op mijn gezicht.
"Ik weet het. Maar ik denk dat we toch moeten praten," zei ik serieus.
"Eindelijk," zei hij.

"Lily leg het me dan uit!" schreeuwde Niall. Ik op bed met mijn hoofd op mijn knieën te huilen. Het gesprek was totaal geëscaleerd.
"Niall, ik wil wel! Maar je begrijpt me toch niet! Jouw hele leven is perfect, hoe kun jij nou snappen hoe ik me voel?" schreeuwde ik terug.
"Probeer het op z'n minst om het me uit te leggen! Ik ben nu machteloos!"
"Ik heb gewoon tijd nodig om dit te verwerken! Je kunt me niet dwingen om te rouwen op de manier die jij wilt."
"Maar ik wil je erdoorheen helpen, je steunen! Waarom begrijp je niet dat je niet alleen bent?"
"Dat is dus het probleem! Dat ben ik wel! Ik moet dit alleen verwerken. De enige manier dat je me kunt helpen is door me met rust te laten!" Ik veegde mijn tranen af aan de rug van mijn hand. Niall stond aan de andere kant van de kamer met zijn armen gespreid.
"Godverdomme, Lily!" schreeuwde hij toen hij zijn hand tegen de muur sloeg. Hij vloekte nog wat binnensmonds en liep toen naar de badkamer. Hij sloeg de deur achter zich dicht en ik hoorde de douche aangaan.
Toen ik hem had verteld dat ik het verdriet gewoon moest verwerken en er tijd voor nodig had, wilde hij dat ik mijn gevoel met hem deelde. Ik zei dat ik graag alles in m'n eentje deed en vanaf daar ging het gesprek alleen maar bergafwaarts. Ik speelde onze ruzie nog een keer af in mijn hoofd. Hij bedoelde het allemaal goed en ik verpeste het alleen maar, maar als ik alles zou vertellen zou hij zich doodschrikken. Ik wilde hem niet wegjagen, maar aan de andere kant wilde ik hem alles kunnen toevertrouwen. Ik beet op mijn lip en stond op van het bed. Ik deed mijn haar in een losse knot en deed toen de badkamer deur open. Niall stond zich af te drogen en hij keek me aan. Zijn blik was zacht en zijn ogen uitnodigend. Even twijfelde ik maar ik deed toen de deur achter me dicht en liet me in de warme badkamer tegen de muur omlaag glijden. Niall deed zijn handdoek om zijn middel en kwam naast me zitten, hij zei niks maar keek me afwachtend aan.
"Het spijt me zo, maar ik ben gewoon bang dat mijn gedachten en gevoelens je afschrikken." Hij zei niks maar hij pakte mijn hand, als aanmoediging om door te gaan.
"Ik ben mijn vader verloren, mijn moeder was ik al kwijt. Ik denk dat ik dit verdriet nooit helemaal kwijt raak. Die vooruitzichten zijn zo deprimerend. Het doet zoveel pijn, alsof ik niet compleet ben. Ademen doet zeer omdat ik leeg ben vanbinnen. Ik fantaseer elke dag hoe het zou zijn als ik hier niet meer was. Weg van het verdriet, weg van de pijn, weg van alles. Dan heb jij geen last meer van mij en mijn gezeur en ongezelligheid. Jij verdient zoveel beter dan een depressief mokkel die niet tevreden is met haar leven. Maar aan de andere kant ben jij de reden dat ik hier nog zit. Ik kan namelijk ook niet zonder jou, en als ik eraan denk dat jij niet meer bij me bent en dat ik je niet meer kan aanraken, vind ik nog beangstigender. En tussen deze twee gedachten zweef ik de hele tijd heen en weer, ik weet echt niet meer wat ik met mezelf aanmoet. Ik ben radeloos." Ik had het langzaam verteld, mijn handen in mijn haar en tranen stroomden over mijn gezicht. Toen ik stopte met praten keek ik Niall aan. In zijn ogen stonden ook tranen, hij sloeg zijn armen om me heen en trok me tegen zich aan.
"Lily, doe jezelf niks aan, doe mij dat niet aan. Ik ben hier voor je en ik ga niet weg, wat je ook zegt. Ik hou van je. Ik wil je weer laten lachen en ik beloof het je, het wordt beter. Natuurlijk gaat het verdriet nooit weg, en ik kan het me ook niet voorstellen hoe het is, maar ik doe mijn best om het je zo makkelijk mogelijk te maken. Je leert er mee leven. En doe jezelf alsjeblieft niets aan, anders ga ik me ook zo verdrietig voelen en dat willen we allebei niet." Hij liet zijn kin rustten op mijn hoofd en we zeiden beide niks meer. Zo zaten we samen tegen de badkamer muur om half twee 's nachts.

Reacties: