FanFic.nl

strange creature

@# 1

Met mijn koffer achter me aan slepend loop ik de poort binnen bij cross academie. Het jaar is al begonnen maar doordat ik wat vertraging had ben ik er nu pas, precies in de eerste vakantie van het jaar. Ondertussen ben ik aangekomen bij het hoofdgebouw waar ik volgens de plattegrond moet zijn. Ik besluit om niet af te wachten en gewoon de deur open te doen en naar binnen te gaan. Met grote ogen kijk ik naar de prachtige gangen van dit gebouw en loop ik langzaam verder. Op gegeven moment kom ik aan biij de deur waarbij staat hoofdmeester, zachtjes klop ik op de deur. 'kom binnen!', hoor ik een stem met een vrolijke klank. Voorzichtig duw ik de deur open en loop ik naar binnen, mijn koffer laat ik staan bij de ingang. In de ruimte staan drie mensen. Een meisje met bruin haar dat ongeveer middel lang is en daarnaast een jongen met wit haar met opvallende paarse ogen, achter het bureau staat een man met een bril. Ik loop op de man af en steek mijn hand uit, 'ik ben sofiel.' 'Aangenaam ik ben de hoofdmeester en dit zijn Yuki en Zero de prefects.' Kort glimlach ik even naar iedereen en dan staat mijn gezicht weer op emotieloos. 'Yuki zal je nu eerst je kamer laten zien en later wil ik jou nog even spreken.' Ik knik en loop achter Yuki aan terwijl mijn koffer alweer achter me aan sleept. Pffff ik moet er echt een met wieltjes gaan kopen. 'oke we zijn er, je hebt geen kamergenoot, hopelijk vind je dat niet erg. Hier staat de kast en je hebt je eigen badkamer en geloof me dat is echt veel fijner dan een gedeelde. Oh ja je uniform licht al in de kast en je schoolboeken en tas in de bureala. Als je iets moet weten kom je maar naar mij toe oke? Ja, bedankt Yuki. Ik zal je nu alleen laten. Yuki loopt de deur uit en met een zucht ga ik op het bed zitten. Ik laat me langzaam achterover vallen en val dan in slaap

kijk eens daar is mijn kleine meid! ik ben zo trots op je! Papa? hoe kan dit ik dacht dat je dood was? Wacht papa waar ga je heen, niet weg gaan. PAPAAA!
alsjebieft laat me niet weer alleen.

Met een schrok word ik wakker weer die stomme droom, telkens opnieuw en opnieuw. Een paar tranen rollen over mijn wangen en meteen begint het buiten te regenen. Maar natuurlijk dat gebeurt altijd als ik verdrietig ben. Ik droog mijn tranen en zet een emotieloos gezicht op, wel laat ik het doorrgenen een buitje van twee minuten is immer heel raar. Snel pak ik een regenjas en ga ik naar buiten. Binnen twee minuten sta ik weer voor het kamertje van de hoofdmeester. Voor de tweede keer vandaag klop ik op de deur. 'Kom binnen.' voorzichtig open ik de deur en ga naar binnen. Mijn jas doe ik snel uit. 'Ik wil het even hebben over je ouders.' ik knikte, dat had ik al verwacht. 'Uit de brief heb ik vernomen dat beide ouders in een autongeluk zijn omgekomen. Is dit correct? Ja dat klopt. Mag ik weten wie de taak van ouders op zich hebben genomen?' 'Nog nieman, ik heb helaas geen famielie meer en ik ben niet zo goed in de omgang met mensen.' De hoofdmeesten knikt een keer en s=zegt dan, 'Eigenlijk wist ik dit al en heb ik adoptiepapieren aangevraag. Je hoeft hier alleen nog maar een handtekening te zetten en alles is geregeld!' Terwijl hij dit verteld wappert hij vrolijk met een papiertje in de lucht en danst hij door de kamer. Ik bedenk snel wat dit voor gevolgen zal hebben. Voor ik het weet komt er al uit mijn mond, 'Oke maar ik wil wel mijn vrijheid houden kwa eigen keuzes maken en ik wil geen overbezorgde vader gedoe.' Meteen vliegt de man op me af. 'Jeej noem me vader' Vlak voor hij bij me is zet ik een stap opzij en beland hij op de grond. Ik pak het papier uit zijn hand en zet op de nodige plaatsen mijn handtekening. 'Dan ga ik nu terug naar mijn dorm.'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.