FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

5. Ruzie=>ziekenhuis

“En, nog wat geslapen?”� Bill komt grijnzend naar me toe gelopen. Ik knik grinnikend en loop het schoolgebouw in. Diegene die ik daar zie, had ik liever niet gezien. Heeft Axl me niet begrepen gisteren? Ik wil me terug omdraaien maar de stem van Axl houdt me tegen. “Komaan, schatje, je gaat toch niet van me weglopen.”� Ik draai me kwaad om, loop naar Axl toe en wil hem net als gisteren een mep verkopen maar iemand houdt me tegen. “Lot, doe het niet.”� Tom? Waarom houdt hij me tegen? Hij vindt Axl toch ook een klootzak. “Je hebt geluk.”� sis ik in Axl z’n richting. “Lot, doe nu eens rustig.”� Een hand op mijn rug en een hand dat me tegen een lichaam aandrukt. Op de een of andere manier word ik hier rustig van, ook al is het niet Sam want dat voel ik. Dit lichaam is veel gespierder, Sam is zo smal als het maar kan zijn. Ik duw het lichaam van me weg. Het was Tom, dat dacht ik al. “Lot, hou je in, alsjeblieft.”� smeekt hij me maar ik ben niet van plan om Axl nog eens ‘aan te vallen’. Als hij me nog 1 keer schatje noemt, zou dat wel kunnen gebeuren maar ik zal me moeten inhouden. Ik raap mijn schoudertas van de grond en loop langs Axl naar een lege gang. Daar zak ik tegen de muur naar beneden. Ik heb geen idee hoe lang ik hier blijf zitten maar ik denk toch zeker een kwartier. Dan komt Tom naar me toe gelopen en trekt me recht, dicht tegen hem aan. “Kus me.”� fluistert hij plots in mijn oor. “Wat?!”� roep ik geschrokken. “Lila komt eraan. Kus me, anders gelooft ze ons niet.”� antwoordt Tom nog steeds fluisterend. “Geef me 1 reden om je te kussen. Ik denk er no-”� “Lot, doe het gewoon.”� Tom neemt mijn gezicht in zijn handen en drukt zijn lippen op de mijne. Ik wil tegenstribbelen maar Tom houdt me vast met zijn sterke armen waardoor ik niks kan doen tenzij blijven staan. Zuchtend sluit ik mijn ogen en sla mijn armen om Tom heen tot de tikkende hakken van Lila haar schoenen verdwijnen. “Haal het niet in je hoofd dat nog eens te doen! Ik dacht dat ik stikte!”� Ik loop weg en kom net op tijd in de les. Ik mompel een sorry en ga op een lege stoel zitten, helemaal achteraan. Dit is 1 van de lessen die ik zonder Ashley of Bill heb en ik vrees dat dit de ergste uren van de week worden. Er zitten wel een paar vrienden van Tom bij me dus misschien maak ik in deze klas toch wat vrienden. Ik schrik even als er iemand op de deur klopt en ik schrik nog meer als Tom binnenkomt. Met een kwade blik kijk ik naar mijn schoenen en negeer Tom als hij op de stoel naast me neerploft. “Ik moet geen sorry hebben.”� sis ik nog voor hij iets kan zeggen. “Lot, het moest. Anders zou Lila het nooit geloven.”� Zijn stem smeekt om vergiffenis maar dat ben ik niet van plan te geven. “Van mij moet ze het niet geloven. Het was niet mijn idee.”� Even kijk ik Tom aan en kijk dan terug naar voor. “Lot, alsjeblieft. Ik heb je al uitgelegd waarom ik dit wil doen.”� “Kun je me dan wel waarschuwen voor je weer eens die lippen van je op de mijne drukt?”� “Oké dan.”� Tom kijkt zuchtend voor zich uit. Voor de rest van de les spreken we niet tegen elkaar tot de les gedaan is en ik bijna tegen Lila opbots als ik het lokaal uitloop. “Kijk toch uit waar je loopt, slet!”� roept ze kwaad. “Moet jij zeggen.”� mompel ik, niet onder de indruk van haar geroep. “Dat heb ik gehoord, fucking emo!”� Lila komt razend op me afgevlogen en voor ik het weet lig ik op de koude vloer van de schoolgang met een slaande Lila op me. Ik weet niet waar ze me allemaal slaat maar het doet in ieder geval verschrikkelijk veel pijn. Ik schreeuw het uit van de pijn maar daar houdt Lila natuurlijk geen rekening mee, ze blijft maar slaan. Het laatste dat ik voel is dat ik over de vloer schuif en met mijn hoofd ergens tegen bots.
***pov. Tom:Geschrokken kijk ik naar het lichaam van Lot dat over de vloer vliegt. Haat hoofd botst tegen de rand van een kast en dan beweegt ze niet meer. Zo snel mogelijk loop ik naar Lot toe. Haar arm ligt in een wel heel rare pose en ook haar been ziet er niet gezond uit net als haar hoofd. “Lot.”� fluister ik zachtjes, in de hoop dat ze snel terug bij bewustzijn is maar tevergeefs, ze blijft roerloos op de vloer liggen. Ik voel de woede in me opborrelen. Dit is allemaal de schuld van Lila. “GODVERDOMME, SLET!!!”� Ik loop naar haar toe en duw haar tegen de muur. Hijgend van woede kijk ik haar aan. Haar ogen staan bang maar ik zie het niet, ze moet geen medelijden verwachten. “Het is allemaal jouw schuld!”� Ik duw haar hoofd nog eens tegen de muur. De tranen wellen op in haar ooghoeken maar ik trek me er niks van aan. “Tom, hou je in!”� Iemand trekt me bij Lila weg. “Laat me los!”� Gillend probeer ik los te komen maar steeds meer mensen houden me tegen Lila iets aan te doen. “TOM, GODVERDOMME! Hou je in!”� Ik trek me niks aan en ruk me los. Als een razende loop ik op Lila af maar voor ik haar kan slaan word ik weer vastgenomen en op de grond gegooid. “Hou je in, oké!”� Bill wijst me met een waarschuwende vinger aan. Zuchtend draai ik met mijn ogen en blijf op de grond liggen. Het is veiliger dat ik hier blijf liggen dan dat ik recht ga staan. Dan zou ik alleen maar de neiging hebben om Lila weer aan te vallen. Mijn handen trillen nog altijd van woede en ik denk niet dat daar snel iets zal aan veranderen. Ik voel pas na een aantal minuten dat mijn arm pijn doet door mijn val maar ik besef ook dat op een paar meter van mij Lot nog steeds levenloos op de grond ligt. Ik kruip naar haar toe en hou mijn hand tegen mijn arm gedrukt. Heeft er nog niemand een ambulance gebeld of zo? Mijn vraag wordt beantwoord door 2 verplegers die Lot op een brancard leggen. Een andere verpleger knielt naast me neer. “Gaat het? Is er iets met je arm?”� “Nee, er is niks-AAAAAAA!”� Waarom moet die gast zo hard op mijn arm duwen.? “Kom maar mee.”� De verpleger helpt me recht en dropt me in de ambulance. Lot ligt met gesloten ogen naast me en wordt verzorgd door een verpleger. De tranen komen me in de ogen te staan als ik haar daar zo zie liggen. Haar arm wordt ondersteunt net als haar been en haar hoofd. De kleren die ze aanheeft zijn gescheurd en haar haren zien er ook niet meer zo mooi uit als ze normaal gezien zijn. Gelukkig zijn haar piercings er niet uitgerukt want dat lijkt me verschrikkelijk pijnlijk, zeker omdat ze net onder haar lip zitten. “Hoe gaat het met haar?”� vraag ik aan de verpleger die Lot aan het verzorgen is. “Dat kan ik nog niet zeggen.”� antwoordt hij. “In het ziekenhuis zullen we naar haar hoofd, arm en been moeten kijken. Ik denk dat die laatste twee gebroken zijn maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen. Haar hoofd is er erger aan toe.”� Met bange ogen kijk ik naar het gezicht van Lot. Het is wit, haar lippen staan in een pijnlijke pose die ik niet goed kan beschrijven. Bij het ziekenhuis aangekomen wordt Lot meteen naar de spoed gereden en ik loop er maar achteraan. Ik wil met Lot meegaan maar iemand neemt me mee om foto’s te nemen van mijn arm. “Hij ziet er niet echt gezond uit.”� legt de verpleegster die me meeneemt uit. Wat kan mij die arm nu schelen? Lot is op dit moment veel belangrijker maar toch laat ik mijn arm fotograferen. “Dat ziet er niet goed uit.”� Een dokter bekijkt de foto’s van mijn arm. “Dat had ik al gevoeld hoor.”� mompel ik ongeduldig. Dat die dokter gewoon zegt wat er mis is met mijn arm, dan kan ik naar Lot. “Die zal in de gips moeten.”� De dokter loopt naar een tafel waar allemaal bakjes rond hangen. “Kom maar even.”� Met een bang hartje ga ik op de tafel zitten en een kwartiertje later loop ik met een gips rond. Ik bedank de dokter en ga dan op zoek naar Lot. Als eerste ga ik bij de balie vragen waar ze ligt maar daar zeggen ze me dat ze niet weten waar ze is. Zuchtend ga ik dan maar op een plastic stoeltje zitten maar dat verveelt ook snel en het doet pijn aan mijn rug. “Tom, gaat het?”� Plots komt Bill naast me zitten. “Ja, bedankt voor die gebroken arm.”� mompel ik toch wel kwaad. Het is Bill die me op de grond heeft geduwd. “Oké, sorry daarvoor maar je moest Lila niet aanvallen.”� “Bill, Lila heeft er wel voor gezorgd dat Lot nu bewusteloos is!”� Ik sta kwaad recht en begin te ijsberen. Hoe lang moet Lot trouwens nog bij die dokters blijven. Eindelijk komt er iemand vantussen de gordijntjes. “Zijn jullie familie?”� vraagt hij en trekt zijn handschoenen met een luide ‘PETS!’ uit waardoor ik even schrik. “Nee, maar wel vrienden.”� antwoordt Bill die ineens achter me staat. “Hoe is het met haar?”� “Ze is er erg slecht aan toe.”� antwoordt de dokter en gooit zijn handschoenen in een vuilbak. “Haar arm en been zijn gebroken. Ze heeft een schedelbreuk opgelopen door tegen die kast te vallen en ik moet jullie spijtig genoeg ook melden dat ze voor onbepaalde tijd in coma zal liggen.”� Na die woorden loopt de dokter weer weg. “Verdomme, ik zal die slet...”� Vol van woede loop ik naar de uitgang, op weg naar school om Lila nu echt in elkaar te slaan. “Tom, doe het niet. Ze is het niet waard.”� Weer houdt Bill me tegen. “Je kan haar trouwens niet slaan want je kunt maar 1 arm gebruiken.”� voegt hij er grinnikend aan toe. “Niet grappig, Bill!”� roep ik kwaad. “Lot ligt in coma!”� “Dat weet ik en daarom denk ik dat we best iemand bellen, haar broer of zo.”� Bill heeft de woorden nog maar uitgesproken of Sam komt de spoedafdeling van het ziekenhuis ingestormd. “Waar is Lot! Zeg het me! Ik wil haar zien!”� roept hij hysterisch. Bill slaat zijn armen om hem heen om hem rustig te laten worden en dat wordt Sam na een tijdje ook. Bill heeft blijkbaar een rustgevende werking op jongens. Zou dat iets betekenen? Ik hoop van niet. Niet dat ik het erg zou vinden als Bill homo zou zijn maar dan zouden we niet meer over meisjes kunnen babbelen. Dat doen we de laatste tijd trouwens veel minder. Misschien zit daar ook een reden achter en misschien is die reden wel dat Bill homo is. Als hij het is, dan is dat maar zo. Ik zou er geen probleem mee hebben, ik heb zo’n gevoel dat Sam ook homo is en die lijkt me wel geschikt voor Bill. En als Sam en Bill dan samen zouden zijn dan is er misschien een kans dat Lot en ik…Oké, heb ik dat nu echt gedacht? Lot ligt daar te vechten voor haar leven en ik denk al aan een relatie tussen ons twee. Die zal er trouwens nooit komen. Dat merkte ik aan haar reactie toen ik haar kuste. Ik moet toegeven dat het goed voelde om Lot te kussen maar dat zal misschien komen omdat ik al zo lang geen lippen op de mijne heb gevoeld. Oké, het waren maar een paar dagen maar ik ben gewoon een vriendin te hebben en als je dan een paar dagen geen vriendin hebt, voel je dat natuurlijk. Ontwenningsverschijnselen heb ik wel nog niet maar dat zal wel niet lang meer duren. Ik grinnik om mijn eigen gedachten maar die lach verdwijnt al snel als het bed waar Lot in ligt voorbij rijdt en in een kamer wordt gezet. “En jou moet ik ook nog even onderzoeken.”� Weer komt er een dokter op me afgelopen. “Nee, ik ben oké!”� roep ik en wil naar Lot lopen maar de dokter houdt me tegen. “Ik moet je onderzoeken. Anders mag je hier een nachtje blijven.”� Mopperend loop ik met de dokter mee. Verbaasd kijk ik hem aan als hij de kamer van Lot inloopt en me op het bed naast het hare plaats laat nemen. Ik loop naar Lot toe en neem haar koude hand vast. “Het spijt me zo, Lot. Het is mijn schuld maar ik beloof je dat Lila het geweten zal hebben dat ze je dit heeft aangedaan.”� Dan word ik echt op een bed getrokken. “Je hebt je wel een beetje kwaad gemaakt hoor, mannetje.”� De dokter kijkt naar een apparaat dat een hoog cijfer aangeeft. “Wat wil je?!”� Ik voel de woede weer opkomen. “Lila heeft Lot in elkaar geslagen en dan mag ik me niet kwaad maken zeker?!”� Het cijfer op het apparaat schiet meteen de hoogte in. “Rustig.”� De dokter duwt me met mijn hoofd in een kussen en prutst wat aan het apparaat. “Je zult wel wat rustiger moeten worden.”� mompelt hij. “Kan ik niet.”� antwoord ik met een luide stem. “Wil je dat ik ervoor zorg dat je rustig wordt?”� Ik schrik als die dokter ineens met een spuit voor me staat. “Nee, laat maar. Ik word wel rustig.”� “Lot!”� “Tom!”� Sam en Bill komen de kamer ingelopen. Bill komt meteen met een bezorgd gezicht naar me toe, Sam loopt naar Lot en gaat op de bedrand zitten. “Ik ben in orde, Bill.”� zucht ik en kijk naar Sam die zachtjes tegen Lot aan het fluisteren is. Ik kan niet verstaan wat hij zegt maar het zal wel iets persoonlijk zijn dus zijn het mijn zaken niet.
***pov. Sam:Ik loop samen met Bill de kamer in waar Lot en Tom liggen. Ik ga meteen op de bedrand zitten en neem Lot haar hand vast. Het is koud en wit. “Lot, alsjeblieft, kom terug.”� fluister ik zachtjes in het Nederlands zodat Tom en Bill het niet horen en niet verstaan. “Je weet niet wat je me aandoet door hier zo te liggen. Mam en pap weten het nog niet dus laat hen niet schrikken en wordt wakker. Ze zouden het niet aankunnen je hier zo te zien, ik kan het niet aan. Je bent de enige die me verstaat. Wie moet me nu helpen met mijn geaardheid? Wie moet het voor me opnemen als iedereen het te weten komt en me uitlacht? Wat moet ik doen als ik verliefd word en jij hier nog altijd ligt? Lot, ik heb je nodig, nu meer dan ooit dus kom alsjeblieft zo snel mogelijk terug. Ik beloof je dat ik die Lila hetzelfde ga aandoen als wat zij jou heeft aangedaan.”� Ik voel een zwak kneepje in mijn hand nadat ik dat gezegd heb. Blij spring ik recht. “Ze wordt wakker!”� roep ik blij. Een dokter komt binnen en dwingt me te gaan zitten. “Ze wordt wakker!”� roep ik nog een keer maar de dokter stelt me teleur. “Het is normaal dat de patiënt soms in je hand knijpt maar dat betekent niet dat ze wakker wordt. Het ziet er niet goed uit. De kans dat ze vandaag of de volgende dagen wakker wordt, is zeer klein. De kans dat ze ooit wakker wordt, is fifty-fifty. Ofwel wordt ze wakker en herstelt ze goed van haar letsels, ofwel wordt ze nooit of pas na een aantal jaren wakker.”� Verslagen zak ik neer op een stoel. Dit kan die dokter toch niet menen. Hij zei net dat mijn zusje misschien nooit wakker wordt en hij zei dat alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik wil mijn zusje terug, ik wil mijn beste vriendin terug. Ik zak steeds meer naar beneden op mijn stoel tot iemand me rechttrekt. Met wazige ogen kijk ik Bill aan. “Het komt goed met Lot, daar ben ik zeker van. De dokters weten wat ze doen en ze hebben hun best gedaan.”� “Ik geloof het niet.”� Snikkend sla ik mijn armen om hem heen. “Mijn zusje moet terugkomen. Ik kan niet zonder haar. Ze moeten ervoor zorgen dat ze terugkomt.”� Mijn schouder schokken door mijn luid gesnik maar ik trek me er niks van aan. Bill mag me zien huilen, hij kan me troosten, hij krijgt me rustig. “Lot komt er echt wel bovenop, dat beloof ik je. We houden allemaal van haar en willen dat ze terugkomt. We moeten blijven hopen, zonder hoop lukt het niet.”� Dat kan hij wel zeggen maar ik wil mijn zus terug. Ik klamp me aan Bill vast als ik voel dat de grond onder mijn voeten langzaamaan wegzakt. Ik voel dat iemand me voorzichtig in mijn gezicht slaat. “Sam?”� Weer een slag in mijn gezicht. “Hoor je me.”� Nog een slag. “Kun je je ogen openen?”� Een slag op mijn linkerwang. “Sam?”� Een slag op mijn rechterwang. “Huh?”� Verdwaasd open ik mijn ogen en zie een wazig beeld van Bill op nog geen 5 centimeter van mijn gezicht. Even kijken we elkaar aan maar ik ben de eerste die mijn blik afwend. Ik mag niet verliefd worden op Bill, ik kan niet verliefd worden op Bill. Hij is hetero, dat zie ik aan hem. “Wil je iets drinken?”� Bill helpt me weer recht. “Water.”� antwoord ik kortaf en ga terug naast Lot op bed zitten. Haar koude hand verdwijnt weer in het mijne. Ze blijft daar maar liggen: haar ogen gesloten, haar armen futloos naast haar lichaam, haar handen op het witte laken en haar zwarte haren levenloos over haar schouders. Normaal zwiepen haar haren vrolijk op en neer maar nu liggen ze daar zo zonder leven op het witte ziekenhuiskussen. “Ze komt er wel bovenop.”� Bill zit opeens naast me met een bekertje water in zijn handen. Met een zwak glimlachje neem ik het bekertje aan en neem een klein slokje. Vanuit mijn ooghoeken bekijk ik Bill z’n gezicht. Was hij ook maar voor de jongens, dan zou hij al lang van mij zijn. Hij is zo medelevend, lief, troostend…perfect gewoon. Met een zucht zet ik het bekertje op het tafeltje naast het bed van Lot en bekijk voor een laatste keer het gezicht van mijn zusje voor ik de kamer uitloop om mam te bellen. Ze zal wel zot worden als ze hoort wat er met haar dochter gebeurd is.
***pov. Tom:Ik lig nog steeds in hetzelfde ziekenhuisbed met nog steeds hetzelfde stomme apparaat naast me waarop het cijfer maar niet naar beneden wil gaan. Ik probeer rustig te worden, dat meen ik, maar het lukt me gewoon niet, niet met Lot op een paar meter van me vandaan. Als Sam neerzakt op de grond word ik zeker niet rustig. Bill ondersteunt en houdt mij tegen hetzelfde te doen. Hij slaat Sam een paar keer in zijn gezicht in de hoop dat hij terug wakker wordt. “Sam? Hoor je me?”� vraagt hij terwijl hij maar in Sam zijn gezicht blijft slaan. “Kun je je ogen openen? Sam?”� Nog een paar slagen in zijn gezicht waar Sam blijkbaar wakker van wordt. Hij kijkt verdwaasd rond en bijna zie ik de lippen van Bill op de zijne maar Sam draait net zijn hoofd weg. Ik had dus gelijk, Bill is homo. Zoals ik al zei, vind ik het totaal niet erg. Bill heeft ook recht op liefde. Bill vraagt aan Sam of hij iets wil drinken en hij loopt de kamer uit als Sam om een bekertje water vraagt. Ik staar weer naar het plafond en probeer rustig te worden. Door niet naar Lot te kijken lukt dat misschien veel beter. Ik sluit mijn ogen en probeer een beeld voor me te krijgen, alles behalve Lot. Het is moeilijker dan ik dacht, Lot zit gewoon in mijn hoofd en geraakt er niet uit. Steeds weer zie ik haar daar roerloos in het bed liggen. Het beeld staat gewoon op mijn netvlies gebrand. Ik knijp mijn ogen toe en hoop dat ik een ander beeld voor me kan krijgen en dat krijg ik ook maar ik had toch niet om een beeld van Lila gevraagd. Het is een verschrikkelijk beeld. Toen was het wel zalig maar nu ik eraan terugdenk, wil ik het niet meer meemaken. …Lila duwde me ruw tegen de muur van mijn kamer en keek me grijnzend aan. Ik keek grijnzend terug en liet mijn handen over haar lichaam gaan. Onder haar korte rokje, haar topje en door haar blonde haren. Lila nam m’n polsen vast, duwde ze ook tegen de muur en drukte haar lippen op de mijne… Ik woel onrustig heen en weer. Dit beeld moet weg maar het lukt niet. …Ik werd op mijn bed geduwd. Mijn kleren vlogen uit, net als die van Lila. De kreunen klonken luid door de kamer, handen overal en ook nergens, lippen tegen elkaar gedrukt. Ik nam Lila haar heupen stevig vast en…”�NEE!”� Gillend veer ik recht. Sam en Bill kijken me geschrokken aan. Ze zitten dicht bij elkaar op de bedrand van Lot haar bed. Bill laat vlug zijn hand van Sam zijn schouder glijden en loopt naar me toe. “Tom, wat is er?”� Hij voelt aan mijn hoofd. “Je bent verschrikkelijk warm.”� “Nachtmerrie.”� antwoord ik kortaf. Bill was die dag niet thuis dus hij moet het ook niet weten. “Ik probeerde Lot uit mijn hoofd te krijgen en toen kreeg ik een nachtmerrie.”� Ben je zeker dat je je wel goed voelt. Volgens mij heb je koorts.”� Bill kijkt me ongerust aan. “Het gaat wel weg.”� stel ik Bill en mezelf gerust. Bill gaat weer naast Sam op het bed zitten en ze schrikken beide als de deur van de kamer openvliegt. De ouders van Lot komen binnengelopen. Haar moeder barst meteen in tranen uit als ze haar dochter ziet. Haar vader slaat een arm om haar heen en kijkt droevig naar het meisje dat nog altijd roerloos in het witte ziekenhuisbed ligt. Even later komt ook mam binnengelopen. Gordon komt even later ook binnengevlogen. Ik sta recht uit het bed en neem Bill, mam en Gordon mee naar buiten. “We laten hen best even alleen.”� Ik knik met mijn hoofd naar de ouders van Lot die samen met Sam in een innige knuffel verwikkelt zijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.