FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

6. Kom terug, alsjeblieft

***pov. Tom:Ik heb totaal geen idee waarom ik deze morgen ben opgestaan en met Bill naar school ben gereden. Lot ligt nog altijd in coma en ik ga maar naar school. Het voelt verkeerd, verschrikkelijk verkeerd. Terwijl ik naar school ga, ligt Lot nog steeds in coma en vecht ze voor haar leven. Ik ben er zeker van dat ik op school geen enkele les zal kunnen volgen. De hele tijd zal ik met Lot in mijn hoofd zitten. Ik dwing mezelf me op de weg te concentreren in plaats van aan Lot te denken. Ik parkeer mijn auto op de parking voor de school en blijf gewoon zitten totdat Bill met zijn hand voor mijn ogen zwaait. “Probeer er niet aan te denken, Tom. Het komt wel goed met haar.”� Zuchtend knik ik en stap uit. Mijn gitaar en rugzak haal ik uit de koffer. Ik vraag me af wat ik zou doen als ik Lila zie. Ik zal me moeten inhouden, dat weet ik wel. “Tom, hou je in als je Lila ziet.”� waarschuwt Bill me alsof hij mijn gedachten kan lezen. “Ik hoop dat ik ze niet zie.”� mompel ik en voel de woede in me opborrelen. “Ik zal maar bij je blijven.”� Bill neemt me bij mijn arm en trekt me mee naar de opnamestudio waar hij elke dag aan z’n nummers werkt. “Ga jij maar met mij mee naar de les.”� “Bill, ik zal me inhouden!”� roep ik kwaad. “Ofwel ga ik naar Lot ofwel ga ik naar mijn les.”� “Ga dan maar naar je les.”� Bill wimpelt me zuchtend af. Met een tevreden grijns loop ik de opnamestudio uit. Lila ga ik niks aandoen, als ik haar negeer gaat ze zich al verschrikkelijk schuldig voelen. Het enige dat ze wilt is aandacht van mij maar dat kan ze vergeten. Ik was duidelijk maar dat snapt ze weer niet. Ik had klaar en duidelijk gezegd dat het gedaan was maar denk je dat ze het snapt? Nee, ze snapt er niks van. Dat kan er niet meer bij in haar domme blonde kop. Grinnikend loop ik naar het lokaal waar ik moet zijn. Het is ook maar goed dat ik geen les heb met Lila want dat zou nog moeilijker zijn. Normaal gezien heb ik deze les met Lot. Bijtend op mijn onderlip ga ik op mijn stoel zitten. De stoel naast me blijft de hele les akelig leeg. Af en toe werp ik een blik op de lege stoel, alsof ik hoop dat Lot er opeens op zal verschijnen maar geen wonderlijke verschijning vandaag. Ik laat even mijn hoofd hangen. Waarom moest dit gebeuren? Waarom met het meisje waar ik verliefd op aan het worden ben? Waarom Lot? Waarom niet iemand die ik totaal niet ken? Dat is grof maar zo bedoel ik het niet. Ik wil gewoon dat Lot uit die verdomde coma ontwaakt. Ik wil schietgebedjes doen, ik wil alles doen als Lot maar uit die coma ontwaakt. “Tom!”� Ik schrik op uit mijn gedachten. “Huh wat?”� “Waar zit je met je gedachten?”� De leraar komt op me afgelopen. “Bij zijn vriendinnetje!”� roept Axl plagend. “Zwijg jij maar. Ze ligt toevallig wel in coma!”� roep ik kwaad terug. “Jongens, geen ruzie in mijn les.”� komt de leraar tussenbeide. “Lot ligt in coma, meneer, en hij moest er weer een opmerking over maken.”� verdedig ik mezelf en wijs naar Axl die me ondertussen met een geschrokken gezicht aankijkt. “Ligt ze in coma?”� vraagt hij zacht. “Wat had je gedacht? Lila heeft haar een ferme duw gegeven hoor!”� antwoord ik weer kwaad. “Tom, hou je rustig.”� De leraar duwt me terug neer op mijn stoel als ik het lokaal uit wil lopen. Zuchtend ga ik terug op mijn stoel zitten. De rest van de les volg ik nog steeds met een half oor. Mijn gedachten dwalen terug af naar Lot. Misschien is ze al wakker. Nee, dan zou Sam toch gebeld hebben. Ik mag er niet aan denken dat ze misschien nooit wakker wordt. Na de les loop ik zo snel mogelijk het lokaal uit, neem mijn GSM uit mijn broekzak en bel Sam. Ik wil weten hoe het met Lot gaat. “Met Sam.”� klinkt het niet echt wakker aan de andere kant. “Sam, Tom hier. Ik bel even om te weten hoe het met Lot gaat.”� zeg ik in 1 adem en wacht dan af tot Sam iets zegt. “Hetzelfde als gisteren.”� zucht Sam in mijn oor. “Ik hoop echt dat ze snel wakker wordt.”� “Ik hoop het ook, Sam.”� zeg ik zacht. “Ik hoop het ook.”� Even bedenk ik me dat ik eigenlijk niet echt belangrijke lessen heb vandaag. “Sam, is het goed als ik naar het ziekenhuis kom?”� vraag ik voorzichtig. “Als je het niet wilt, moet je het zeggen.”� “Nee, kom maar. Lot zal het graag hebben, ook al…”� Ik hoor dat hij het moeilijk heeft, “ook al antwoordt ze niet.”� Ik hoor aan zijn stem dat hij in bijna in tranen gaat uitbarsten. “Ik kom zo snel mogelijk.”� Ik stop mijn GSM terug in mijn broekzak, neem mijn rugzak en gitaar, spring in mijn auto en rij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. In de kamer van Lot zit Sam met tranen in zijn ogen op een stoel. Zonder iets te zeggen neem ik hem in mijn armen en laat hem uithuilen. “Ze moet wakker worden, Tom!”� snikt hij en slaat zijn armen nog steviger om me heen. “Ik wil mijn zusje terug!”� Ik knik begrijpend maar zeg niks, dat is het beste. “Ik ga even naar huis.”� Sam laat me los. “Wil jij hier blijven?”� Zijn ogen zijn helemaal rood van het huilen. Make-up heeft hij niet op, hij snapt waarschijnlijk dat die alleen maar zou uitlopen door het huilen. Sam neemt zijn rugzak mee en loopt naar buiten. “Sam!”� Ik loop achter hem aan. “Heb je een auto?”� Hij schudt zijn hoofd. “Ik ga wel te voet.”� Twijfelend laat ik mijn hand in mijn zak glijden, op zoek naar mijn autosleutel. “Rij maar met mijn auto.”� Ik gooi hem de sleutel en ga dan naast Lot op het bed zitten. Ze ligt nog steeds hetzelfde. Haar make-up heeft Sam wel weggehaald. Ze ziet er nog altijd even mooi uit, met of zonder make-up. Nu ik hier zo zit, komt er opeens een liedje in me op. Zachtjes begin ik te zingen.
Forget all your worries.
The bleeding and suffering.
Let your mind rest and live a little more.

Forget all your worries.
Those wounds and the stumbling.
Leave all your bullets to the sidelines.

Oh how the lights suddenly disappear.
And the world falls asleep to the sound of angels singing.
The prettiest symphony.
And life lies halfway to the night.

Forget all your worries.
Remorse and insanity.
Just close your eye.s
And sleep tight...zzzz...zzzz...zzzz...zzzz.
Ik voel een zwak kneepje in mijn hand maar ik weet dat Lot waarschijnlijk niet wakker wordt. Natuurlijk wil ik dat ze wakker wordt maar dat is valse hoop dezer dagen, dat zei de dokter zelf.***Ik stap uit mijn auto, kijk even naar het huis naast het onze en loop dan toch naar binnen. Gordon zit met zijn laptop aan de keukentafel. Mam staat te koken. Ik kijk even over haar schouder om te kijken wat we gaan eten, puree. “Niet te veel drinken, Tom. We gaan binnen een kwartiertje eten.”� zegt mam als ik de fles cola uit de ijskast neem. Ik mompel iets, schenk mijn glas halfvol en ga naast Gordon aan tafel zitten. “Ik ben bij Lot geweest.”� zeg ik zomaar uit het niets. Mam blijft naar de puree kijken, Gordon lijkt wel geïnteresseerd in de gezondheid van ons nieuwe buurmeisje. “Hoe is het met haar?”� vraagt hij en sluit zijn laptop af. “Nog steeds hetzelfde.”� antwoord ik mompelend. “Ik wil echt dat ze wakker wordt.”� Mam mompelt iets, waarschijnlijk hoopt ze dat ik het niet versta maar toch heb ik er iets van verstaan. “Beter niet wakker worden.”� heb ik verstaan. “Mam, dat meen je niet! Lot ligt in coma!”� roep ik kwaad. “Snap je dat wel?! Het is niet omdat ze er een beetje anders uitziet dat ze meteen een slechte persoon is!”� Ik gooi de deur van de keuken met een klap dicht, negeer het geroep van mam en Gordon en stapvoet de trap op, mijn kamer in. Snikkend plof ik me met mijn gezicht in mijn kussen. De tranen rollen over mijn wangen. Waarom kan mam Lot nu niet gewoon accepteren. Ze heeft nog geen enkel positief woord over haar gerept, elke keer ik over Lot begin te vertellen begint mam over iets anders. Bill en ik zijn toch een beetje anders. Waarom kan ze Lot dan niet accepteren? Ziet ze er dan zo gevaarlijk uit? Ik moet wel toegeven dat de gespeelde gevoelens voor Lot echt gevoelens beginnen worden, ook al ligt ze in coma. Hoe meer ik aan haar denk, hoe meer mijn hart vol raakt met Lot. Als ik dan mijn gevoelens voor haar zou toegeven, zal mam er wel radicaal tegen zijn, dat is voorspelbaar. Mijn gevoelens zijn eigenlijk nog te klein om toe te geven. Ik wil er eerst zeker van zijn, anders zeg ik het niet. Het is wel moeilijk om mijn gevoelens te ontdekken nu Lot in coma ligt maar door alles dat ze al gedaan heeft op die 2 dagen dat ik haar ken, heeft ze me al overtuigd, ik ga van deze meid houden en meer dan van Lila. Lila was eigenlijk gewoon voor de seks, dat besef ik nu. Lila wist dat ik bekend stond als een player en zij zocht gewoon iemand om mee te pronken en dan ook nog eens haar lusten te bevredigen. Daar heeft ze mij voor gekozen. Ze heeft nooit van me gehouden, ik wel maar dat is nu zeker en vast over. Dat heb ik ontdekt en daarom heb ik het ook uitgemaakt. Ik was erachter gekomen dat ze nog met andere gasten afsprak en dat was voor mij de druppel. Oké, ik geef toe dat ik het ook voor de seks deed maar ergens hield ik van haar. Zij blijkbaar niet van mij. Ik hoop dat Lot wel van me houdt maar daar zal ik niet achter kunnen komen op dit moment. Ze kan ook nog niet echt gevoelens voor me hebben, tenzij ze zo’n dingen voelt. “Tom?”� Er wordt op mijn deur geklopt maar ik duw mijn gezicht dieper in mijn kussen. Mijn deur gaat open en er gaat iemand op de rand van mijn bed zitten. “Ik heb wat eten voor je mee.”� Een kort klapje zegt me dat er een bord op mijn nachtkastje gezet wordt. “Let niet op Simone, ze is een beetje overstuurd.”� Dat was Gordon. “Ik geloof je niet.”� mompel ik in mijn kussen. “Ze accepteert Lot gewoon niet, simpel.”� Ik draai me op mijn rug en staar met wazige ogen naar het plafond. “Ik laat je maar alleen.”� Gordon staat op van mijn bed en loopt mijn kamer uit. Op sommige momenten kan hij me troosten maar nu niet. De enige die me misschien kan troosten is Bill maar die is er niet, denk ik. Volgens mij is hij bij Sam. Ik neem het bord van mijn nachtkastje en schep een beetje puree op mijn vork. Al snel laat ik het weer op mijn bord vallen, ik heb geen honger. De deur van mijn kamer gaat weer open. Het is Bill, dat voel ik. “Wat was dat net?”� vraagt hij niet-begrijpend en komt naast me zitten. “Mam werkt op mijn zenuwen.”� antwoord ik. “Ze zal Lot toch ooit moeten accepteren, Bill? Jij wilt dat toch ook. Sam zal ze ook niet accepteren en dat wil ik zeker niet want ik zie dat je gevoelens voor hem begint te krijgen.”� “Wat? Tom, nee, dat is niet-”� “Ontken het niet, Bill. Ik ben je tweelingbroer, ik zie zulke dingen.”� stel ik hem gerust. “Ik vind het niet erg. Jij moet gelukkig worden en dat is het belangrijkste.”�
http://www.youtube.com/watch?v=gQwN-ivHn6M

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.