FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

7. Ich liebe dich

***pov. Bill:Heeft Tom dat nu echt gezegd? Heeft hij nu echt gezegd dat hij het niet erg vind dat ik homo ben? Nee, hij heeft het niet gezegd. Knijp me, ik droom. “Tom, dat meen je toch niet.”� zeg ik ongelovig. “Bill,”� Tom legt zijn hand op mijn schouder, “het maakt toch niet uit of je van jongens of van meisjes houdt. Als jij maar gelukkig bent, dan ben ik ook gelukkig. Ga nu maar naar Sam, hij zal aan jou meer steun hebben dan aan mij.”� Hij meent het dus. Ik heb een geweldige broer, dat besef ik elke keer hij zo’n dingen zegt. “Bedankt, broertje.”� glimlach ik oprecht. “Maar ben je zeker dat ik je alleen mag laten? Volgens mij ben je er nog altijd niet over.”� Ik kijk Tom ongerust aan. Hij lijdt hier echt onder, dat zie ik aan hem. Zo’n dingen zie ik dan weer. “Ga maar. Ik red mezelf wel.”� stelt Tom me gerust. Ik kijk toch nog even naar Tom voor ik zijn kamer uitloop om terug naar Sam te gaan. Ik vraag me echt af hoe Tom het gemerkt heeft. Sam en ik hebben nog niet eens gekust ofzo. Oké, er was een bijna-kus-moment in het ziekenhuis maar dat betekende niks. Natuurlijk hoop ik dat het iets betekende maar Sam is nu niet geïnteresseerd in jongens, denk ik. Ik ga hem troosten, dat is het enige dat ik kan doen. Ik druk op de deurbel en wacht geduldig tot Sam de deur open komt doen. “Hey.”� fluister ik voorzichtig. Ik zie dat hij geweend heeft, zijn ogen zijn helemaal roodomrand. “Kom binnen.”� Zijn stem klinkt ook niet echt zuiver. Het lijkt wel alsof hij dagen niet geslapen heeft. “Kom hier.”� Ik sla mijn armen om hem heen en blijf hem vast houden tot hij me met betraande ogen aankijkt. “Kom maar mee naar boven. Mam is in de keuken en pap in de woonkamer.”� Sam loopt voor me de trap op. Bij de kamer van Lot blijft hij even staan maar loopt al snel naar zijn eigen kamer. Eigenlijk verschilt ze niet veel met de kamer van Lot. De meubels zijn ook zwart, boven het bed hangt aan boekenplank met foto’s van Sam en Lot samen op vakantie. Bij een foto waar Lot alleen op staat, staat een klein theelichtje dat blijkbaar al een paar keer aangestoken is. Op het bed liggen een paar fotoalbums, knuffels en kussens. Op 1 van de kussen staat in grote letters ‘SAM’ gedrukt. “Gekregen van Lot.”� zegt Sam als hij me ziet kijken. “Zij heeft hetzelfde maar dan met haar naam erop.”� Hij gaat op zijn bed zitten, bergt de fotoalbums op en klopt naast zich op het dekbed. “Kom maar zitten hoor.”� Een klein glimlachje kan er van af. Met een kleine glimlach ga ik naast Sam op het bed zitten. “Waarom ben je eigenlijk nu al terug?”� vraagt Sam glimlachend. “Niet dat ik het erg vind, ik heb je graag. Je bent een goede steun.”� Ik haal mijn schouders op. “Tom heeft me eigenlijk gestuurd.”� geef ik dan toch maar toe. “Ik wou hem troosten omdat mam Lot niet accepteert maar hij zei dat jij mijn steun meer kunt gebruiken dan hij.”� Ik zeg niet alles dat Tom gezegd heeft. Sam moet niet weten dat ik ergens gevoelens voor hem heb. “Bedankt.”� Sam legt zijn hoofd op mijn schouder. Ik voel even zijn warme adem in mijn nek maar die verdwijnt al snel als ik Sam aankijk. “Bill?”� vraagt hij na een korte stilte. “Ja?”� fluister ik. “Ben jij ook…”� Hij zoekt even naar de juiste woorden. “voor de jongens?”� komt er uiteindelijk uit. Lange tijd staar ik voor me uit. Zou ik het hem wel vertellen? Ik bedoel, ik ken hem nog maar een paar dagen. Oké, tegen Lot heb ik het ook gezegd. En tegen haar heb ik het eerder verteld dan tegen Tom maar die is er dan weer zelf achter gekomen, ingewikkeld allemaal. “Ja.”� antwoord ik uiteindelijk. “En…heb je al iemand?”� vraagt Sam meteen na mijn antwoord. Ik schud mijn hoofd. “Er is bijna niemand die het weet. Alleen Tom, jij en…”� Ik slik even. “Lot. Zelfs mam en Gordon weten het nog niet.”� “Bij mij hetzelfde.”� fluistert Sam en ik heb het gevoel dat zijn gezicht dicht bij het mijne is. Als ik nu mijn hoofd zou draaien, zouden onze lippen op elkaar terecht komen. Langzaam draai ik mijn hoofd in de richting van Sam en voel inderdaad een paar lippen op de mijne. Sam duwt me voorzichtig op mijn rug, legt zijn handen in mijn nek en drukt zacht met zijn tong tegen mijn lippen waardoor ik mijn mond een stukje open. Het is raar om met iemand te kussen die ook een tongpiercing heeft. Nu weet ik wat al die meisjes voelden toen ik met hen kuste. Niet dat het er zoveel waren maar toch wel een paar. Sam laat me gauw los als een paar voetstappen de trap op komen. “Hier, jongens. Anders hebben jullie misschien honger.”� De moeder van Sam en Lot komt de kamer in, legt een paar zakken chips en een fles cola op het bed en loopt de kamer weer uit. “Handig.”� grap ik voorzichtig. “Ja, met dat soort dingen houdt mam zich bezig.”� antwoordt Sam met een klein lachje. “Sam, hetgeen nu net gebeurde…betekent dat iets?”� vraag ik toch maar voor de zekerheid. “Ik hoop het.”� mompelt Sam. “Dan hopen we hetzelfde.”� Ik buig terug naar zijn gezicht, duw hem voorzichtig op zijn rug en druk onze lippen weer tegen elkaar. Nu ben ik er echt zeker van dat ik voor de jongens ben. Geen haar dat er nog aan denkt om verliefd te worden op een meisje, ik heb mijn jongen gevonden. Sam slaat zijn armen rond mijn nek om me dichter tegen zijn lichaam te trekken. Met mijn handen steunend naast zijn hoofd bijt ik zachtjes op zijn lip. Dit is echt het zaligste dat ik me kan voorstellen, het is nog beter dan in mijn dromen. Ik geef toe dat ik van Sam gedroomd heb. Ik schaamde me er voor maar nu moet dat natuurlijk niet meer. “Wil je bij me blijven?”� vraagt Sam na onze kus. Ik knik. “Wil je nu al gaan slapen?”� “Nee, ik wil nog wat tv kijken maar alleen als jij dat ook wilt.”� “Het is oké.”� Voorzichtig druk ik een kus op zijn lippen, druk de tv aan en scheur een zak chips open. Een paar uur later lig ik met Sam naast me in zijn bed. Het voelt goed om naast hem te liggen. Nu kan het me niks meer schelen wat mensen van homo’s denken, ik ben het en daar wil ik niks aan veranderen. Zeker niet nu ik ontdekt heb dat Sam ook gevoelens heeft voor mij. “Slaap je al?”� fluistert Sam voorzichtig. “Nee.”� fluister ik terug. “Maar ik ben wel moe.”� “Ga dan maar slapen. Ik wil je niet wakker houden.”� Sam gaat weer liggen. Ik wil mijn ogen terug sluiten maar een lichtjes dat oplicht houdt me tegen. Bericht van Tom, lees ik morgen wel. Ik laat mijn hoofd terug in mijn kussen zakken en kijk even naar Sam die slaperig terugkijkt. Ik draai me op mijn zij terwijl ik mijn hand door Sam z’n zwarte haren laat gaan. Even druk ik mijn lippen tegen zijn voorhoofd en draai me dan op mijn andere zij en sluit mijn ogen.***Kreunend open ik mijn ogen als iemand een kus op mijn lippen drukt. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik het gezicht van Sam voor me zie. “Goeiemorgen.”� fluistert hij met een lieve glimlach. “Morgen.”� kreun ik slaperig en trek het deken terug over mijn hoofd. “Opstaan, we moeten naar school.”� Sam kruipt naast me onder het deken. Hij is al helemaal aangekleed. Hij ziet er weer oogverblindend uit. “Ga jij naar school?”� vraag ik verbaasd. “Ja,”� Sam knikt, “ik moet verder gaan met mijn leven. Lot zou niet willen dat ik de hele dag aan haar zou denken.”� Hij kijkt me even aan en legt zijn hoofd dan op mijn schouder. “En ik heb jou.”� Lachend kruip ik vanonder het deken. “Mag ik douchen?”� “Ja, tuurlijk. Kom maar mee.”� Sam kruipt ook uit bed en loopt voor me naar de badkamer. “Hier.”� Hij geeft me een handdoek en een boxer. “Je mag hem hebben.”� knipoogt hij. “Bedankt.”� bedank ik hem verlegen. “Bill?”� Sam komt onzeker voor me staan. “Ja?”� vraag ik en sla voorzichtig mijn armen om hem heen. Eigenlijk heb ik nog nooit een vriendje of vriendin gehad dat groter is dan mij. Sam is maar een centimeter of 2 groter dan mij maar groter is groter. “Wil je op school laten zien dat…we van elkaar houden?”� vraagt Sam onzeker. “Ik weet het niet.”� mompel ik en staar bedenkelijk voor me uit. “Mij kan het eigenlijk niet schelen wat ze van ons denken dus…mij maakt het niet uit. Ik hou van je en dat mag iedereen zien.”� antwoord ik na een tijdje. Sam glimlacht zachtjes. “Je bent lief.”� Hij drukt een vluchtig kusje op mijn wang. “Iedereen mag het weten.”� fluistert hij in mijn oor voor hij nog even kort zijn lippen op de mijne drukt en de badkamer uitloopt. Even blijf ik dromerig voor me uitstaren, trek dan mijn boxer uit en stap onder het neerkletterende water.
“Bill, we moeten bijna vertrekken!”� Ik schrik op als Sam op de deur van de badkamer klopt. Snel stap ik vanonder de douche, droog me af, kleed me aan en laat mijn haar gewoon over mijn schouders hangen. Ik neem een beetje zwarte oogschaduw van Sam en bekijk mijn make-up dan in de spiegel. Het ziet er goed uit. “Ik moet nog even naar huis.”� zeg ik tegen Sam als ik de badkamer uitloop. “Mag ik meegaan?”� vraagt Sam onzeker. “Tuurlijk, mam is toch al gaan werken en Gordon accepteert jullie wel.”� Glimlachend lopen we naar buiten, onze keuken in waar Tom en Gordon aan tafel zitten. Tom ziet meteen dat er meer is tussen Sam en mij en begint luid te lachen. “Zie je wel dat ik gelijk had.”� giert hij. “Ja, broertje, je bent slim.”� Ik klop even op zijn schouder en loop naar mijn kamer om mijn rugzak te nemen. “Bill, lacht Tom ons nu uit?”� Sam staat leunend tegen de deurpost in de deuropening. “Nee, schat, hij vindt weer dat hij weer eens gelijk had. Dat is typisch Tom.”� antwoord ik lachend en loop weer naar beneden met Sam achter me aan. “Rijden jullie mee?”� Tom kijkt ons vragend aan met zijn autosleutels in zijn hand. Ik kijk vragend naar Sam die knikt. Als we bij school aankomen stap ik uit en voel dat iemand me zacht omdraait. Nu ben ik diegene die onzeker is en Sam die zeker is van zijn zaak. Was het eigenlijk wel een goed idee om het aan iedereen te laten merken dat we een koppel zijn. Het is mijn eerste jongen-jongenrelatie dus ik weet niet zo goed hoe ik dit allemaal moet doen. Ik weet het ook nog niet zo lang. Oké, ik wist dat ik me in een relatie met een meisje niet goed voelde maar dat wou toch niet meteen zeggen dat ik homo ben. Ik heb er lang over nagedacht maar nu ik Sam heb ben ik er wel zeker van maar toch… Ik ben toch bang voor negatieve reacties. “Wil je niet meer?”� vraagt de stem van Sam. Ik knipper even met mijn ogen en knik dan. “Tuurlijk wil ik nog.”� Meteen voel ik een hand in het mijne en een kusje op mijn wang. “Ich liebe dich.”� Glimlachend druk ik Sam even tegen me aan. Hand in hand lopen we door de dubbele deur het schoolgebouw in. Natuurlijk kijkt iedereen naar ons maar niet meer dan anders. Misschien hadden ze al door dat zowel Sam als ik van jongens houden. Dat is dan veel makkelijker. Nu moeten we geen verantwoording afleggen. Ik weet wel dat er roddels zullen ontstaan maar daar trek ik me niks van aan. Iedereen mag weten dat ik van Sam hou. “Ik moet de hele voormiddag opnemen.”� zeg ik tegen Sam als ik aan de deur van mijn opnamestudio sta. Ja, ik heb een eigen opnamestudio. Ik zit hier al een paar jaren op school en omdat de directeur vond dat ik het zou gaan maken kreeg ik een eigen studio. Ik voelde me echt vereerd toen ik het hoorde. Ik ben 1 van de weinige leerlingen die een eigen studio hebben. “Ik heb maar 2 uur les dus ik denk dat ik straks maar eens kom kijken.”� glimlacht Sam. “Daar heb ik geen probleem mee.”� glimlach ik terug en druk even een kus op zijn lippen voor ik de studio inloop. Ik schrik even als niet alleen Mike maar ook een paar andere mensen in de studio zitten. 2 mannen in maatpakken komen glimlachend op me afgelopen. “Hallo.”� Ze steken beide hun hand uit en stellen zichzelf voor. David Jost en Peter Hoffman. “Bill Kaulitz.”� stel ik mezelf voor. “Dit zijn mensen van Universal Duitsland.”� legt Mike uit. “De directeur heeft hen uitgenodigd om eens te komen luisteren. Dus, ga je gang.”� Hij gebaart naar de micro achter het glas. Ik gooi mijn rugzak in de hoek van de studio en loop naar de micro. Onwennig zet ik de koptelefoon op en zoek een goede songtekst uit. Gelukkig heb ik er al een paar geschreven zodat ik die mensen iets van mezelf kan laten horen. Met gesloten ogen begin ik te zingen.
Ich halt den Brief
in meinen kalten Hand.
Der letzte Satz war lang,
solang er noch brennt,
schau ich ihn an.
Mit jeder Zeile
stribt ein Gefühl.
Was bleibt ist Finsternis.
Ein Schauer von Dir
hilft nicht mehr viel

Es bringt mich um…
Wir ham uns totgeliebt.
Es bringt mich um...
Weil unser Traum
in Trümmer liegt.
Die Welt soll schweigen
und für immer einsam sein.
Wir sind verloren
auch wenn die Mächte
sich vereinen.
Es ist vorbei...
“Bill, het is oké.”� hoor ik Mike zeggen en de muziek in mijn oren valt weg. Ik knik dan maar, hang mijn koptelefoon terug aan de micro en loop de regiekamer weer in. De mannen fluisteren een hele tijd dingen tegen elkaar en zeggen dan dat ze me nog wel zullen contacteren. Hoe ze dat zullen doen, weet ik niet want volgens mij hebben ze mijn telefoonnummer niet. De mannen trekken hun jassen weer aan net als Sam de studio binnenkomt. Zijn lessen waren blijkbaar niet zo lang. Of misschien is er een les weggevallen. “Mocht vroeger weg.”� beantwoordt hij mijn vragende blik en drukt een kus op mijn wang om dan zijn arm rond mijn middel te leggen. “Wie zijn dat?”� vraagt hij fluisterend zodat alleen ik het kan horen. “Mensen van Universal Duitsland.”� fluister ik terug. “Amai.”� Sam kijkt de mannen bewonderend aan. Ik heb niet verstaan wat hij net zei dus veronderstel ik dat het iets in het Nederlands was. Met Lot spreekt hij ook in het Nederlands, zelfs nu ze in coma ligt. Het is hun goede recht natuurlijk, ze komen van België, maar zo ga je wel denken dat ze geheimen voor je hebben. Dat mag natuurlijk maar als ze dan ook naar jou kijken als ze aan het praten zijn denk je echt dat ze kwaad over je spreken. “Het was niet negatief hetgeen ik zei.”� fluistert Sam geruststellend in mijn oor en schudt de hand van David. Of was het nu Peter? Ik weet het niet meer. Het is David, die heeft een petje op. “Zijn jullie…”� David wijst van Sam naar mij en dan naar Sam z’n arm die rond mijn middel ligt. “Samen?”� vult Sam David aan. David knikt. “Ja, sinds gisteren.”� glimlacht Sam fier. Ik zie dat Peter er niet blij mee is. David daarentegen is enthousiast. “Ik hoop dat hij inspiratie zal zijn voor nieuwe songs.”� knipoogt hij en schudt mijn hand ter afscheid. “Zeker weten.”� verzeker ik hem lachend.

http://www.youtube.com/watch?v=8q1_kyoYdys

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.